Trzeci Syn

(Ez 18, 25-28; Flp 2, 1-11; Mt 21, 28-32)

Przed kilkoma dniami w podmiejskim autobusie linii „A”, podszedł do mnie pewien mężczyzna w średnim wieku, z wyglądem wskazującym na niemałe życiowe problemy. Spojrzał na mnie z bólem, lecz bardzo życzliwie i smutnym głosem powiedział słowa,

które mocno mnie piknęły: „Proszę księdza, proszę odmówić jakąś litanię w intencji księży ze Sosnowca”. Nieznajomy zaraz wysiadł, a do mnie w tej rzeczywistości autobusu, jeszcze raz dotarło, jak bardzo głęboko dotknęło owce, pogubienie pasterzy. Ta prośba

 o wiele bardziej dotarła do mnie niż wszystkie urzędowe deklaracje i zachęty. Poczułem mimo wszystko, zaufanie tego człowieka, którego nie można zawieść. Nie tylko więc odmawiam litanię za sosnowieckich kapłanów, ale sam czuję potrzebę kolejnej rewizji swojego życia i swoich duszpasterskich poczynań. Jestem też przekonany, że dotyczy

to nas wszystkich.

Jak zwykle w to, co nas aktualnie zaprząta, wpisuje się nasz Mistrz – Jezus Chrystus

z kolejną niedzielną Ewangelią. Aby lepiej zrozumieć przesłanie słów Jezusowych, musimy zobaczyć ich tło. Rzecz dzieje się w świątyni. Wokół Jezusa narasta nieprzyjazna atmosfera generowana przez arcykapłanów i  starszych ludu. Jest dla nich zarówno On, jak i Jan Chrzciciel, wyrzutem sumienia, albowiem droga nawrócenia proponowana przez nich

 jest dla ludzi świątyni nie do przyjęcia. Zarówno do nich wtedy, jak i do nas dzisiaj, Jezus kieruje przypowieść o dwóch synach. Ich ojciec prosi ich, aby pracowali w winnicy. Pierwszy odparł: „Idę, panie!”, lecz nie poszedł. Drugi zaś szczerze powiedział: „Nie chcę”. Później jednak opamiętał się i poszedł. Jezus, stawiając pytanie słuchaczom:

Który z tych dwóch spełnił wolę ojca? – uzyskał od nich prawidłową odpowiedź: Ten drugi.

Był to znakomity moment, aby odnieść przesłanie owej przypowieści do otaczających Boskiego Mistrza realiów. To właśnie arcykapłani i starsi ludu, którzy zewnętrznie deklarują swoje posłuszeństwo Bogu Ojcu, właścicielowi winnicy,  lecz nie ma w nich wewnętrznej przemiany. To ich Jezus określa w swojej przypowieści,  postawą pierwszego syna – idę, ale nie poszedł. W postawę drugiego syna wpisują się ludzie grzeszni, którzy przez spotkanie z Janem Chrzcicielem i spotkanie z Jezusem postanowili zmienić swoje życie, odejść od grzechu i pójść do winnicy Niebieskiego Ojca. Taką postawę Jezus pochwala.  Ten cały ewangeliczny epizod i ta przypowieść jakże mocno wpisuje się

w rzeczywistość Kościoła dzisiaj, właśnie dzisiaj.

Jest jednakże  i trzeci syn właściciela winnicy. To Ten, który tę przypowieść opowiedział wtedy, swoim współczesnym i opowiada nam ją dzisiaj – Jezus Chrystus. Reprezentuje

On trzecią postawę wobec polecenia ojca, właściciela winnicy. To postawa syna, który słysząc wolę ojca, przyjmuje ją, jako swoją i natychmiast wypełnia – który mówi, idę i idzie. To postawa syna, który jest dzieckiem i odpowiedzialnym dziedzicem winnicy swojego ojca. Do takiej właśnie postawy Jezus nas dzisiaj zaprasza.  Przez dzieło odkupienia nie tylko przywrócił nas do godności dzieci Ojca Niebieskiego, ale i zapewnił prawo udziału w dziedziczeniu Bożej winnicy. Jest więc to nierozerwalnie związane

 ze wzięciem naszej współodpowiedzialności za winnicę Pańską.

Każdy spośród nas, który tę godność dziecka Bożego i to obiecane dziedzictwo przez wiarę i z pokorą przyjmuje , zaprasza Jezus do konkretnej pracy nad sobą, w której sam jest

dla nas przewodnikiem.  To On Jezus – trzeci syn stawia mi dzisiaj pomocnicze pytania:

- Czy masz świadomość, że jesteś dzieckiem Boga i dziedzicem Królestw Bożego?

- Czy słuchasz woli Ojca Niebieskiego z taką akceptacją, jakby to była twoja wola?

- Czy masz poczucie odpowiedzialności za jej wypełnienie?

- Czy wiesz, do jakiej części winnicy zostałeś wysłany i czy potrafisz odczytać swoje

w niej zadania?

- Czy wiesz, że jest to jedyna szansa na twój życiowy sukces?

 

                                                                                      Ks. Lucjan Bielas

 

 

 

 

 

Czy jesteś gotowy na wielki reset?

(Syr 27, 30 – 28, 7: Rz 14, 7-9: Mt 18, 21-35)

 Wydaje się wielu ludziom, że mówienie o sprawach wiary i moralności, że systematyczne czytanie Pisma świętego, jest gadaniem ciągle o tym samym. W imię tego wielu młodych ludzi rezygnuje z katechezy, wielu zamyka swoje relacje z Kościołem, uważając, że doświadczają przesytu, który można określić jako, swoistego rodzaju „cukrzycę duchową”. Tymczasem ludziom krytycznym, otwartym na współpracę z łaską wiary, tego typu problemy raczej się nie zdarzają. Choć dotykają tych samych treści religijnych, to nieustannie pogłębiają swoją wiedzę przez kreatywne łączenie owych treści z dynamiką codziennego życia. Zakłada to odwagę i gotowość na podejmowanie zmian, które dla otaczającego świata, a nawet dla najbliższych mogą być niezrozumiałe, a nawet irracjonalne. Człowiek na to nie gotowy będzie więc po pierwszym zachwycie wiarą, salwował się ucieczką, która przeradza się często w zagniewanie, a nawet agresję.

Warto tę prawdę uświadomić sobie dokładnie dzisiaj, kiedy to Chrystus chce, abyśmy, kolejny raz w naszym życiu, nie tylko pogłębili swoją wiedzę o przebaczeniu, ale zastosowali ją w naszej codzienności

 i to w całej jej rozciągłości. Idzie o naszą prawdziwą wolność, o którą to prawdziwa walka rozgrywa

 się w naszych głowach i w naszych sercach. O wiele łatwiej walczyć o wolność wokół nas niż o wolność

 w nas.   Codziennie mamy w naszych ustach słowa modlitwy Pańskiej: i odpuść nam nasze winy, jako

 i my odpuszczamy naszym winowajcom. Dzisiaj Ten, który nas tej modlitwy nauczył i który z nami chce ją odmawiać, domaga się naszej konsekwencji. Skoro tak mówisz, to tak myśl i tak czyń, abyś był człowiekiem prawdy, abym Ja, Jezus, mógł słowa tej modlitwy wypowiedzieć wraz z tobą do końca,

do Amen. Abym mógł darzyć cię swoją wszechmocną opieką w twojej codzienności na drodze do Ojca Niebieskiego.

Pytanie św. Piotra, które postawił Mistrzowi, co do konieczności częstego przebaczenia, jest dla wielu

 z nas bardzo bliskie. Odpowiedź zaś Jezusa, że aż siedemdziesiąt siedem razy, czyli zawsze, jest trudna

 i tym trudniejsza im więcej wyrządzono nam krzywdy.  Dlatego też Boski Nauczyciel daje wyjaśnienie,

w którym w niezmiernie przejrzysty sposób ukazuje ważność przebaczenia i dramatyczne konsekwencje jego braku. Porównanie królestwa niebieskiego do króla, który chciał się rozliczyć ze swymi sługami,  ukazuje Boga, który daje swoim podwładnym dużą samodzielność, darzy zaufaniem, ale domaga się odpowiedzialności. Sam jest gwarantem sprawiedliwości swojego królestwa. Jeden ze sług był mu

winien: dziesięć tysięcy talentów, czyli w języku greckim miriadę talentów, co brzmiało w uszach ówczesnych słuchaczy jak – nieskończoność. Jezus najwyraźniej jak to tylko możliwe chce uświadomić sytuację grzesznika wobec Boga, którą można określić prostym tekstem – beznadziejna.

Kiedy sprawiedliwa kara zawisła nad głową sługi on padł do stóp króla i prosił go: Panie, okaż mi cierpliwość, a wszystko ci oddam. Miłosierdzie władcy, czyli Boga, który daruje dług, okazuje się

w tym momencie nieskończone. I tak dokonał się prawdziwie wielki reset!

Tymczasem okazuje się, że człowiek może miłosierdziu Bożemu postawić granice i to paradoksalnie działając zgodnie z ludzkim prawem i sprawiedliwością. Król, będący obrazem Boga, cofa swoje miłosierdzie na wieść o tym, że uwolniony sługa i nieskończenie obdarowany, nie okazał miłosierdzia współsłudze, który był mu winien przysłowiowe grosze.  Ogłoszenie wyroku wydaje się kluczowe:

„Sługo niegodziwy! Darowałem ci cały ten dług, ponieważ mnie prosiłeś. Czyż więc i ty nie

 powinieneś był ulitować się nad swoim współsługą, jak ja ulitowałem się nad tobą?” I uniósłszy

 się gniewem, pan jego kazał wydać go katom, dopóki mu nie odda całego długu. Podobnie uczyni

wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu.

Ten wyrok usłyszy każdy z nas, który doświadcza miłości Boga gotowego przebaczyć każdy grzech,

a nie przebaczy każdej urazy bliźniemu. Warto jeszcze podkreślić pewne praktyczne uwagi, aby możliwości owego prawdziwie wielkiego resetu nie zaprzepaścić.

1.     Przebaczenie ma być nie tylko aktem kalkulacji i wyrachowania, ale aktem miłości – przebaczyć

 z serca.

2.     Gotowość do przebaczenia każdego przewinienia jest związana z pomocą winowajcy w nazwaniu winy

 i poproszenie o przebaczenie.

3.     Przebaczenie nie narusza sprawiedliwości. Otrzymuję nieskończone miłosierdzie od Boga

i sam je świadczę bliźniemu.

Panie Jezu, nasz Bracie, dziękuję Ci za to, że przez Twoją ofiarę na krzyżu otwarłeś nieskończone miłosierdzie Ojca i nieskończoną zasługą dopełniłeś w naszym imieniu, sprawiedliwości w Jego

królestwie. Dziękuję Ci za możliwość wielkiego resetu w moim życiu!

           

                                                                                                           Ks. Lucjan Bielas  

 

 

 

 

 

Niezwykłe upomnienie

(Ez 33, 7-9;  Rz 13, 8-10;  Mt 18, 15-20)

 Wciągnięty w rozmowę, toczącą się między pracownikami na placu budowy, zostałem zapytany przez jednego z nich o to – czy zdrada żony jest uczciwym postępowaniem mężczyzny? To pytanie było prowokujące, albowiem, jak się okazało, moi rozmówcy,  szukali w księdzu katolickim wsparcia w  przekonaniu swojego kolegi, z którym pracowali, aby zaniechał zdrady żony,  z którą miał trójkę

dzieci. Była ta rozmowa dla mnie bardzo ważnym doświadczeniem, jako że wszyscy jej uczestnicy

 byli przedstawicielami zupełnie innego wyznania, o którym panuje powszechne przekonanie o dużej tolerancji w  podejściu do tej kwestii. Było to dla mnie również ważne doświadczenie, ludzkiej,

męskiej, przejrzystej reakcji na zło.

Dzisiaj, Pan Bóg pragnie jeszcze bardziej pogłębić w nas, ten piękny ludzki odruch, niegodzenia

się na zło. Przez proroka Ezechiela domaga się od nas postawy proaktywnej w sprowadzaniu

błądzącego brata ze złej drogi. Zaniechanie koniecznych działań w tej sprawie, grozi ściągnięciem

 na siebie wiecznej kary.

Przez św. Pawła przypomina nam nasz Stwórca, że motywem naszego postępowania, oraz motywem zachowywania przykazań, zarówno przez nas, jak i przez innych, powinna być miłość. Z miłości

 bowiem zostały one nam dane – Przeto miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa.

W Ewangelii sam Chrystus niesłychanie precyzyjnie określa zasady upomnienia brata, który źle postępuje: Gdy brat twój zgrzeszy przeciw tobie, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi.

 A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik. Na poziomie ludzkim,

nikt nic mądrzejszego nie wymyślił. I doskonale mieli świadomość tego moi znajomi budowlańcy.

W tym przypadku idzie jeszcze o coś więcej. Jezus tym którzy czynią to z miłości i są Jego uczniami, gwarantuje swoją obecność w tym akcie braterskiego upomnienia:  Bo gdzie są dwaj albo trzej

 zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich. Tak więc ten rodzaj upomnienia i związana z nim

 Jego obecność, nadaje zupełnie nową rangę, nieporównywalną skuteczność i poczucie

bezpieczeństwa.

Dzisiejsza niedziela jest dla nas, mieszkańców środka Europy, doświadczeniem szczególnego

upomnienia, które kierują do nas, nowi błogosławieni, a mianowicie – Rodzina Ulmów. Józef

i Wiktoria mieszkańcy podkarpackiej wsi Markowa, podczas okupacji hitlerowskiej, udzielili

schronienia Żydom. Nocą z 23 na 24 marca 1944 r. do ich gospodarstwa przyjechało

5 żandarmów i od 4 do 6 granatowych policjantów. Grupą dowodził szef łańcuckiej żandarmerii, porucznik Eilert Dieken. Podczas snu zastrzelono trójkę Żydów, wkrótce zastrzelono pozostałych.

Przed dom wyprowadzono Józefa Ulmę oraz jego ciężarną żonę Wiktorię. Następnie po naradzie z podwładnymi Dieken rozkazał również rozstrzelać dzieci. W kilka chwil zamordowano

17 osób – w tym rodzące się dziecko. Oprawcy zasadniczo uniknęli ludzkiego wymiaru

sprawiedliwości.

Pamięć mieszkańców wsi, która jest zwykle pamięcią bezkompromisową, badania historyków i skrupulatne przygotowania do beatyfikacji, ukazują chrześcijańską rodzinę, której codzienność

 była przygotowaniem do heroicznego męczeństwa. W Biblii, która była w ich domu, zostały,

zapewne nieprzypadkowo, zaznaczone dwa teksty: Przypowieść o miłosiernym Samarytaninie

oraz przykazanie miłości.

Wyniesiona na ołtarze dzisiaj Rodzina Ulmów, jest poważnym upomnieniem dla nas wszystkich.

Czy będziemy mieć jednak na tyle zdrowego rozsądku, aby to upomnienie zrozumieć i na tyle

odwagi, aby z tego upomnienia skorzystać?

 

 

                                                                                         Ks. Lucjan Bielas

 

 

 

 

Nie oddzielaj krzyża od zmartwychwstania!

(Jr 20, 7-9; Rz 12, 1-2; Mt 16, 21-27)

Zaproszeni przez ewangelistę Mateusza, jesteśmy dzisiaj znów w okolicach Cezarei Filipowej na tle masywu górskiego Hermonu.  Chrystus właśnie pochwalił św. Piotra  za wiarę i za współpracę z łaską Boga. Na tle górskiego masywu Hermonu, zapowiedział, że Piotr jest skałą na której, On, Jezus,

 zbuduje swój Kościół. Przez to, że działo się to w okolicy Cezarei Filipowej, która, choć jeszcze żydowska, była już otwarta na świat pogan,  Jezus sugeruje, że Jego Kościół,  wyjdzie z tradycji żydowskiej, z Prawa i pism proroków, będzie otwarty na cały świat.  Kluczem tego otwarcia będzie

 Jego ofiara, zapowiadana przez świątynię i przez nią dopełniona. Jezus pragnie wychować Piotra i pozostałych uczniów do kreatywnej współpracy, która domaga się przyjęcia Jego Boskiej logiki

i odejścia od ludzkich wyobrażeń. Dlatego właśnie ich ukochany Mistrz, właśnie w tym miejscu i w tej chwili, zapowiada im, i to z całą stanowczością, że musi udać się do Jerozolimy i wiele wycierpieć od starszych i arcykapłanów oraz uczonych w Piśmie; że będzie zabity i trzeciego dnia zmartwychwstanie.

W tym momencie stało się coś, co jest ponadczasowe i czego zrozumienie jest również nam dzisiaj, współtworzącym Chrystusowy Kościół,  bardzo potrzebne.

Proroctwo Jezusa zupełnie rozbiło w głowie Piotra jego ludzkie wyobrażenie o misji Mesjasza,

a również uderzyło w jego, poczucie bezpieczeństwa u boku Mistrza. Trudno się więc dziwić jego reakcji.  Piotr bierze Jezusa na bok i upomina: Panie, niech Cię Bóg broni! Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie.

 Przed chwilą wykazał się wiarą, której teraz mu brakło. Któż z nas może powiedzieć, że wolny jest

od takiej słabości. Dlatego to, co powiedział Jezus do Piotra w tym momencie, odnosi się do każdego z nas: Zejdź Mi z oczu, szatanie! Jesteś Mi zawadą, bo nie myślisz po Bożemu, lecz po ludzku.

W dosłownym tłumaczeniu z języka greckiego, zawada, oznacza kamień na drodze, o który można się potknąć i przewrócić. Tak więc, jeżeli zawierzam całkowicie Bogu i ufam Jezusowi, choć po ludzku

nie do końca rozumiem, to jestem skałą. Kiedy zaś myślę po ludzku i jeszcze próbuję to narzucić

 Bogu – jestem przeszkodą na drodze i przeszkadzam innym.

Jezus w tym momencie nie tłumaczy uczniom tego, co zapowiedział. Uczyni to przez wydarzenia,

które później nastąpią. Ważne jest to, że nie odeszli i zostali z Nim.

To zawierzenie przekłada się w życiu uczniów na ich codzienność, w której jest On obecny wraz

ze swym przykładem i pomocą. Dlatego też kieruje do swoich uczniów, którzy trwają przy Nim,

 bardzo ważne słowa: Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. Innymi słowy, Jezus mówi do mnie: nie oddzielaj nigdy krzyża od

zmartwychwstania! W ubiegłą niedzielę, przed jednym z kościołów w Bawarii, spotkałem grupkę

młodych dziewcząt, które regularnie spotykają się na kręgu biblijnym. Postawiłem im pytanie

o to, jak one rozumieją owo wydarzenie pod Cezareą Filipową. Wyzwanie przyjęły, a ja po kilku

dniach otrzymałem podsumowanie ich dyskusji, którego kluczowe przesłanie warto zacytować:

- Myślimy po ludzku, ale myśli Boga są o wiele większe i lepsze. Dlatego tak ważne jest, abyśmy

Mu ufali, nawet gdy jest to dla nas trudne.

Czego się często na co dzień kurczowo trzymamy?

Np. zmartwień o przyszłość, reputacji, przynależności, zwątpienia w siebie, lęków, zazdrości, spektakularnych doświadczeń, sukcesu, pieniędzy, dobrobytu, przyjemności, ...

-> To wielkie wyzwanie, aby Bóg był naprawdę jedynym centrum i abyśmy poświęcali Mu czas,

ponieważ żyjemy w świecie pełnym pośpiechu. Dlatego musimy planować i utrzymywać stałe pory modlitwy w naszym codziennym życiu.

- Porównanie biblijne: Piotr nie powinien rozpaczać z powodu śmierci Jezusa, ale ufać, że Jezus zmartwychwstanie i że Boże plany są lepsze niż to, co może sobie wyobrazić.

Nasze "słowo życia", czyli krótkie zdanie, które towarzyszy nam w nadchodzącym tygodniu to:

--> Zrezygnuj z kontroli i pozwól Jezusowi być twoim centrum.

Jeśli Mu zaufasz, On cię poprowadzi.

Miriam, Barbara, Jana i Franzi

 

                                                                                           Ks. Lucjan Bielas

 

 

Rewitalizacja Kościoła katolickiego

(Iz 56, 1. 6-7;  Rz 11, 13-15. 29-32;  Mt 15, 21-28)

Nie ukrywam, że rozumienie  tekstu dzisiejszej Ewangelii, nastręczało i nastręcza mi trudności. Poczytuje je, jako wyzwanie do nieustannego zgłębiania słów Chrystusa: Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela.  Również osobliwe zachowanie się Chrystusa wobec kobiety kananejskiej,

czyli poganki, jest ciągle dla mnie zagadką. Przyznaję, że nowe światło na jej rozwiązanie, rzucił mi papież Benedykt XVI, swą ostatnią książką pt.  Co to jest chrześcijaństwo?, wydaną zgodnie z jego życzeniem, już po jego śmierci. Ten bezdyskusyjny, choć oficjalnie nieogłoszony doktor Kościoła, wprowadził jasne rozróżnienie między religią a wiarą.  Świat jest pełen różnych religii, które mają

swoje oblicza i historyczne uwarunkowania.  W nich to, na swój sposób, ludzie szukają przez wiarę

relacji z Bogiem. Jednakże jest tylko jedna jedyna pełna odpowiedź na wszystkie pytania różnych religii.  Jest nią Jezus Chrystus. Tak więc modny dzisiaj dialog międzywyznaniowy, nie może, zdaniem

Benedykta XVI, zastąpić misji Kościoła Katolickiego, misji głoszenia Chrystusa.

Kiedy to uchwycimy, o wiele łatwiej zrozumiemy postawę Pana Jezusa wobec kobiety kananejskiej.

Jezus uszanował jej wiarę, a wystawiwszy ją na próbę, jeszcze bardziej ją uszlachetnił i na jej bazie dokonał cudu uzdrowienia córki. Wobec zgromadzonych zaś Izraelitów wychwalił jej wiarę poganki:

O niewiasto, wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak pragniesz!  Jezus jednak nie zatarł różnic, wyraźnie pokazując, że prawda jest tylko jedna, jest ona tylko i wyłącznie w Nim,  w Mesjaszu zapowiadanym przez proroków Izraela. W Mesjaszu,  który przyszedł do wszystkich ludzi i po wszystkie czasy.

Wiara kobiety kananejskiej wniosła paradoksalnie wiele w wiarę Jezusowych uczniów. Zobaczyli przede wszystkim, wyjątkowość swojego Mistrza. Mogli się uczyć działania ponad podziałami religijnymi, zachowując poszanowanie innych, a nie tracąc przy tym jasnej świadomości faktu, że to Jezus jest

Synem Bożym, a Jego nauka jest jedyną prawdziwą nauką o Ojcu Niebieskim.

Ta lekcja była potrzebna uczniom wtedy i jest potrzebna uczniom dzisiaj. W imię źle pojętej tolerancji i źle rozumianego ekumenizmu Kościół katolicki, w wielu regionach, nie tylko że się schował, ale jeszcze bardziej chce się chować, rezygnując z ducha misji na rzecz fatalnie rozumianego dialogu. Tymczasem właśnie duch misyjny  i wychodzenie odważnie do świata z nauką Chrystusa, bez kompromisów, które fałszują  prawdę, jest podstawową drogą rewitalizacji Kościoła katolickiego.

 

Ta prawda dotyczy nie tylko Kościoła jako takiego, dotyczy najdrobniejszych codziennych relacji

w życiu uczniów, czyli w naszym życiu. Duchowni, niestety,  w dużej  części schowali się nie tylko przed światem, ale również i  przed wiernymi. Czas tzw. pandemii był tego,  żenującym dowodem. Można mieć usta pełne Biblii i opowieści o życiu świętych, ale jak się nie stanie na linii frontu, to słowa, choćby najbardziej płomienne, nie mają wielkiego znaczenia. Wyrazem zewnętrznym, tej wewnętrznej postawy, jest również wstyd przed noszeniem stroju duchownego. Jeżeli mężczyzna nie potrafi odnaleźć się w mundurze przynależnym jego służbie, to rodzi się pytanie o jego męskość, tożsamość, honor,

a w wypadku duchownych, również pytanie o wiarę.

Brak ducha misyjnego ogarnął nasze rodziny, nasze miejsca pracy, można powiedzieć, ogrom naszych relacji. Schowani, twierdząc, że Pan Bóg sobie i bez nas poradzi, obumieramy. Złu pozwalamy na wszystko, Chrystusowi na nic. Gdy ktoś szczerze o Niego upomni się, jest natychmiast gaszony oskarżeniem o brak tolerancji.

W swym duchowym testamencie papież Benedykt, stawiając pytanie: co to jest chrześcijaństwo, jasno daje do zrozumienia, że teraz jest czas dla odważnego spotkania się z kobietą kananejską, dla jej dobra, dla dobra uczniów i dla ukazania światu prawdziwego oblicza Boga w Chrystusie.

 

                                                                                 Ks. Lucjan Bielas

 

 

Niewiasta obleczona w słońce

(Ap 11, 19a; 12, 1. 3-6a. 10ab; 1 Kor 15, 20-26; Łk 1, 39-56)

 W słabości naszego umysłu tak często umyka nam owa wdzięczność względem Najświętszej Maryi Panny za to, że otwarła swe ludzkie serce i łono, na fizyczną i duchową obecność Boga.

To dla nas, odwieczny Syn Boży  postanowił stać się jednym z nas, abyśmy z Nim i przez Niego powrócili do domu Ojca Niebieskiego. Tak oto Bóg, dzięki decyzji człowieka – Maryi i Józefa, utworzył pierwszy

w dziejach świata prawdziwy dom, w którym wypełniło się przesłanie psalmisty: Jeżeli Pan domu nie zbuduje, na próżno się trudzą ci, którzy go wznoszą (Ps 127, 1).

Słyszeliśmy dzisiaj opowieść, jak ten skarb fizycznej Bożej obecności, Maryja wnosi w dom Elżbiety i Zachariasza. Napełniona Duchem Świętym Elżbieta wypowiada do Maryi znamienne słowa, które dla

nas mają fundamentalne znaczenie: Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana. Maryja nie tylko wnosi Jezusa do domu Zachariasza i Elżbiety, lecz swoją wiarą niejako zaraża domowników. Wygłoszony przez Nią hymn, który przeszedł do światowej literatury, jako Magnificat, jest znakomitym ujęciem znaczenia wiary i obecności Jezusa  w życiu każdego

człowieka i ludzkości. Można wyrazić to krótko – bez wiary i bez Jezusa wszystko na tym świecie

nie ma właściwego sensu.

Warto dzisiaj wspomnieć wesele w Kanie Galilejskiej, kiedy to Maryja, mając doświadczenie przebywania przez lata pod jednym dachem z Jezusem, prawdziwym Człowiekiem i prawdziwym Bogiem, niejako aktywuje Jego obecność w tej nowo powstałej rodzinie i w tym nowym domu. To wesele, jak żadne inne, nie tylko przeszło do historii świata, ale jest dla wszystkich małżeństw i rodzin wskazaniem drogi do budowy prawdziwie szczęśliwego  domu.

Kiedy dokonało się dzieło odkupienia i kiedy Jezus, wstąpiwszy do Domu Ojca Niebieskiego, został

z nami ludźmi, obecny pod postacią chleba i wina w Eucharystii, to nasze zjednoczenie z Nim, stało się bardzo bliskie tego, które przeżywała Maryja po zwiastowaniu. Ją to, Matkę Zbawiciela, zgodnie z wolą umierającego Chrystusa, św. Jan zabrał do siebie. Jan był świadkiem Jej codzienności. Z całą pewnością możemy przyjąć, że razem brali  udział w obrzędzie Łamania Chleba, czyli w Eucharystii. Po wniebowzięciu Najświętszej Marii Panny mógł w Apokalipsie  opisać nieprzemijające piękno kobiety zjednoczonej z Chrystusem: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.

Wiem, że dla wielu będzie to kontrowersyjne, ale odważam się powiedzieć: nie ma nic piękniejszego

od kobiety przez wiarę zjednoczoną z Chrystusem. I nie ma piękniejszych przestrzeni jak domy, kształtowane przez pełnych Boga domowników. Nie ma też nic brzydszego pod słońcem od kobiety,

 która świadomie weszła na służbę „smoka ognistego”; nie ma gorszego piekła na tej ziemi jak domy,

 z których wyrzucono Chrystusa.

Ta Niewiasta, która nieustannie walczy ze smokiem i nieustannie go pokonuje Boską mocą swojego Syna, każdego, który przez Nią zaufa Bogu, prowadzi do zwycięstwa.

Przedziwne, ale z całą mocą na nowo uświadomiłem sobie tę prawdę, kiedy to, parę dni temu, w pociągu do Dortmundu, pewna inteligentna studentka architektury z prawdziwą troską postawiła mi pytanie:

jak według mnie potoczą się dalsze losy Kościoła?

 

                                                                                                     Ks. Lucjan Bielas

 

 

 

Czemu zwątpiłeś, małej wiary?

(1 Krl 19,9a.11-13a;  Rz 9,1-5;  Mt 14,22-33)

Wiele jest dzisiaj dyskusji na temat, przemian w  świeci, a w tym i kształtu przyszłego Kościoła.

Wielu w istniejącym zamęcie, po prostu tonie. Dzisiaj Jezus nie chce uczyć nas pływać w tych wirujących odmętach, uczy nas,  po prostu, nad nimi przechodzić.

Rzecz pierwsza – to łódź Chrystusa – Kościół. To Jezus jest jej twórcą, kapitanem i sternikiem. Świat nieustannie odmawia Mu kwalifikacji, mówiąc, że był tylko cieślą. Jednakże tylko ktoś kompletnie nierozumny, uczciwie patrząc na Kościół, nie zadziwi się jego fenomenem. Mimo tylu ludzkich słabości tych, których ma na pokładzie, ta łódź płynie przez wieki, ponad zawirowaniami burzliwych czasów.

 Wielu uczciwie stwierdzi – ta łódź nie jest dziełem człowieka i ma Boskiego Sternika.

Szkoda więc nam czasu na rozżalanie się nad niebezpieczeństwem żeglugi. Nad ciemnością, przeciwnymi wiatrami i wzburzonymi falami.  Niewiele nam da analiza słabości postaw naszych towarzyszy w łódce.  Trzeba nam zająć się tym,  na co mamy wpływ, czyli sobą, albowiem przez to, paradoksalnie również

i innym, najwięcej pomożemy. Sam Jezus,  całym swoim postępowaniem nadaje właściwy

i ponadczasowy kierunek działalności zarówno swojego Kościoła, jak pomaga każdemu, kto tylko do Niego się zwróci. Obdarzył nas rozumem oświeconym wiarą, obdarzył nas swoją obecnością, swoim przesłaniem oraz fantastycznymi możliwościami komunikowania się z Nim. Nasza osobista relacja z Chrystusem  jest jedynym narzędziem zachowania swojej wolności, tożsamości i możliwości rozeznania

i wypełnienia misji swojego życia i rozeznania miejsca w Jego łodzi.

Korzystając z tekstu dzisiejszej Ewangelii, warto poddać analizie postać Jezusa, właśnie pod kątem osobistej formacji. 

Chrystus po cudownym nakarmieniu tłumu oddalił go: Gdy to uczynił, wyszedł sam jeden na górę, aby

 się modlić. Nasz Boski Mistrz wskazuje nam, że dla naszego rozwoju, zarówno praca z tłumem i dla tłumu jest ważna, równie jak nasza  osobista modlitwa, w absolutnej samotności. Zachowanie tej harmonii wydaje się oczywiste, lecz domaga się silnej woli i konsekwencji, na którą stać niestety tylko niewielu.

Trzeba pracować z tłumami, jednakowoż roztropny człowiek wie, do jakiego tłumu może się przyłączyć,

 a do jakiego pod żadnym pozorem nie może przystać.

Doświadczenie tłumu jest każdemu człowiekowi potrzebne, bo tak nas Wszechmocny stworzył.   Nawet największy indywidualista i samotnik potrzebuje doświadczenia obecności innych, aby swój sąd obiektywizować.  Jezus, będąc prawdziwym człowiekiem,  potrzebował tłumu, tłum zaś potrzebował doświadczenia Jego Boskiego działania w dużej zbiorowości.

Pamiętamy jak jako dwunastoletni pielgrzym Jezus, wychowany  w rodzinie, w której głos Ojca Niebieskiego przemawiał przez słowo i przykład Rodziców,  odłączył się od tłumu pielgrzymów. Powrócił do świątyni, aby być sam na sam z Ojcem Niebieskim w przemodlonych przez tłum murach świątyni. Potrzebował tego, aby usłyszeć głos Ojca w tekstach biblijnych i w dyskusji z ówczesnymi uczonymi w Piśmie.  Jezus, tej świątyni, którą jako Bóg powołał do istnienia, jako Człowiek nigdy nie opuści, nawet wtedy, kiedy jej przedstawiciele, błądząc, wydali Go na śmierć.

Sam Jezus weryfikuje swoich uczniów, weryfikuje każdego z nas. Dzisiaj jesteśmy uczestnikami weryfikacji św. Piotra, który wbrew wszelkiej ludzkiej logice, wyszedł  z łodzi  i stąpał po falach jeziora, albowiem zaufał Jezusowi. Jego spacer, przeszedł do historii tego świata i jest na wieki dowodem,

 że tylko Jezus może dać takie poczucie bezpieczeństwa, jakie nikt na tym świecie dać człowiekowi nie może.

Jezus wie kim jest! Wie, że jest prawdziwym człowiekiem,  jest przecież widoczny. Wie, że jest prawdziwym Bogiem, który idzie ponad prawami natury i dla którego nie ma rzeczy niemożliwych.

W tym spotkaniu Piotr doświadczył znaczenia indywidualnego zaufania Jezusowi, ale też doświadczył zwątpienia i jego konsekwencji. Jego krzyk rozlega się z wielu ust  i do wielu uszu dociera odpowiedź Chrystusa:

Panie, ratuj mnie! Jezus natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go, mówiąc: Czemu zwątpiłeś, małej wiary?

Jest to retoryczne pytanie, w którym zawarta jest diagnoza. Dotyczy ona przecież nas wszystkich.

Wszyscy potrzebujemy tej lekcji Chrystusa w nieustannie zmieniającym się świece i Kościele. Jest to ponadczasowe doświadczenie tłumu i samotności, zaufania i tonięcia, doświadczenie obecności Syna Człowieczego, który tego Kościoła nigdy nie opuści, choć ciągle jest w nim krzyżowany, lecz ciągle zmartwychwstaje, aby nas doprowadzić do Domu Ojca.

 

                                                                                 Ks. Lucjan Bielas

 

 

 

 

 

Lampa, która świeci w ciemnym miejscu

(Dn 7,9-10.13-14; 2 P 1,16-19; Mt 17,1-9)

Minęło ponad 30 lat po śmierci, zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Chrystusa. Ponad 30 lat funkcjonowania w Duchu Świętym, młodego Kościoła Chrystusowego. W tym też czasie oczekiwanie

na powtórne przyjście Jezusa – Mesjasza, jako sprawiedliwego sędziego było bardzo duże, i niektórzy  zaczęli już powątpiewać czy ono w ogóle nastąpi. Poganie coraz bardziej prześladowali wyznawców nowej religii, która w państwie rzymskim była przecież nielegalna, a sam cesarz Neron ogłosił się bogiem.  To właśnie w tym momencie kryzysu wiary, który dotknął również chrześcijan Azji Mniejszej, pierwszy papież, św. Piotr, kieruje do nich dwa listy,  zachęcając wiernych oraz ich duszpasterzy do trwania w świętości życia.  Zapewnia ich o powtórnym przyjściu Chrystusa i ze względu na ten fakt,

który na pewno nastąpi, zachęca do  przyjmowania cierpień zadawanych przez bliźnich. Jest to zdaniem św. Piotra  niewątpliwie łatwiejsze  niż doświadczenie  cierpień w sumieniu z powodu popełnionych

 przez siebie grzechów.

Wartym uwagi jest fakt, że właśnie w tej refleksji nad Sądem Ostatecznym, Piotr wspomina własne doświadczenie, które miał głęboko wyryte w pamięci, i które przeżył jako jeden z nielicznych wybranych przez Chrystusa – Jego przemienienie na Górze  Tabor. Wtedy to, ludzka natura Jezusa, Jego ludzkie ciało przeniknęła Boska rzeczywistość tak, jak nigdy, nikogo na tym świecie. Fenomenem śmiertelnego człowieka jest to, że tak może otworzyć się na nieśmiertelnego Boga, że Jego obecnością zaczyna promieniować. Jezus, w swej ludzkiej naturze, stanął dokładnie na styku tego, co ludzkie i ziemskie

 z tym, co Boskie i niebieskie.  Tę granicę przekroczył dopiero swoją śmiercią na innej górze,

na Golgocie, by  później swoim zmartwychwstaniem stać się bramą do nieba dla tych, którzy

Mu uwierzą.  Innej bramy do nieba nie ma i nie będzie.

Głęboko Piotrowi zapadły słowa, jakie wtedy, na Górze Przemienienia, usłyszał zarówno on, jak

 i jego towarzysze Jan i Jakub: taki oto głos Go doszedł od wspaniałego Majestatu: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie. I słyszeliśmy, jak ten głos doszedł z nieba, kiedy z Nim razem byliśmy na górze świętej. I ten właśnie stary Piotr, u progu okrutnego prześladowania wyznawców Chrystusa w Rzymie, doświadczywszy cudownego rozwoju Kościoła i jego wewnętrznych problemów, podtrzymuje zarówno ówczesnych, jak i nas dzisiaj prostymi, ale jakże ponadczasowymi słowami:

Mamy jednak mocniejszą (całkiem pewną), prorocką mowę, a dobrze zrobicie, jeżeli będziecie przy niej trwali jak przy lampie, która świeci w ciemnym miejscu, aż dzień zaświta, a gwiazda poranna

wzejdzie w waszych sercach.

Wakacje są dla mnie czasem szczególnie intensywnego udziału w rekolekcjach dla młodych małżeństw z dziećmi. Jest to cudowne, egzystencjalne doświadczenie głosu Jezusa rozlegającego się w Kościele w tym, jak zwykle,  trudnym czasie. Przeżywam w gronie tych młodych ludzi, którzy na tydzień odhaczyli

 się z tego świata, fantastyczne doświadczenie lampy, która świeci w ciemnym miejscu. Niewielu rozpalonych jej blaskiem udaje się później do wielu, aby swoim przemienionym życiem zapalać ich umysły i serca, co w konsekwencji, zmienia ich życie. Przez wieki wygląda to w Kościele podobnie, choć we współczesnym świecie, gigantycznie manipulującym informacją i słowem, słowo Boga paradoksalnie nabiera jeszcze większej wartości.  Jest to słowo porządkujące myślenie, dające poczucie sensu,

wolności i bezpieczeństwa ponad wszelkimi współczesnymi zagrożeniami tego świata.

Dzięki Ci Panie za lampę, która świeci w ciemnym miejscu, za Twoje Słowo!

 

                                                                                                    Ks. Lucjan Bielas

 

 

 

Odwaga mądrości

 (1 Krl 3,5.7-12; Rz 8,28-30; Mt 13,44-52)

Jezus znów zaprasza nas na kolejną twardą lekcję o Kościele w świecie współczesnym oraz stawia

 nam kolejne twarde pytanie o nasze w nim miejsce. Przygotowaniem do odpowiedzi na nie, jest

czytanie z pierwszej Księgi Królewskiej, w której natchniony autor wychwala mądrość postawy króla Salomona, który to zwrócił się do Boga, prosząc o serce pełne rozsądku  oraz o umiejętność

rozróżniania dobra od zła. Młody król Izraela widział potrzebę tych boskich darów w swym ludzkim

sercu i umyśle,  jako koniecznych do dobrego wypełnienia powierzonej mu misji.

Do tej właśnie, każdemu potrzebnej mądrości życiowej, zakorzenionej w Bogu, odwołuje się Chrystus, opowiadając nam dzisiaj dwie przypowieści. W pierwszej mówi o skarbie ukrytym, który znalazca

znowu zakopuje po to, aby sprzedać wszystko, co miał i kupić rolę z ową nadzwyczajną zawartością.

W drugiej zaś mówi o drogocennej perle,  którą kupiec, aby ją nabyć, sprzedaje wszystko, co miał.

W obydwu przypowieściach mamy do czynienia z ludźmi twardo chodzącymi po tej ziemi. Byli oni przedsiębiorczy, decyzyjni i bogaci. Każdy z ich jednak w swoim życiu pokładał nadzieję w wartości,

dla której wszystko to, co ziemskie, był gotów natychmiast porzucić. Warto zauważyć, że życiowa zaradność była im nader pomocna w dotarciu do wyższego celu. Nie stała ona z nim w sprzeczności

 i co najważniejsze, nie przesłoniła go. Poza tym w swoich działaniach owi przedsiębiorcy poruszali

się z poszanowaniem ówczesnego prawa.

Podjęcie tak radykalnych decyzji było też nieuchronnie związane z istotnymi zmianami w ich życiu codziennym. Zapewne musieli też zderzyć się z brakiem zrozumienia u niewtajemniczonych

obserwatorów ich postępowania.

Kolejna przypowieść rzuca nowe światło na rozumienie mądrości Tego, Który jest większy niż Salomon (por. Łk 11,31). Obraz łowienia niewodem, czyli siecią ciągniętą przez dwie łodzie, do której wpadają ryby zarówno dobre, jadalne, jak i te złe, jest bardzo wymowny.  Po dopłynięciu do brzegu jest

konieczna selekcja dokonana przez specjalistów.

To zestawienie przypowieści jest celowe i zwraca uwagę na fakt, że idzie tu o wewnętrzny skarb.

Pan połowu spodziewa się dobrych ryb i one przechodzą przez selekcję. Ta codzienna scena selekcji ułowionych ryb została odniesiona przez Jezusa do równie bezdyskusyjnego faktu Sądu Ostatecznego, kiedy to dojedzie  do selekcji i oddzielenia ludzi złych od dobrych. W tym momencie nie będzie  już możliwości  żadnej negocjacji. I tu nie ma miejsca na pomyłkę  w ekipie, której ta selekcja została powierzona. Sprawa będzie definitywnie zamknięta. Kontekst poprzednich przypowieści sugeruje, że dobrym człowiekiem jest ten, kto dokonuje przemiany swojego serca i umysłu przez radykalny wybór Jezusa.

I w tym momencie Jezus stawia swoim ówczesnym słuchaczom i nam dzisiaj, fundamentalne pytanie: Zrozumieliście to wszystko?

A kiedy przytaknęli, dopełnił swoje nauczanie, mówiąc o prawdziwych uczonych w Piśmie, którymi

staną się Jego uczniowie. Taki właśnie Jezusowy uczony w Piśmie: podobny jest do ojca rodziny,

który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare. Tym skarbcem jest Biblia, kluczem do jej interpretacji jest – Jezus; najwyższą gwarancją prawdy – Duch Święty; Ojciec Niebieski – świętą jednością. Może dzisiaj jeszcze bardziej niż kiedyś słowa straciły swoją wartość, a paradoksalnie

zyskuje ją Biblia, księga fenomenalnie spójna w swoim przesłaniu. Jest ono bardzo krótkie

i przejrzyste – Bóg, który cię pokochał, jest skarbem, dla którego,  i z którym warto żyć. Znajdujemy

Go w Chrystusie, dla którego warto wszystko i to natychmiast poświęcić, aby z Nim wszystko

otrzymać.

Znakomicie skutek tej radykalnej mądrości znakomicie nazwał św. Paweł: Wiemy też, że Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra, z tymi, którzy są powołani według [Jego] zamiaru.

Warto więc jeszcze raz postawić w swoim życiu pytania – Czy ja jestem radykalny w wyborze

Jezusa? – Czy znam słowa Boga i czy mają wpływ na moje codzienne decyzje?

Po prostu – Czy  ja jestem prawdziwie mądrym człowiekiem – mądrością, która jest mi potrzebna

do wypełnienia misji mojego życia?

 

                                                                                   Ks. Lucjan Bielas

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jedno pole, dwóch siewców i żniwa

(Mdr 12,13.16-19; Rz 8,26-27; Mt 13,24-43)

Pewnego razu zapukałem do drzwi mieszkania mojego kolegi, księdza Rafała. Kiedy drzwi się otwarły

 i w ich świetle zobaczyłem jego postać. Zapytałem z grzeczności: Jesteś sam? Nie – odparł. Jest nas trzech. Mówiąc to, przesunął się, aby zrobić mi przejście. Wszedłem, ale nikogo więcej w pokoju nie widziałem. Ks. Rafał, patrząc na moją pytającą gębę, odparł: Jest nas trzech – ja, mój anioł stróż i mój diabeł stróż. Trudno było mi się z tym nie zgodzić.

Dlaczego ta scena  sprzed wielu lat właśnie ostatnimi czasy przypomina mi się coraz częściej?

Wiążę to, z tym że coraz częściej wraz z uczniami Chrystusa proszę Go o wyjaśnienie mi przypowieści

 o chwaście. Z jednej strony widzę, obserwując świat i Kościół Chrystusowy, jak spełniają się przypowieści Jezusa o ziarnku gorczycy i zaczynie, z drugiej zaś mam wiele pytań. Nie dotyczą one tego, dlaczego ten diabeł, paskudnie inteligentny, jest dopuszczany do asystowania mi i działania na tym świecie. Polem, na którym zły chce siać chwasty, jest przede wszystkim moja dusza. Jego obecność przy mnie stanowi, paradoksalnie, swoistego rodzaju dar Chrystusa i  jest fantastycznym wyzwaniem do tego, aby być czujnym oraz mieć oczy szeroko otwarte. Pamiętam o instrukcji obsługi, jaką mi dał Jezus, 

kiedy to szatan kusił Go na pustyni. Wiem,  jaka jest rola, modlitwy, słowa Bożego oraz postu, który

 to ćwiczy wolę i rozum.  To właśnie rozum oświecony wiarą daje jasne odpowiedzi  i chroni przed wchodzeniem w śmiertelnie  niebezpieczne dyskusje (Mt 4,1 – 11).  W tym najważniejsza jest obecność Jezusa przy mnie i anioła, którego mi dał.

Z jednej więc strony cieszę się poczuciem bezpieczeństwa, z drugiej zaś patrzę na niedający się ukryć zakres agresji szatana w otaczającym mnie świecie, co dotyczy również pola zasianego przez Chrystusa, czyli Kościoła. Ilość chwastu i jego agresywność i poplątanie z tym, co dobre, jest ogromna.  Chrystus przewidział to, jako że w przypowieści posłużył się chwastem, którym zapewne była życica, roślina nie dość, że trująca to na dodatek jej korzenie splątywały się z posianym zbożem. Wyrywanie tego, co

 posiał szatan, byłoby jednocześnie zniszczeniem tego, co posiał Chrystus.

Wierzę,  że na końcu końców będzie sąd i Syn Człowieczy  wraz ze swoją nadzwyczajną ekipą zrobi porządek błyskawicznie i sprawiedliwie.  Ani szatan wtedy nie piśnie, ani ci, którzy stanęli po jego stronie. Będzie to tryumf zarówno sprawiedliwości, jak i miłosierdzia Bożego. Bez tego momentu wieńczącego dzieje świata, jego istnienie i istnienie człowieka na nim, nie miałoby sensu. Warto te

 słowa Chrystusa, mieć w pamięci, albowiem nie są jakąś hipotezą, jedną z teorii, prawdopodobnym scenariuszem, albo pobożnym życzeniem. Te słowa wypowiada  Bóg, dla którego to wydarzenie sądu

 jest teraźniejszością a dla nas i dla rozpędzonego świata nieuniknioną przyszłością: 

Syn Człowieczy pośle aniołów swoich: ci zbiorą z Jego królestwa wszystkie zgorszenia i tych, którzy dopuszczają się nieprawości, i wrzucą ich w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Wtedy sprawiedliwi jaśnieć będą jak słońce w królestwie Ojca swego. Kto ma uszy, niechaj słucha!

Ja jednak, jak i pewnie wszyscy podobnie myślący, czujemy się aktualnie w naszym zakresie odpowiedzialni za  nasze tu i teraz, i nie chcemy popełnić błędu.

Człowiek, którego Bóg obdarzył wyjątkowo wielką wiedzą i trzeźwą oceną rzeczywistości, papież Benedykt XVI w przesłaniu do katechetów i  nauczycieli przestrzegł przed „pokusą niecierpliwości”

we współczesnym Kościele. Przestrzegł również przed pokusą nacisku w Nowej Ewangelizacji na „natychmiastowy wielki sukces” i „wielkie liczby”. Misją Kościoła w tak mocno zsekularyzowanym świecie nie może być „próba natychmiastowego przyciągnięcia – za pomocą nowych bardziej wyrafinowanych metod – wielkich mas ludzi, którzy oddalili się od Kościoła”. Trzeba, według Benedykta XVI „zdobyć się na odwagę rozpoczęcia od nowa, z pokorą – od skromnego ziarenka, pozwalając Bogu zrządzić, kiedy i jak ma się rozwinąć” (Jubileusz Katechetów 12 XII 2000).

                                    Ziarnem jest Chrystus.

                                    Ziarnem jest Eucharystia.

                                    Nie ma innego pola Chrystusowego – jest nim Kościół.

                                    Glebą jestem ja, ty, on …

 

                                                                                                    Ks. Lucjan Bielas

 

 

Wyjątkowy czas na słowo

 (Iz 55,10-11;  Rz 8,18-23; Mt 13,1-23)
Nigdy dotąd człowiek nie był zalewany potokiem słów tak, jak teraz. Mimo najnowszych technologii szanse weryfikacji ich prawdziwości są znikome. Do tej pory słowo było atrybutem człowieka myślącego, dzisiaj po raz pierwszy zaczyna dominować maszyna. Choć jest ona wymysłem człowieka, ale przez synergię wiedzy, przerasta możliwości jednostki i następuje proces samo zniewalania człowieka. Paradoksalnie jest to wyjątkowy czas na słowo Boga, dające człowiekowi wolność i wyjątkowe możliwości. Niestety wielu ludzi lęka się tego słowa bardziej niż maszyny, albowiem przyjęcie

 go domaga się zmiany życia. Paradoksalnie, wielu spośród tych, którym zostało ono powierzone,

straciło świadomość mocy posiadanego narzędzia. Niezależnie jednak od obserwowanych procesów,

 to słowo Boga, które pojawiło się na tym świecie, nie może być przez ten świat ze samej swej natury unicestwione.

 

Dzisiaj spotykamy Jezusa otoczonego tłumami. Przyszli przyciągnięci Jego nadprzyrodzoną mocą uzdrawiania, nauką głoszoną z serca, sławą, która coraz bardziej Go otaczała. A On siedzi w łodzi

 nieco oddalonej od brzegu i korzystając z nagłośnienia, jakie dawało odbicie Jego głosu od tafli

 jeziora, nauczał ich w przypowieściach. W tamtych czasach i tamtym społeczeństwie, przypowieść

 była opowieścią, mającą na celu pobudzenie słuchaczy do myślenia. Podjęcie tego wysiłku było konieczne, aby przebić się przez zewnętrzną warstwę opowiadania i dotrzeć do istoty całego przekazu

i zachwycać się jego mądrością. Głębia myśli jest tak duża, że trzeba do niej częściej wracać. Owa zewnętrzna powłoka ma tu znaczenie zarówno selekcji, jak i ułatwienia zapamiętania tematu. Selekcji, albowiem umysły leniwe, albo pochłonięte innymi sprawami, trudu zrozumienia sobie nie zadadzą.

Przypowieść o siewcy, którą dzisiaj kolejny raz w naszym życiu usłyszeliśmy, weszła na stałe do szeroko pojętej mądrości mieszkańców naszego globu. Choć wielu ją zna, to jak zwykle tylko dla niewielu będzie okazją do kolejnej refleksji w kontekście gwałtownie zmieniających się czasów. Jezus porównał  w swej przypowieści Słowo Boże do ziarna. Jest to porównanie proste i prawdziwe. Jedno i drugie pochodzi od Boga, ma ukrytą moc i jest tajemnicą. Przede wszystkim zaś,  jedno i drugie służy życiu: ziarno – doczesnemu, słowo Boga – wiecznemu.

 

Tych właśnie niewielu, tak jak wtedy, tak i dzisiaj, Jezus zbiera wokół Siebie, nazywa ich uczniami

 i tłumaczy sens przypowieści oraz przyczyny, z powodu których inni, można powiedzieć trochę kolokwialnie, odpadli. Powołując się na proroka Izajasza, a przez to pokazując ich ponadczasowość, Jezus stwierdza: Bo stwardniało serce tego ludu, ich uszy stępiały i oczy swe zamknęli, żeby oczami

nie widzieli ani uszami nie słyszeli, ani swym sercem nie rozumieli: i nie nawrócili się, abym ich uzdrowił.

Dalej Mistrz tłumaczy w kontekście różnego losu rzuconych ziaren, dlaczego doszło do tego

stwardnienia serc, stępienia słuchu i zamknięcia oczu. Pierwsza przyczyna to – brak zrozumienia

słowa, a przez to, otwarcie się na działanie złego ducha. Zlekceważenie tego wysiłku zrozumienia i poświęcenie większej uwagi ludzkiej mądrości, niż Bożemu słowu, niestety, tak zwykle się kończy.

 Diabeł takich okazji nie marnuje.

Druga przyczyna „odpadnięcia” występuje u tych, którzy po wstępnym, pełnym entuzjazmu, przyjęciu słowa, nie zapuścili korzenia, okazali się niestali i nie pracowali nad przyjętym słowem. W ich

umysłach i sercach postępuje proces detronizacji słowa Bożego, a wraz z nim, szybko stają się niewolnikami inteligentnych maszyn i ich właścicieli.

 

I wreszcie trzecia przyczyna „odpadnięcia” od słowa, występuje u tych, którzy je wprawdzie

wysłuchali, lecz to, co jest wartością doczesną od samego początku, całkowicie je zdominowało.

Nie rozumiejąc mocy słowa Bożego otwierającego wieczność, postanowili zamknąć się w kapsule doczesności.  Giną oni wraz z wrakiem Titanica ludzkich osiągnięć, budowanych w dumnej tradycji

Wieży Babel.

Dzisiaj Jezus jeszcze raz proponuje nam regularne wchodzenie  do izdebki swojego serca, z pokorą

 i entuzjazmem dziecka, na rozmowę z Ojcem Niebieskim i wysłuchanie Jego Słowa, którym jest jednorodzony Syn. Tylko tam, w ciszy, z dala od zgiełku świata, napełnieni Duchem Świętym, Duchem Miłości, nieodłącznym elementem słowa Bożego, możemy je bardziej zrozumieć, mocniej pokochać

 i jeszcze raz szczerze przyjąć. Wtedy to dopiero możemy wyjść z izdebki  na kreatywne spotkanie

z tym światem. Wtedy to, i tylko wtedy,  słowo wyda w nas i przez nas, plon obfity.

 

Weryfikacja spichlerzy, przy Boskiej technologii, będzie sprawiedliwa. O tym też warto pamiętać.

 

 

                                                                                             Ks. Lucjan Bielas

 

 

 

 

Szkoła Podstawowa nr 6

(Za 9,9-10; Rz 8,9.11-13; Mt 11,25-30)

Pan Jezus nie urządzał wspólnych nabożeństw ku czci swojego Ojca. Nie modlił się ostentacyjnie

i nie zmuszał do wspólnej z Nim modlitwy. Nie organizował własnych pielgrzymek, innymi słowy,

nie robił konkurencji świątyni i synagodze.  W tych to właśnie świętych miejscach modlił się razem

z tłumem, jak wszyscy, choć w Jego normalności trudno było nie zauważyć Jego wyjątkowości. Afiszowanie się modlitwą Jezus tępił, wyraźnie  mówiąc, że tak modlą się obłudnicy. Cała działalność Jezusa jest osadzona w rozmowie z Ojcem Niebieskim. Jezus aktywny w ciągu dnia znika na nocne czuwania w miejscach temu sprzyjających.  Swoim uczniom dał jasną wskazówkę, osadzoną w Jego osobistej praktyce:  Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl

się do Ojca Twego, który jest w ukryciu, a Ojciec Twój, który widzi w ukryciu, odda tobie (Mt 6,6).

Wychodząc naprzeciw ludzkiej potrzebie zwartego tekstu modlitwy, Jezus daje po wsze czasy swoim uczniom genialny tekst, którym będą mogli razem z Nim i dzięki Niemu zwracać się do Ojca

Niebieskiego, porządkując swoje życie doczesne i otwierać wieczne – tekst modlitwy: Ojcze nasz.

Życie Jezusa i cała Jego działalność stanowią przygotowanie do wielkiego wspólnego uwielbienia

Boga w ofierze krzyża, w zmartwychwstaniu, w jednej wielkiej Eucharystii dziejów, którą On ustanowił

i nieustannie sprawuje. Tak powstała nowa świątynia, nowe kapłaństwo,  nowy lud, nowe królestwo, nowe uwielbienie Boga Trójjedynego. Jednakże w tej nowej rzeczywistości dalej obowiązują Jego

 zasady,  dotyczące osobistej relacji z Bogiem.

Dostępujemy dzisiaj wyjątkowego zaszczytu uczestniczenia w rozmowie Syna Bożego ze swoim Niebieskim Ojcem. To doświadczenie ma na celu wychowanie nas do prawdziwie owocnej modlitwy, która jest jednocześnie poznawaniem Boga, a także podjęciem z Nim skutecznej współpracy. Ta

modlitwa ma charakter uwielbienia Ojca za Jego objawienie  tych rzeczy. To tak,  jakby ludzkie słowa były zbyt ciasne dla określenia bogactwa Bożego objawienia. Ludzka mądrość i roztropność nie wystarczają, aby nazwać to, co Bóg daje człowiekowi. Jedyna postawa, którą powinien przyjąć człowiek w dialogu z Niebieskim Ojcem to postawa prostaczka, czyli postawa dziecka wobec Ojca. Sam Mesjasz swoim ludzkim życiem jest najdoskonalszym wzorem takiej postawy. Jezus nie lekceważy ludzkiej mądrości i roztropności, lecz poznanie Ojca Niebieskiego dokonuje się w Nim, prawdziwym również człowieku, przede wszystkim w modlitewnym dialogu dziecka z Ojcem. I to jest tajemnicą szkoły podstawowej, do której każdy człowiek jest zaproszony.

I tu jest klucz do zrozumienia następnych słów Chrystusa:  Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje

 upodobanie. Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt

nie zna, tylko Syn, i ten, komu Syn zechce objawić.

Jezus, będąc prawdziwym Człowiekiem,  zaprasza każdego z nas do naśladowania Go w Jego  indywidualnych rozmowach z Ojcem Niebieskim. To w takiej właśnie  rozmowie  Ojciec zwierza się dziecku, to w takiej rozmowie dziecko zawierza się Ojcu. Wola Ojca staje się wolą dziecka, nie przez przymus, lecz przez miłość i zrozumienie. Jezus zaś w swej Boskiej naturze jest odwiecznie zjednoczony

 z Ojcem. Wraz z Nim i Duchem Świętym jest w naszej modlitwie obecny. Co więcej, Jezus gwarantuje swoją pomoc w przełożeniu jej na życie tak, aby wszystko, co czynimy, stało się modlitwą.

Aby zobrazować owo przełożenie modlitwy na życie, Jezus użył porównania do przedmiotu podówczas, codziennego użytku. Była to wygięta belka, zwana jarzmem, którą nakładało się na ramiona, aby na jej dwóch końcach można było zawiesić np. dwa wiadra. Choć owo jarzmo było dodatkowym obciążeniem,  to praca dzięki niemu była lżejsza i bardziej efektywna.

Ta mądrość jest dla wszystkich i jest ponadczasowa, albowiem nasz pobyt na ziemi jest tylko czasowy. Żaden postęp nauk wszelakich nie zmieni tej sytuacji i nie może zastąpić tej lekcji z Jezusowej szkoły podstawowej. Lekcji poznania Ojca Niebieskiego, osobistego kontaktu z Nim jak dziecko z Ojcem, jak człowiek z Wszechmogącym.

Jest w mojej rodzinnej miejscowości w Jaworznie wyjątkowy budynek. Ten zabytkowy obiekt

im bardziej przekształca się w ruinę, tym bardziej rośnie do rangi symbolu. Na każdym jego rogu są umieszczone

trzy duże splecione ze sobą litery „OEL” skrót łacińskiej dewizy benedyktynów – ora et labora (módl

 się i pracuj). Przez prawie 100 lat mieściła się w tym budynku nasza Szkoła Podstawowa nr 6. Zarówno aktualni właściciele, jak i władze miasta, oraz duszpasterze, nie wiedzą co z tym zabytkiem otoczonym dyskontami spożywczymi uczynić. Dla jednych jest to sentyment, dla innych finanse, a przecież idzie

o coś zdecydowanie więcej – idzie, o ORA ET LABORA, a nie LABORA ET ORA!

 

                                                                             Ks. Lucjan Bielas

 

 

Ogniem i mieczem

(2 Krl 4,8-11.14-16a; Rz 6,3-4.8-11; Mt 10,37-42)

Aby lepiej zrozumieć przesłanie dzisiejszej Ewangelii, warto przypomnieć słowa Chrystusa, które ją poprzedzają:

Nie sądźcie, że przyszedłem pokój przynieść na ziemię. Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz.

Bo przyszedłem poróżnić  syna z jego ojcem, córkę z matką, synową z teściową; i będą nieprzyjaciółmi człowieka jego domownicy.

Wydawać by się mogło, na pierwszy rzut oka, że Boski Mistrz sam sobie przeczy. Wysyła swoich uczniów, aby głosili Ewangelię o królestwie Bożym, Ewangelię pokoju, a tu nagle mówi o mieczu. Pewnym

krokiem w zrozumieniu Jezusowego zamysłu jest fakt, że termin miecz użyty przez Niego w tym kontekście, oznacza nie tyle oręż, ile podział i rozłam. Owym mieczem, czyli przyczyną podziału między ludźmi, staje się ich relacja do samego Jezusa. Albo jest On przyjęty i jest się Go godnym, albo jest odrzucony i jest się Go niegodnym. Kiedy uznajemy bóstwo Syna Bożego, to jako stworzenia nigdy nie możemy mówić o naszej godności, czyli stawić się na równi z Bogiem. Przez fakt, że Bóg przyjął postać człowieka i zamieszkał pośród nas, aby wprowadzić nas do życia w Bogu, uzdalnia nas do przyjęcia daru – bycia  godnym. Ten dar nowej relacji można albo przyjąć, albo odrzucić.  Znamienne jest to, że Jezus moment tego przyjęcia lub odrzucenia umieścił w przestrzeni, wydawać by się mogło, poukładanej –

w przestrzeni życia członków najbliższej rodziny. Słowa Jezusa: Kto kocha ojca lub matkę bardziej

niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien, stawiają sprawę naszej relacji z Nim na samym ostrzu noża. Jezus domaga się, aby w hierarchii miłości, pojętej jako porządku w świecie wartości, a nie uczuć, relacja z Nim, a więc zawierzenie Mu, było priorytetem. Można powiedzieć, że Jezus wiarę w Niego, prawdziwego Boga i prawdziwego Człowieka, stawia jako wartość porządkującą całe nasze życie i wszystkie nasze relacje, również, a może przede wszystkim te rodzinne. 

Tymczasem w świecie współczesnym obserwujemy bardzo niebezpieczne tendencje, które przenikają również umysły ludzi Kościoła.  Zawierzenie Jezusowi i przyjęcie Jego Ewangelii jako wartości porządkującej nasze myślenie, zaczęło ustępować na rzecz czynnika ludzkiego, co przejawia się między innymi, w swoistego rodzaju przecenianiu roli psychologii,  psychiatrii i coachingu.  Te niewątpliwie ważne dyscypliny nauki o człowieku i służby człowiekowi, przejęły kontrolę nad ludzkim myśleniem

i nad wartościami. Swoistego rodzaju „spowiednicy i kapłani” tej niemalże nowej religii, często autorytatywnie rozstrzygają o sprawach ludzkiego sumienia, wyrokach sądowych, problemach małżeńskich i wychowawczych. Wiarę i Jezusową Ewangelię na wszelki wypadek zamknęli w kapsułce prywatności, której się nie otwiera. Naruszyłoby to, według nich, wolność człowieka, a przede wszystkim odniesienie do wiary, uznaje się za nienaukowe.

Tak oto współczesny człowiek, dalej jako byt krótkoterminowy, rezygnuje w swej piramidalnej

głupocie z szansy bycia godnym Chrystusa i ze swojej wieczności z Nim, na rzecz doczesności,

która dalej nie sięga.

Następnym etapem będzie przekazanie władzy maszynom, totalne odczłowieczenie człowieka i sprowadzenie go do roli robota. Jest to odwrotny proces, jaki miał miejsce w historii edukacji

człowieka. Rozpoczęty przez Greków proces wychowania człowieka do piękna i dobra został przez Chrystusa wyniesiony na szczyty. Dzisiaj przechodzi kolejny czas próby i oczyszczenia. Jeżeli wiara w Boga nie będzie na pierwszym miejscu, tylko to, co ludzkie, nic człowieka nie uratuje od samozagłady

 i to zarówno w naszym życiu osobistym, jak i całej społeczności.

Ta dzisiejsza Ewangelia o ogniu miłości i mieczu podziału, każe mnie, istocie myślącej, zatrzymać

 się i popatrzeć w głąb swojej duszy i ocenić swoje relacje z najbliższymi i swoją postawę w czasie

 próby i zderzenia z życiowymi przeciwnościami. W tym wszystkim Jezus pyta każdego z nas:  - czy  kochasz Mnie bardziej niż…?

Pamiętamy – odpowiedź przekłada się na naszą wieczność!

 

                                                           Ks. Lucjan Bielas

 

Napisane na ternie obozu KL Auschwitz-Birkenau

 

 

Tej księgi zamknąć się nie da

(Jr 20,10-13; Rz 5,12-15; Mt 10,26-33)

Chrystus swoich wysłanników uzbroił swą Boską mocą, aby mogli służyć człowiekowi na granicy

 życia i śmierci, zdrowia i choroby, w zderzeniu z mocami ciemności. Ta moc, płynąca z nieskończonej miłości,  z natury rzeczy  nie odebrała ludzkiej wolności zarówno posłanym, jak i tym do których zostali wysłani. Jezus swoim apostołom przypomina fakt, że dar Boga nie zwalnia od obowiązku pracy nad sobą. Daje też bardzo konkretne wskazania, co do kierunku, w jakim ma ona pójść. Najkrócej można to ująć słowami samego Chrystusa: Nie bójcie się ludzi.

Jezus mówi to w czasach, w których za głoszenie prawdy o zachowywaniu Bożych przykazań, Jego krewny i poprzednik, Jan Chrzciciel  został ścięty. Mówi to w czasach, w których obok wróbli, na targu sprzedawano człowieka sprowadzonego do poziomu „rzeczy mówiącej”. Mówi to w czasach, w których przywódcy religijni narodu, widzą w Nim, w Jezusie, swego głównego wroga.

Nie bójcie się ludzi; mówi Jezus dzisiaj do Swoich wysłanników. Mówi to do tych, których wysyła ze swoją Ewangelią w świat. Świat, w którym w imię wolności, człowiekowi wolność odebrano; w imię ochrony danych, odebrano człowiekowi prywatność i tożsamość. Jezus mówi to do swoich uczniów,  zmierzającymi się ze światem, który z ekologii uczynił religię, prawami ekonomicznymi chce zastąpić Boskie, uleganie pożądliwości ogłosił jako cnotę, kłamstwo jako narządzie, likwidację istnień ludzkich, jako konieczne zabiegi demograficzne. A wszystko to dzieje się z wykorzystaniem imponujących osiągnięć technicznych.

Tymczasem Jezus mówi: Nie bójcie się ludzi. Nad przyrodą to Ja, Bóg mam władzę i tak naprawdę, nic bez mojej woli się nie stanie. A co do technologii, to nie policzycie włosów na ludzkich głowach, a Ja ich dokładną liczbę znam. Wasze osiągnięcia mają swoją granicę. Wszechmogący i wszechwiedzący to Ja jestem.  Dlatego zaufajcie Mi i zaopatrzeni w Moje dary nieście Moją Ewangelię i głoście ją całemu światu, również tam, gdzie nie boją się najnowszych technologii, ale panicznie boją się Mojego Imienia. Nawet kiedy  przyjdzie wam oddać swoje doczesne życie, nie bójcie się, albowiem Ja zmartwychwstałem

 i wy ze Mną zmartwychwstaniecie. I tak jak wy przyznaliście się  do Mnie przed ludźmi, tak Ja przyznam się do was przed Moim Ojcem, który jest w niebie. To ignorowanie śmierci jest cudowną służbą życiu.

Jest pewna forma strachu, która nie paraliżuje ucznia, lecz pomaga mu w zachowaniu ludzkiej roztropności. Jezus określił ją jasnym sformułowaniem: Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle. Przeciwnicy na tym świecie mogą najwyżej zabić ciało. Nad duszą ludzką władzę ma tylko Bóg, Który to w niepojętej miłości uszanuje ludzki wybór, nawet ten najdramatyczniejszy, wybór piekła.

Znakomicie określił tę formę posłania ucznia Chrystusowego, Sługa Boży bp Jan Pietraszko, nazywając taką postawę jako – „żywą księgę Ewangelii”. Przewyższa ona swoją jakością i skutecznością wszystkie ludzkie technologie. Fenomen tej księgi polega na tym, że raz otworzona przez Chrystusa jest nie do zamknięcia, nie do podarcia, nie do zniszczenia. Mało tego, te otwarte żywe księgi Ewangelii znakomicie posługują się najnowszymi zdobyczami techniki, które tak naprawdę są tylko niedoskonałym, choć fascynującym, naśladowaniem Boskiego działania.

 

W tych wymagających czasach potrzeba, aby owe żywe księgi Ewangelii były w Jego ręku. Tylko wtedy będą żywe, Jego życiem i Jego mocą – Duchem  Miłości.

Czy taką księgą jestem?

Czy umiem czytać to, co Bóg przeze mnie „pisze”?

Czy w tym wyjątkowym dialogu znajduję poczucie bezpieczeństwa?

 

                                                                                                      Ks. Lucjan Bielas

 

 

 

Których kapłanów boi się świat?

(Wj 19, 2-6a; Rz 5, 6-11; Mt 9, 36 – 10, 8)

Można odpowiedzieć krótko – skutecznych!

A jacy to są?

Władza, która została przekazana uczniom przez Jezusa Chrystusa, była ogromna. Władza nad

duchami nieczystymi, władza uzdrawiania i leczenia ze wszelkich chorób, również tych

śmiertelnych, a nawet z trądu. Wreszcie władza wskrzeszania umarłych. Można ową władzę porównać jedynie z misją proroków, a więc wysłanników samego Boga, działających Jego mocą i w Jego Imieniu.

Wszystkie te dary, przekraczające ludzkie możliwości, wychodziły naprzeciw ludzkiej biedzie. Jezus, wcielony Bóg, sam w swym ludzkim sercu litował się nad tą biedą i swą boską mocą jej zaradzał. Przyszedł wreszcie czas, w którym swoich najbliższych uczniów wprowadził w to nadzwyczajne i nadprzyrodzone działanie. Niewątpliwie musiał widzieć w nich nie tylko wiarę, ale również ludzkie predyspozycje, takie jak wrażliwość serca, gotowość poświęcenia siebie, umiejętność osobistego wyjścia do drugiego człowieka.  Sam Jezus, doświadczywszy tego, że Jego nauczanie połączone ściśle z Jego uzdrowieńczą działalnością,  okazało się tak bardzo potrzebne ludziom, zwrócił się do uczniów ze słowami: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. I zaraz dodał: Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Prosić mają więc przede wszystkim ci, których świadomość

wagi sprawy jest większa, a więc uczniowie.

Jezus natychmiast ukazał skutek prośby o robotników. Wybrał dwunastu uczniów i obdarzył ich nadprzyrodzoną władzą, którą będąc Bogiem, posiadał i mógł nią dowolnie dysponować. Tak więc: udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości. Panem żniwa jest On I tylko Jego mocą działający wysłannicy, mogą sprostać ludzkim najbardziej dramatycznym potrzebom, których  zaradzenie przerasta siły człowieka. Wymieniając

imiona wybranych uczniów, Ewangelista Mateusz dodatkowo podkreślił wagę ich misji.  Stanowią oni

w tej grupie wysłanników swoistego rodzaju całość, choć są różni. Z jednej strony – Szymon  Gorliwy,

 z drugiej zaś Mateusz celnik. Filip i Andrzej nosili greckie imiona, co mogłoby wskazywać na ich otwarcie się w stronę pogan.  Zwornikiem wszystkich wysłanych uczniów była ich relacja do Jezusa Chrystusa Boga, któremu zawierzyli całe swoje życie i za Nim poszli.

Wybór i otrzymana władza, nie „skazywały” ich na świętość, były jedynie do niej zaproszeniem.

 Najlepiej świadczy o tej wolności fakt, że między wybranymi  znalazł się również Judasz Iskariota

(z Keriot – miasto w płd. Judei), któremu to, udział w Boskiej mocy nie odebrał ludzkiej wolności wyboru  zła.

Otrzymany od Jezusa dar jest Boski i nie można go przeliczyć na żadną ludzką wartość:  Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie. Próba przeliczenia tego na jakąkolwiek wartość tego świata, będzie swoistego rodzaju wyrazem braku wiary i tych, co dają i tych, co biorą.

Rozesłanie uczniów ma swoją logikę kolejności działań. Najpierw trzeba zadbać o wartości we własnym domu, aby później wnosić je do domów innych. Dlatego też w pierwszej kolejności Jezus każe wysłannikom szukać owiec,  które poginęły z domu Izraela. Paradoksalnie, najlepiej poznaje się własny dom, kiedy szuka się tych, którzy go opuścili.

Św. Paweł przypomina nam, że Jezus, będąc prawdziwym człowiekiem, przekroczył to, co ludzkie, umierając za nieprzyjaciół, a będąc Bogiem, nadał swojej ofierze nieskończony wymiar. Ci, którzy uwierzyli, tworzą Jego Kościół, Nowy Izrael.

Cała akcja rozesłania uczniów opisana przez Mateusza ma więc ponadczasowy charakter. Proces rozsyłania uczniów przez Chrystusa, rozpoczęty wtedy, trwa i nigdy się nie skończy, albowiem jednych trzeba w Kościele umacniać, a innych szukać. Jezus jest Tym, który wysyła i Tym, który działa. Współcześni wysłannicy muszą mieć postawę na miarę owych pierwszych dwunastu. Ciężar gatunkowy spraw, z którymi muszę się zmierzać, przerasta ludzkie możliwości, a przeciwnik – szatan może być pokonany tylko przez samego Chrystusa. Tak więc nieustanna łączność z Nim, jedność działania

i szacunek dla każdego człowieka, jest kluczem sukcesu wysłanników.

Znakomicie rozumiał to  Kościół starożytny.  Św. Cyprian z Kartaginy w Liście 67 nawiązując do Ewangelii wg św. Jana, napisał: Bóg grzesznika nie słucha, jednakże słucha tego, kto czci Boga

i spełnia Jego wolę (J 9,31). Dlatego z jak największą pilnością i po należytym zbadaniu, należy wybierać do kapłaństwa Boga takich, o których wiadomo, że Bóg ich wysłucha. Słowa te zostały napisane po ustaniu prześladowania za czasów cesarza Decjusza 250 – 251, podczas którego domagano się od mieszkańców Cesarstwa Rzymskiego złożenia ofiary rzymskim bogom w celu budowania jedności imperium. Wielu chrześcijan wtedy zaparło się wiary. Tym bardziej więc trzeba było świętych wysłanników.

I tak historia, swoim zwyczajem, kolejny raz zatoczyła koło.

 

                                                                              Ks. Lucjan Bielas

 

 

 

 

 

 

 

 

W najmniej oczekiwanym miejscu i momencie

(Oz 6, 3-6; Rz 4, 18-25; Mt 9, 9-13)

 

Jest wielu takich, którzy wprawdzie znakomicie ustawili się zawodowo i finansowo, nieraz idąc

po przysłowiowych trupach, czują głębokie wewnętrzne rozdarcie. Jest to rozdarcie sumienia,

które mówi ci, że źle robisz, że powinieneś odejść od czynionego zła. Pieniądze, które zarabiasz, są nieuczciwe. Środowisko, w którym pracujesz, jest złe. Choć  wszystko jest niby zgodne z literą prawa,

 to  jednak czujesz, gdzieś w głębi duszy, że jest to nieuczciwość. Wprawdzie jest w otoczeniu milcząca zgoda na takie działania, to ty czujesz, że jest to złe. Czasem słyszysz, że Bóg pyta cię, gdzie jesteś,

ale ty, jak biblijny Adam czaisz się w krzakach i chowasz się przed Nim i dalej żyjesz, jakby Go

nie było. Zaczynasz tworzyć własne przykazania i  własną interpretację już istniejących. To trochę

tak, jakbyś przycinał nogę do buta, a nie dopasowujesz buta do nogi. Wprawdzie wiesz, że daleko

 tak nie zajdziesz, ale na razie jesteś  dzielny. Kościół Chrystusowy, w którym zostałeś ochrzczony

i jakoś w dzieciństwie duchowo  raczkowałeś, dzisiaj jest ci potrzebny bardziej jako worek treningowy, jako że uderzając w jego nie zawsze udanych przedstawicieli, lepiej się czujesz w tym, co jest twoim bagienkiem. Mimo to od czasu do czasu pojawiają się myśli, aby coś zmienić. Wprawdzie przez lata wypracowałeś sobie technikę zagłuszania takich pomysłów, to jednak się pojawiają, mimo ciekawych wakacji, nowej żony czy męża, nowego samochodu, czy dobrego terapeuty.  Może nieraz te myśli

 są tak intensywne, że rozważasz zmianę pracy, otoczenia, znajomych, naprawę rozbitych związków,

ale brakuje ci silnej woli, impulsu, który by pomógł owe pomysły wprowadzić w czyn. Może wtedy

w najmniej oczekiwanych okolicznościach i w najmniej oczekiwanym czasie, w drzwiach tej twojej „komory celnej” pojawi się Ktoś.

Jezus, wychodząc z Kafarnaum, ujrzał człowieka imieniem Mateusz, siedzącego na komorze celnej,

 i rzekł do niego: Pójdź za Mną! Galilea była częścią okupowanej przez Rzymian Palestyny, ale w jurysdykcji Heroda Antypasa. W ówczesnej administracyjnej strukturze tamtego regionu celnicy

 pobierali podatek, można powiedzieć – vatowski, lecz charakter ich pracy stwarzał ogromne

możliwości czynienia nadużyć, przez okradanie swoich pobratymców w majestacie prawa. Rzym to tolerował, albowiem powstałe napięcie między celnikami a ich współbraćmi było dla Imperium bardzo

 na rękę. Nie ma się co dziwić, że celnik w świadomości zwyczajnych mieszkańców Galilei był

postrzegany jako pewnego rodzaju zdrajca i złodziej, czyli jako grzesznik.

Można postawić sobie pytanie: co widział Jezus w sercu Mateusza, że właśnie jego wybrał z tego osobliwego grona? Część odpowiedzi na to pytanie jest zawarta w reakcji Mateusza:  A on wstał

 i poszedł za Nim. Czyli nie dyskutował, nie pytał, nie zastanawiał się. Mateusz był od razu

zdecydowany. Jako celnik, miał wiele kontaktów z ludźmi i wiele słyszał i widział. Skoro tak łatwo zrezygnował z dobrego biznesu, to znaczy, że nie pieniądze były dla niego najważniejsze. A więc co? Prawdę o nim znał Chrystus i ją wyjawił w ciekawych okolicznościach. Powołując Mateusza, Jezus otwarł drogę do Siebie celnikom i grzesznikom. To z nimi właśnie zasiadł do stołu, co było postrzegane

 w ówczesnym środowisku jako wyraz wspólnoty i porozumienia. Oburzonym zaś faryzeuszom

powiedział słowa, które mają głębokie znaczenie i rzutują na zrozumienie decyzji Mateusza:

Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary. Bo nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników.

 W tym tekście, odwołującym się do proroka Ozeasza (6,6), kluczowe jest rozumienie słowa – miłosierdzie. Użyte przez Jezusa hebrajskie słowo: hesed oznacza wierną, wytrwałą miłość przymierza. Jezus, powołując Mateusza, zapewne widział w nim napięcie między byciem Żydem, który pragnie być wierny przymierzu, a grzesznym zajęciem, które wykonywał. Słowa Chrystusa Pójdź na Mną!  - uwolniły decyzję, która w nim dojrzewała.

Powołanie  Matusza nie było przeciągnięciem go do wrogiego obozu, lesz stało się zaproszeniem dla pozostałych kompanów do zmiany życia. Znamiennym jest fakt, że cała Ewangelia wg św. Mateusza

 jest adresowana w pierwszej kolejności do Żydów. Autor pragnie pomóc im w zrozumieniu i przyjęciu prawdy, że przymierze z Bogiem, któremu chcą być wierni, wypełnia się w Jezusie Chrystusie.

Może więc warto spotkać się ze wzrokiem Jezusa i kiedy usłyszysz słowa – Pójdź za Mną! Po prostu

trzeba wstać i wyjść z tego, co jest złym środowiskiem, i nie dyskutować, nie zadawać głupich pytań,

 nie zwlekać. On i tylko On może wyprowadzić cię ze wszystkich życiowych zakrętów i uwikłań,

bo kiedyś właśnie z Nim zawarłeś przymierze i On jest mu wierny. Możesz być pewny, że, może

nie zaraz, ale za twoim przykładem pójdą jeszcze inni i na pewno nie będziesz sam. Przede wszystkim

zaś będziesz człowiekiem wolnym i szczęśliwym.

 

                                                                                              Ks. Lucjan Bielas

 

 

Chrystus z szat obnażony   

(Pwt 8, 2-3. 14b-16a; 1 Kor 10, 16-17; J 6, 51-58)

 

To nie przypadek, że nad kaplicą Najświętszej Maryi Panny  jasnogórskiego sanktuarium

narodowego zostały umieszczone stacje drogi krzyżowej Chrystusa, namalowane przez Jerzego

Dudę Gracza. Są one nie tylko wizją artysty, ale przedziwnym wyznaniem wiary prostego udu,

którego Duda Gracz był bacznym obserwatorem, a darem otrzymanym od Boga mógł to swoim

językiem nazwać i wyrazić.    W tę dzisiejszą Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa

wpisuje się zarówno w naszą polską, jak  i europejską rzeczywistość, dziesiąta stacja wspomnianej jasnogórskiej drogi krzyżowej, Chrystus z szat obnażony.   Na pierwszym planie jest postać

Chrystusa wprawdzie obdartego z szat, ale nie z godności. Jego oczy są przymknięte, twarz wyraża smutek, ale nie rozpacz. Doskonale wiedział, że te ludzkie wyroki ludzi świątyni i polityki, to żałosne przedstawienie, prawdziwym sędzią jest On i jasno powiedział to arcykapłanowi (por.  Mt 26,64). Ciało Jezusa jest pełne ran zadanych przez ludzi, którzy w swej głupocie bili bezbronnego i niewinnego, bezmyślnie zawierzywszy przywódcom. Na głowie Jezusa znajduje się upleciona korona z cierni.

Artysta tak namalował owe ciernie, że splatają się one z promieniami monstrancji, niesionej podczas procesji Bożego Ciała. Postać Jezusa z szat obnażonego została umieszczona właśnie na tle tradycyjnej procesji Bożego Ciała, takiej na wskroś tradycyjnej, tłumnej, uroczystej.Artysta wykrzyczał tym

 obrazem, że istotą naszej wiary jest wiara w to, że w tej umęczonej ludzkiej postaci

skazanego przez świat Chrystusa jest prawdziwy Bóg, miłosierny, kochający i sprawiedliwy.

Wiara w to, że pod postacią chleba w kształcie okrągłego opłatka, jest dokładnie ten sam Bóg.

Skoro bowiem, Ten, który stworzył świat, i Ten, który będąc Bogiem, stał się człowiekiem, z miłości

do nas, i Ten, który oddał swoje ludzkie życie i zmartwychwstał, mówi na ten chleb – to jestem

Ja;\to jest moje ciało, to czy przeczenie Bogu jest mądre?Tak, jak kiedyś do Żydów, tak dzisiaj

 do nas Jezus mówi: Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje Ciało, wydane za życie świata.

I dalej dodaje:  Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Na obrazie Dudy Gracza, Jezus obnażony i jednocześnie eucharystyczny, jest dobrym pasterzem prowadzącym tych,którzy Mu zawierzyli,choć, na co wskazują ich twarze, łatwo im nie

jest. Jest dla nich pasterzem i jednocześnie pokarmem.Jest jeszcze jedno przesłanie tego obrazu.

Otóż przed laty, kiedy miałem zaszczyt rozmawiać z św. Janem Pawłem II, kiedy usłyszał, że jestem

 na studiach w Wiedniu, wyraził ciekawy wniosek ze swojej pielgrzymki do Austrii.  Stwierdził,

że choć duchowieństwo przyjęło go z dużą rezerwą, to jednak wyjechał z głębokim doświadczeniem głębokiej wiary zwyczajnych Austriaków, wiara,która przetrwa wiele.Duda Gracz w dziesiątej stacji wyraził podobną opinię o nas Polakach, ukazując mądrość prostej wiary, prostego ludu, której ani politycy, ani uczeni w piśmie, ani przestraszeni czy też układni ludzie świątyni, nie zniszczą. Lud, który karmi się Chrystusem, nie zginie.Może to ostatni czas, aby każdy z nas zatrzymał się i postawił sobie podstawowe pytanie: czy ja wierzę w obecność Jezusa w Eucharystii? Czy mam odwagę przyznać

 się do Niego przed tym światem, w którym śmiertelni krzyczą, że są bogami, na dodatek z głębokim przekonaniem, że są normalni.  

 

                                                                                       Ks. Lucjan Bielas

 

 

Link do obrazów Drogi Krzyżowej Jerzego Dudy Gracza

 

https://www.google.com/url?sa=i&url=http%3A%2F%2Fedusens.

blogspot.com%2F2014%2F04%2Fgolgota-jasnogorska-jerzego-dudy-gracza.html&psig=AOvVaw0fFIjDW90HfSQe7EX4BINW&ust=1686236343580000&source

=images&cd=vfe&ved=0CA4QjRxqFwo TCKiFiIW2sf8CFQAAAAAdAAAAABAD

 

 

 

Każda chwila poza tą siecią to dramat!

 

(Wj 34, 4b-6. 8-9; 2 Kor 13, 11-13; J 3, 16-18)

 

Kolejny raz przeżywamy, podczas tej naszej krótkiej ziemskiej pielgrzymki, Uroczystość Trójcy Przenajświętszej, w której czcimy jedynego Boga w trzech osobach. Przez lata ukształtował

mi się pewien obraz tej niepojętej dla rozumu ludzkiego rzeczywistości, jako wirującej miłości.

Gdyby była w Bogu tylko jedna osoba, sama dla siebie, byłby to swoistego rodzaju narcyzm – jest

 jeden, doskonały i sam dla siebie, sam siebie podziwia. Gdyby były w Bogu dwie osoby i każda

 dawałaby każdej wszystko, byłby to egoizm – są tylko dla siebie. Tymczasem w Bogu są trzy osoby

 w fantastycznej relacji wirującej miłości. Każda każdej daje 100% i każda od każdej 100%

przyjmuje. Ta trzecia osoba fantastycznie uwiarygodnia relacje pozostałych dwóch. To jak

 trzy płomienie jednej natury ognia, zjednoczone, a rozdzielne.

To w tej wirującej miłości powstał pomysł na świat, powstał pomysł na człowieka i pomysł na mnie.

To tu powstał plan uratowania człowieka, uratowania mnie, bo z tej rzeczywistości wyszedłem

 i do tej rzeczywistości wracam. Jest ona moim punktem wyjścia i punktem dojścia. Jest moim

 punktem orientującym całe moje życie. Inna wieczna rzeczywistość, mimo oferowanych różnych

 atrap, nie istnieje. Sam tej rzeczywistości Trójcy Przenajświętszej nie zrozumiem, ale też nie

zrozumiem siebie bez niej.

 

Stawiam więc sobie pytanie: dlaczego tak jest?

 

Zostałem ochrzczony w Imię Trójcy Przenajświętszej, w Imię Ojca I Syna I Ducha Świętego.

A więc można powiedzieć „wszczepiony”,  „zalogowany”  w system „wirującej miłości”.

Za to bardzo dziękuję Jezusowi, że takie łącze umożliwił mi i nieustannie nad nim czuwa. Dziękuję

Jego Kościołowi, który dostarczył mi „Bożych informatyków”, dziękuję rodzicom, którzy podjęli

decyzję, aby swojego dziecka, nie pozostawić poza „Bożą  siecią” i stopniowo uczyli, jak korzystać

z systemu „wirującej miłości”.  Przynależność do tej sieci jest cudownym doświadczeniem, lecz  wymagającym, albowiem nie wystarczą intelektualne zdolności, zaangażowany musi być cały

człowiek i to przez to, co jest najbardziej ludzkie, przez miłość. Jest to podstawowa wartość,

 którą powinien człowiek w sobie rozwijać. Jest to bowiem, Boski składnik jego człowieczeństwa,

Boskie tchnienie, które ludzkiej egzystencji nadaje sens i wieczny wymiar i uzdalnia do udziału

w Bogu.Przez ostatnie wydarzenia roku liturgicznego, Bóg Trój jedyny wprowadził nas w jeszcze

głębsze relacje ze sobą. Doświadczenie Jezusa, Syna Bożego, wcielonego, umęczonego i zmartwychwstałego z niepojętej miłości do nas; doświadczenie Ducha Świętego – rzeczywistości niepojętej, a przecież obecnej we wszystkich dobrych międzyludzkich relacjach. A nade wszystko  doświadczenie Ojca Niebieskiego, który kocha swoje dzieci, wychowuje je, chroni i strzeże,

zagubione szuka i przyjmuje. Jest nieskończenie miłosierny, ale i doskonale sprawiedliwy, czuwając dyskretnie, lecz skutecznie, nad całym, po ludzku niepojętym, systemem międzyludzkich połączeń.

Przed nami Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, która stanie się kolejną okazją do pogłębienia  naszego zakorzenienia w Trójcy Przenajświętszej i poprawy naszego bezpieczeństwa i skuteczności w „sieci”. Ta uroczystość prowadzi do zrozumienia, że zakorzenienie w Bogu, dokonuje

się przez pozwolenie Mu na zakorzenienie się w nas. Innymi słowy – On  pyta, czy pozwalamy 

Mu na dostęp do naszej bazy danych i na dokonanie w niej koniecznych zmian. Życie pokazuje,

 że chętniej wyrażamy taką zgodę na działanie w nas złego ducha. Jest to przedziwny paradoks naszej wolności i zniewolenia.

Wszystkie te doświadczenia liturgiczne wskazują nam Jezusa Chrystusa, wyjątkowego „Informatyka”

i pozwalają na zjednoczenie się z Nim i przez Niego z Boską rzeczywistością. To w Nim, po raz

pierwszy w dziejach świata, Trójca Przenajświętsza uczyniła swoje mieszkanie. To przez Niego

w każdym z nas chce mieszkać po to, abyśmy wrócili wszyscy do przestrzeni Boskiej Miłości, skąd wyszliśmy i gdzie jest przygotowane dla nas mieszkanie.

Tylko wtedy w tym rozpędzonym i zawirusowanym świecie będziemy mieli komfort bezpieczeństwa.

 

                                                                               Ks. Lucjan Bielas

 

 

Dlaczego diabeł walczy z Sakramentem Pokuty?

(Dz 2, 1-11; 1 Kor 12, 3b-7. 12-13; J 20, 19-23)

Szatan walczy, bo jest przekonany, i to niestety bardziej niż wielu kapłanów i wielu wiernych, jaka

 jest moc słów wypowiedzianych przez zmartwychwstałego Chrystusa, a skierowanych do Jego Apostołów

 i ich następców: Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam. Wie też szatan, jak wielką władzę udzielił im Jezus, kiedy to:  Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: "Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane.

Ten właśnie  mistrz niepokoju i manipulacji, którego głównym celem jest pozyskiwanie dusz ludzkich i przez

 to powiększanie sfery swoich wpływów wie, że to ustanowienie przez Chrystusa Sakramentu Pokuty i Pojednania jest daniem Jego uczniom  broni o 100% skuteczności. Dlatego też diabeł robi, co w jego mocy,

aby kałanom nie chciało się spowiadać, aby byli sami słabo do tej posługi przygotowani, aby uciekali się do zbiorowych rozgrzeszeń, aby bali się wiernych i nie mieli dla nich czasu, aby nie umieli ich słuchać i  po prostu nie mieli wiary. Daje im do ręki działania zastępcze, które są ważne, ale nie tak jak pojednanie grzesznika z Bogiem. I tak wielu kapłanów staje się  inżynierami duszpasterstwa, administratorami dóbr kościelnych, budowniczymi,  konserwatorami zabytków przewodnikami pielgrzymek, katechetami i naukowcami,  którym

już nie staje sił na to, co najważniejsze, na spowiedź człowieka pogubionego.

Przez wszystkie wieki historii Kościoła słudzy Jezusa obdarzeni przez Niego władzą odpuszczania grzechów,  byli wystawieni na te inteligentne pokusy, przestawienia priorytetów, a bolesne stwierdzenie papieża Grzegorza Wielkiego,  że ma wielu kapłanów, ale robotników mało, jest aktualne do dzisiaj.

Choć wielu ulegało i ulega  szatańskim pokusom,  jest też wielu takich kapłanów i wiernych, którzy

 z najwyższą powagą biorą słowa Chrystusa do swego serca. Świadomi tego wszystkiego, dotknijmy jeszcze

 raz istoty sakramentu, w którym Jezus chce dać nam prawdziwy pokój. I tak posługuje się swoimi wysłańcami, na których tchnął i tym niezmiernie wymownym gestem przekazał im Ducha Świętego. Ten gest ma swoje głębokie znaczenie. Jezus jest w zmartwychwstałym ciele, w ciele uwielbionym. Jego tchnienie ma więc inną wartość niż to zwyczajne ludzkie. Tchnie, samo w sobie jest czymś nieokreślonym. Pochodzi z ust, lecz  język

nie  może go ogarnąć, zamknąć w  ludzkim pojęciu. Jezus właśnie w ten sposób przekazuje Ducha Świętego, który jest Bogiem i nie można go zamknąć w przestrzeni ludzkiego słowa. Jest w tym sakramencie zaangażowana cała Trójca Święta oraz wybrany człowiek, który oddaje siebie do posługi Bogu w dziele odpuszczania grzechów i przywracania wolności braciom. Osoba Ducha Świętego daje temu dziełu najwyższą gwarancję. Żadna inna religia nie dysponuje  takim boskim narzędziem. Duch Święty asystuje temu, który patrząc w swoje sumienie, dokonuje samooceny. Asystuje w nazwaniu  tego, co było dobre i tego, co było

złe, aby zostało to wszystko wypowiedziane i usłyszane, i aby było to aktem przekazania tego samemu Chrystusowi. Jezus zaś daje Ducha Świętego tym, którzy w Jego imieniu mają wydać werdykt, nie swój

a Jego.Jest to więc głęboko ludzki i Boski akt, w którym pokutujący grzesznik słyszy słowa przywracające

 mu wolność i godność.

Piszę te słowa niemal w 63 rocznicę swojej pierwszej spowiedzi.

                                                                                       Ks. Lucjan Bielas

                                                                        Ks. Lucjan Bielas

                                                                                     Ks. Lucjan Bielas

Bóg mi się zwierzył

                                                                            Ks. Lucjan Bielas

Oby tylko serce nie ogłuchło!

(Dz 2, 14a. 36-41; 1 P 2, 20b-25; J 10, 1-10)

                                                                  Ks. Lucjan Bielas

Najważniejsze słowa,

                                                                                                            Ks. Lucjan Bielas

                                                                                         Ks. Lucjan Bielas

                                                                          Ks. Lucjan Bielas

Czy naprawdę jestem chrześcijaninem?

(Kpł 19, 1-2. 17-18; 1 Kor 3, 16-23; Mt 5, 38-48)
Postawiono mi kiedyś, i to nie tak dawno, zarzut, że nie umiem przebaczać. Można sobie wyobrazić wzburzenie serca i umysłu, jakie te słowa wywołały w pierwszym momencie. W drugim zaś przerodziły się w głębszą refleksję, przyznanie racji i kolejny raz uświadomienie sobie, że nad umiejętnością przebaczenia, trzeba nam pracować całe życie, aby nie tylko zwyczajnie darować, ale nawet pokochać swojego nieprzyjaciela.

                                                                                                       Ks. Lucjan Bielas

„Ani jedna jota…”

(Syr 15, 15-20; 1 Kor 2, 6-10; Mt 5, 17-37)

 Już w raju, szatan pod postacią węża, stworzenia o oczach pozbawionych powiek, jednocześnie wzbudzających respekt dla jego inteligencji i lęk przed śmiertelnym zagrożeniem, zaoferował człowiekowi moralną autonomię, aby nie odczytywał prawa bożego, lecz sam decydował o tym, co jest dobre, a co jest złe (por Rdz 3,5).

                                                                       Ks. Lucjan Bielas

                                                                                            Ks. Lucjan Bielas

                                                                                             Ks. Lucjan Bielas

                                                                                       Ks. Lucjan Bielas

(Iz 49, 3. 5-6; 1 Kor 1, 1-3; J 1, 29-34)
Dzisiaj św. Jan Chrzciciel wyjawia nam swoją najgłębszą tajemnicę dotyczącą jego wyjątkowej relacji z Bogiem. Właśnie ta relacja nadała misji jego życia wyjątkowe i ponadczasowe znaczenie. Warto więc przytoczyć jego słowa: Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: „Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego na Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym". Tak więc Jan w swym osobistym doświadczeniu Boga poznał Go jako Trójjedynego. Wykonując polecenie Ojca i wskazując Syna, nad którym spoczął Duch Święty, ukazuje również i nam tę najważniejszą tajemnicę, w którą wprowadzi nas Chrystus przez swój chrzest  w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Uczestniczenie

przez wiarę w  życiu samego Boga, w ten niepojęty rozumem ludzkim „wir” miłości między Ojcem, Synem i Duchem Świętym,  jest

dla nas nową formą życia na ziemi, życia, które nie kończy się śmiercią. Przekaz tej wiary i chrzest Chrystusowy, to jest klucz do prawdziwego szczęścia człowieka, które nie tylko jest wieczne, ale i ludzkiej doczesności nadaje właściwy sens. W takim znaczeniu możemy mówić o nowym narodzeniu człowieka,  o jego nowym życiu w rodzinie Boga. Jest to sformułowanie dalekie od frazesu.

                                                                                                   Ks. Lucjan Bielas

                                                                                Ks. Lucjan Bielas

                                                                               Ks. Lucjan Bielas