Ks. Lucjan Bielas

 

 

 

 

W czym mogę pomóc?

(Mk 10, 35-45)
Zapewne każdy z nas spotkał się w sklepie, czy też w jakimś zakładzie usługowym z takim właśnie pytaniem: W czym mogę pomóc?.  Taka otwartość tworzy zwykle dobrą relację między klientem poszukującym  jakiegoś towaru, czy potrzebującym konkretnej pomocy a tym, który zna asortyment i swoje możliwości. To proste pytanie, jeszcze szczerze postawione sprawia, że to człowiek jest ważniejszy niż towar. Taka otwartość zwykle generuje pytania klienta  i generuje możliwość sensownej konsultacji, pożytecznej dla obu stron. Jakże przekonywające jest nieraz proste stwierdzenie sprzedającego: sam to kupiłem i jestem bardzo zadowolony.

Muszę się przyznać, że bardzo lubię takie nastawienie prowadzącego sklep, czy usługę, nawet wtedy, kiedy nie mam nic konkretnego na myśli, kiedy tylko chcę chwilę w tym sklepie pobyć i pozwolić sobie na szczyptę luksusu, aby potrzeba niejako sama się w głowie urodziła. Jesteśmy świadomi bolesnego faktu, że zakupy internetowe zabiją tak prostą, ale jakże ważną międzyludzką relację.

On ich zapytał: "Co chcecie, żebym wam uczynił?" To pytanie postawił Jezus swoim uczniom, to pytanie postawił Bóg, człowiekowi.  To pytanie postawił wszechwiedzący i wszechmogący Stwórca, swojemu stworzeniu. To pytanie stawia Jezus mnie również dzisiaj.  Nieopisana gotowość Boga Jezusa na wysłuchanie człowieka to pozwolenie na sformułowanie prośby, która może nie jest najmądrzejsza, ale i tak jest przez Jezusa przyjęta i tak przeformatowana, że nic pożyteczniejszego człowiek otrzymać nie może. Warto pod takim kątem prześledzić dzisiejszą Ewangelię. Ludzkie ambicje Jana i Jakuba, które  wygenerowały konfliktową sytuację między uczniami, Jezus znakomicie przepracowuje: Nie tak będzie między wami. Wprowadza ich w inną logikę wielkości i zarządzania. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem wszystkich.

Jezus miał i ma dalej prawo tak do nich i do nas  powiedzieć i  tego od nich i od nas zażądać, ponieważ:  Syn Człowieczy nie przyszedł, aby mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie jako okup za wielu. Cała Ewangelia, to spotkanie z Jezusem Chrystusem – Sługą, każda nasza modlitwa, a przede wszystkim, każda Eucharystia to spotkanie z Jezusem Chrystusem – Sługą. W każdym z tych spotkań rozlega się Jego pytanie: Co chcesz, abym ci uczynił? Dawajmy Mu odpowiedź, może nawet niedojrzałą, ale nie odchodźmy od Niego w tzw. duchowość internetową. Trwając przy Nim, pozwolimy Mu na przekucie naszych pomysłów w prawdziwą życiową mądrość.

 

                                                                                                              Ks. Lucjan Bielas.

 

 

Czy mam jakiś wpływ na współczesną ekonomię?
(Mk 10, 17-30)

Jedną z ważnych informacji, które mogą odrobinkę pomóc nam w zrozumieniu przemian we współczesnym świecie, jest ujawnienie faktu, że trzy firmy zarządzają majątkiem przekraczającym 12 bln dol., czyli większym niż łączne PKB Japonii, Wielkiej Brytanii i Niemiec. Analitycy procesów ekonomicznych twierdzą, że od końca XIX wieku, a więc od czasów zdominowanych przez Vanderbiltów i Rockefellerów, nie było w gospodarce monopolizacji i koncentracji kapitału na tak wielką skalę. Tak więc trzech tzw. inwestorów instytucjonalnych, a są to BlackRock, Vanguard i State Street, w ogromnej części kontrolują światowym rynkiem, stając się wg, prof. Erica Posnera, prawnika z University of Chicago, przyczyną odchudzenia naszych portfeli.
Już Arystoteles zwracał uwagę na fakt, że taka kumulacja kapitału w rękach niewielkiej grupy udziałowców, jest śmiertelnym zagrożeniem stabilizacji społecznej i jest prostą drogą do rewolucji. Historia, która jest nauczycielką życia, wielokrotnie zweryfikowała słuszność tezy tego wybitnego filozofa. Nie można biernie czekać na krwawe rozruchy, lecz podjąć zdecydowane, ale pokojowe, działania. Wspomniany Eric Posner proponuje rozbicie niebezpiecznych monopoli głęboką reformą prawa własności. Wydaje się ona atrakcyjna, lecz, znów jak uczy historia, bez przemiany ludzkich sumień nigdy nie będzie do końca skuteczna. Tak więc zostawiając na boku ekonomię, zajmijmy się właśnie uzdrowieniem sumień, a to właśnie proponuje nam dzisiaj sam Jezus Chrystus.
W dzisiejszej Ewangelii uczy On, że bogatemu człowiekowi nie jest łatwo wejść do królestwa Bożego, ale nie jest to niemożliwe. Bóg może serce człowieka pozyskać do solidarności z potrzebującymi i pobudzić go do dzielenia się z nimi. Można, za Benedyktem XVI powiedzieć, że Bóg może pozyskać człowieka do tzw. logiki dającego. To właśnie do tej logiki Jezus zaprosił kiedyś bogatego młodzieńca, do tej logiki zaprasza nas dzisiaj. To zaproszenie wtedy przerosło młodego człowieka, który choć zachowywał przykazania, to jednak nadzieję bardziej pokładał w tym, co posiadał, niż w Panu Wszechświata. Wiemy z doświadczenia, a może i z autopsji, że przerasta ono wielu z nas, a wypowiedziane wtedy przez Jezusa słowa budzą znaczny niepokój: Dzieci, jakże trudno wejść do królestwa Bożego tym, którzy w dostatkach pokładają ufność. Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa Bożego.
Znając życie, można więc razem z uczniami postawić pytanie: Któż więc może być zbawiony?
Postawił je sobie pewien mieszkaniec Aleksandrii, dużego i bardzo bogatego miasta w Imperium Rzymskim, a był nim święty mnich i teolog, Klemens Aleksandryjski (+ ok. 213). Było to pytanie tym bardziej zasadne, że miał wokół siebie bardzo dużo bogatych ludzi, którzy pragnęli być dobrymi chrześcijanami i poważnie brali troskę o swoje zbawienie. Nic dziwnego, że właśnie ten fragment Ewangelii mówiący o bogatym młodzieńcu budził wiele praktycznych pytań. Wychodząc im naprzeciw, Klemens w traktacie pt. „Który człowiek bogaty może być zbawiony?” wyjaśnia sens ewangelicznej opowieści: Ma ona pouczyć ludzi zamożnych, iż nie powinni oni tracić nadziei i dlatego zaniedbywać swego zbawienia, ani też niszczyć bogactwa i potępiać go jako podstępnego wroga życia, ale że muszą uczyć się, w jaki sposób należy bogactwo używać, aby życie pozyskać (27,1).
Punkt uchwycenia tej równowagi wskazuje uczniom sam Jezus: Zaprawdę, powiadam wam: Nikt nie opuszcza domu, braci, sióstr, matki, ojca, dzieci lub pól z powodu Mnie i z powodu Ewangelii, żeby nie otrzymał stokroć więcej teraz, w tym czasie, domów, braci, sióstr, matek, dzieci i pól, wśród prześladowań, a życia wiecznego w czasie przyszłym. Tak więc, jak przystało na świadomy byt krótkoterminowy, posiadaj, zachowując dystans do tego, co masz. Zarządzaj tym mądrze, nadzieję pokładając w Jezusie i od Niego biorąc przykład, a bogactwo będzie rakietą do nieba, a nie kamieniem młyńskim uwiązanym u szyi.
Nie mam bezpośredniego wpływu na bogatych tego świata, ale mam wpływ na siebie i na swoje decyzje w zarządzaniu tym, co Bóg mi powierzył. Jako ubogi w duchu, do którego należy królestwo niebieskie, mam gigantyczne możliwości, ale tylko przez Jezusa. Inną drogą jest rewolucja, ale takiej nie chcę!

                                                                                                                                                                   Ks. Lucjan Bielas




 

 

Pytali Go, czy wolno mężowi oddalić żonę?”

I co ważne,  pytają Go dalej…

(Mk 10, 2-16)

Nie pytaliby Jezusa o to, gdyby nie chęć wystawienia Go na próbę. Nie pytaliby Jezusa o to,  gdyby nie czuli, że w Jego nauce, wizja małżeństwa jest przejrzysta i bez kompromisów, jakie dopuszczał Stary Testament. Nie pytaliby, gdyby w tym, co sami głosili była spójność. I tak np. Rabbi Szammaj pozwalał na rozwód, tylko w wypadku dowiedzionej zdrady, natomiast dla rabbiego  Hillela każdy powód był dobry, aby oddalić żonę, wystarczyło, że mężczyźnie spodobała się inna kobieta. I tak oto ludzka słabość grzesznej natury, powszechność problemu, i mała atrakcyjność uczciwych rozwiązań sprawiła, że z takim zapytaniem wystąpili, chcąc bardziej uderzyć w Jezusa przez wprowadzenie Go na śliski teren, niż usłyszeć jasną odpowiedź, która będzie w ich pokrętnym życiu, trudna do przyjęcia.

Tymczasem Jezus, wykorzystując ich pytanie, wyjaśnił, że prawo mojżeszowe, pozwalające na napisanie listu rozwodowego, było podyktowane grzechem człowieka, który tak się w nim uwikłał, że nie był zdolny do budowania  trwałej małżeńskiej relacji. W tonie swej wypowiedzi Jezus sugeruje, że Bóg miał, do tej pory wzgląd na tzw. zatwardziałość  serc, lecz teraz, w czasach mesjańskich jest konieczność powrotu do „fabrycznych ustawień”, do tego, co było pierwotnym zamysłem Stwórcy. Ów zamysł Jezus przytoczył za  Księgą Rodzaju i  tym samy zdjął adwersarzom przysłowiowy wiatr z żagla: Lecz na początku stworzenia Bóg stworzył ich jako mężczyznę i kobietę: dlatego opuści człowiek ojca swego i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwojgiem, lecz jednym ciałem.

To przypomnienie, jak powiedzieliśmy owych „fabrycznych ustawień”, było tak życiowo mocne, że w domu uczniowie jeszcze raz pytali Go o to. Jest rzeczą znamienną, że w tym gronie Jezus nie poprzestaje jedynie na przypomnieniu. Powrót do Bożego zamysłu nie jest propozycją, nie jest prośbą, ani delikatną sugestią, jest to decyzja Jezusa Chrystusa Boga. "Kto oddala swoją żonę, a bierze inną, popełnia względem niej cudzołóstwo. I jeśli żona opuści swego męża, a wyjdzie za innego, popełnia cudzołóstwo"

Dlaczego Miłosierny Jezus w gronie swoich uczniów nie ma względu na ludzką słabość?

Jest rzeczą znamienną, że to zdecydowane prawo zostało przez Jezusa ogłoszone właśnie w gronie uczniów, pośród których był stale obecny, i którym będzie towarzyszył w swoim Kościele, aż do skończenia świata. To właśnie w relacji z Nim jest siła na zachowanie Bożego zamysłu owych „fabrycznych ustawień” co do podstawowej relacji międzyludzkiej, co do małżeństwa, pojętego jako związek między mężczyzną i kobietą. To właśnie Jego obecność sprawia, że ten związek ma w oczach Bożych szczególną rangę i nieskończoną pomoc. Chodzi tu o żywą, a nie deklarowaną relację do Jezusa zarówno narzeczonych, jak i małżonków. Nie na darmo starzy ludzie powiadają: ile grzechów w narzeczeństwie, tyle krzyży w małżeństwie.

Dopełnieniem tej nauki stała się nieprzypadkowa scena z dziećmi, które spontanicznie przynoszono do Jezusa, aby je dotknął. Tymczasem reakcja uczniów, którzy szorstko zabraniali im tego, była osobliwa. Ponowne zapytanie Mistrza o kwestie małżeńskie, i ta ostra reakcja na dzieci, pokazuje głębszy problem, który był w nich samych. Wtedy to, zazwyczaj łagodny Jezus oburzył się i rzekł do nich: "Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego".

W całej tej scenie i w krótkich słowach zawarł Jezus dwie fundamentalne prawdy. To  pozwólcie, odnosi się przede wszystkim do rodziców. Ich osobista relacja z Bogiem jest albo pozwoleniem, albo nie pozwoleniem, umożliwieniem, albo utrudnieniem drogi dziecka do Boga. Dziecko jest niewinne, jest ufne i otwarte na autorytet. Jeśli rodzice kochają Ojca Niebieskiego, to dziecko otrzymuje  czytelne zaproszenie do tego, aby uczynić to samo. Warto tu pamiętać o oburzeniu Jezusa na uczniów, którzy utrudniali dzieciom dostępu do Niego.

Sam Jezus jak prawdziwy człowiek wyszedł z domu, w którym był formowany przez Świętych Rodziców, całkowicie  wiernych Bogu i sobie. Ten dom rozbrzmiewa w Jego ustach i zachęca do budowy następnych, jemu podobnych. Drugą zaś prawdą jest ta, że w czasach, kiedy mamy więcej gruzów niż domów, trzeba nam wszystkim przystąpić do odbudowy, przede wszystkim samych siebie, z nadzieją i otwartością dziecka kochanego przez Ojca. Tylko takim, wydawałoby się, niepozornym sposobem, możemy odwrócić dramatyczne losy naszych rodzin i wiszący w powietrzu dramat naszej cywilizacji.

 

                                                                                                                   Ks. Lucjan Bielas

 

 

Jak zarządzać okazjami do grzechu?

(Mk 9, 38-43. 45. 47-48)             

Co zrobić, aby stały się okazjami do czynienia dobra? Mówiąc bardziej kolokwialnie, aby jak najwięcej na nich „zarobić”?

Zapewne pamiętamy słowa Jezusa – Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się, i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje (Mt 6,19 - 21). Jezus, tak oto prostym tekstem określił podstawy chrześcijańskiej ekonomii. Dzięki Jego odkupieńczej śmierci i zmartwychwstaniu ta ekonomia nabrała ponadczasowej mocy. Wszelkie dobro, które czynimy, stanowi konkretną wartość o ponadczasowym wymiarze. Jest to nasz prawdziwy kapitał, tym większy, im bardziej jest świadomą współpracą z Jezusem. Zrozumiałym jeszcze bardziej staje się stwierdzenie Jezusa z dzisiejszej Ewangelii: Kto wam poda kubek wody do picia, dlatego że należycie do Chrystusa, zaprawdę, powiadam wam, nie utraci swojej nagrody. Niestety w prostej obserwacji świata i własnego sumienia, musimy przyznać, że więcej zabiegamy o kumulowanie szeroko pojętych wartości tego świata,  niż, jak nam się wydaje, mało konkretnych dóbr niebieskich.

Dzieje się tak między innymi dlatego, iż źle zarządzamy okazjami do grzechu, albo ujmując rzecz bardziej pozytywnie – okazjami do wyznania Bogu naszej miłości i wierności. Zamiast być dla innych okazją do grzechu, przez opanowanie siebie, mogą stać się zachętą do czynienia dobra. Przez radykalne odcięcie się od zła, daję wyraz, szczególnej odpowiedzialności, zarówno za siebie, jak i za innych. Stanowi to jeden z najbardziej dojrzałych aktów miłości Boga i bliźniego. Miłosierny Jezus wagę sprawy podkreśla przez użycie względem gorszycieli bardzo mocnych słów: A kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą, temu lepiej byłoby kamień młyński uwiązać u szyi i wrzucić go w morze.  

Nagrodą dla wiernych i odpowiedzialnych jest wejście do królestwa Bożego. To proste, lapidarne sformułowanie ogarnia wieczną Miłość, dla której tu i teraz warto poświęcić wszystko.

Jak praktycznie przygotować się do takiej dyspozycji, by w naturalny, niemal spontaniczny sposób,  okazję do grzechu, przemieniać na skuteczną okazję do dobrych uczynków?  Jakiego użyć skalpela, by to, co ma być ucięte, uciętym rzeczywiście było?

Oto kilka porad:

1.      Życie w stałej przyjaźni z Bogiem, czyli zapewnienie sobie podstawowego wsparcia /w praktyce troska o regularny Sakrament Pokuty/.

2.      Codzienna modlitwa o wytrwanie w dobrym / wyprasza pomoc i uwrażliwia sumienie/.

3.      Ćwiczenie silnej woli,  pojęte, jako umiejętność świadomego rezygnowania z tego, co jest dobre, dla większego dobra /daje swoistego rodzaju wzmocnienie moralnych sterowników; tylko ten, który panuje nad sobą, może siebie dać, czyli prawdziwie pokochać/.

4.      Przewidywanie skutków zamierzonych czynów. Wydawać by się mogło, że to oczywiste, lecz w praktyce rzadko spotykana cnota. Konkretną pomocą są codzienne rachunki sumienia.

5.      Unikanie okazji do grzechu, a szczególnie dobrowolnych i bliskich, czyli takich, w które wchodząc, wiem, że najprawdopodobniej upadnę.  Jest to często związane z rezygnacją z pewnych ludzkich przyjemności. W praktyce warto takiej rezygnacji nadać dodatkową wartość przez wzbudzenie konkretnej intencję np. o zdrowie, własne, czy kogoś bliskiego itp. Chodzi o nie zmarnowanie nawet takiej formy cierpienia, przez nadanie jej nowego, pozytywnego znaczenia. Dobrze wyznaczona intencja jest znakomitym skalpelem pomocnym w odcięciu się od zła.

6.      W okazjach do grzechu niedobrowolnych i  we wszelkich  pokusach wzmocnienie się przez szczególne zjednoczenie się z Bogiem  np. przez akty strzeliste. / Mnie świetnie pomaga modlitwa Aniele Boży /.

7.      Radykalne odcinanie się od zła. Z szatanem, który stoi za pokusą, nie dyskutujemy. Wzorem jest Chrystus kuszony na pustyni.

8.      Wdzięczność Bogu za wygrane potyczki /pozwala nabrać dystansu i wyciągnąć właściwe wnioski z duchowych zmagań/.

 

Dzisiaj miłosierny Pan ostrzega wszystkich tych, którzy nieodpowiedzialnie traktują Jego naukę.  Roztacza przed nimi jasną wizję wrzucenia do piekła – gdzie robak ich nie ginie i ogień nie gaśnie. Przewidziana więc kara ma wymiar wieczny, żarty się skończyły.

Jezus stawia dziś przed każdym z nas wybór, a co najważniejsze nie zostawia nas samych.

Panie Jezu dzięki Ci, że jesteś z nami! Czuję się w Twojej obecności kochany i bezpieczny, zaproszony, a nie przerażony.

 

                                                                                                          Ks. Lucjan Bielas

 

 

Dlaczego Bóg ma jeszcze do mnie cierpliwość?

Mk 9, 30-37)
Jezus był otoczony tłumami, które, mimo że garnęły się do Niego, to nie miały pełnej świadomości tego, kim On tak naprawdę jest. Doskonale pamiętamy, że Apostołowie zdawali sobie sprawę z faktu, iż otaczający ich ludzie, wsłuchani w nauki Jezusa, korzystający z Jego nadprzyrodzonej mocy, uważają Go tylko za jednego z proroków. Mesjańska zaś świadomość Piotra, była przede wszystkim darem łaski Boskiej, a przy pierwszej zapowiedzi męki Chrystus wykazał mu, że wyznanie  Ty jesteś Mesjasz,  nie jest w nim głęboko zakorzeniona.

Jezusowi bardzo zależało, aby grupka wybranych uczniów, mająca stanowić elitę tworzącego się Kościoła, rzeczywiście głęboko uwierzyła w Niego. Wie, że jest to proces długofalowy, wymagający od Niego zarówno stałej obecności, jak i świętej cierpliwości w wychowaniu uczniów  do nieustannego pogłębiania aktu wiary. Jezus ma pełną świadomość tego, że  „inwestowanie” w nich nie jest czasem straconym i że ta mała powstała wokół Niego wspólnota, stanie się kluczem do pociągnięcia za Nim tłumów.

Dziś spotykamy Jezusa wędrującego wraz z grupką swoich uczniów z dala od rzesz ludzkich. Jezus ma dla nich wyłączny czas i można powiedzieć, że niewątpliwie sprzyjało to tworzeniu szczególnej bliskości między nimi, oraz głębszemu poznaniu. Tymczasem kiedy im mówi o istocie swojej misji o tym,  że: Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity, po trzech dniach zmartwychwstanie, oni nie tylko tego nie zrozumieli, ale nawet bali się Go zapytać. Paradoksalnie byli z jednej strony z Nim blisko, a z drugiej daleko. I to tak daleko, że po drodze  do Kafarnaum zajęci byli sporem o to, kto z nich jest największy. On zapowiadał najważniejsze wydarzenie w historii ludzkości, a oni ciągle byli w piaskownicy.

Można postawić pytanie, dlaczego Jezus, widząc tak wielką niedojrzałość, nie oddalił Ich? Dlaczego nie poszukał sobie lepszych uczniów?

Te pytania spontanicznie jawią się w naszych umysłach.  Tymczasem Jezus nie tylko nie wyrzucił swoich uczniów, ale po mistrzowsku wpisał się z wielkością swej Boskiej nauki w ich ludzką słabość. Wystarczyło jedno proste stwierdzenie: Jeśli ktoś chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich. Czyli dobrze, że macie ambicje i każdy chce być największy, ale zróbcie to w kategoriach mojej logiki, logiki miłości i oddania siebie w służbie dla drugich i to dla wszystkich, aż do poświęcenia swego ziemskiego życia. W tej logice wyjście w górę oznacza zejście w dół, ale co najważniejsze, jest zejście z Nim, z Jezusem.  To w tej logice tkwi wielkość i skuteczność prawdziwego ucznia Boskiego Mistrza.

Potem wziął dziecko, postawił je przed nimi i objąwszy je ramionami, rzekł do nich: "Kto jedno z tych dzieci przyjmuje w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który Mnie posłał".

Skoncentrowanie się Jezusa w takim momencie na dziecku wydaje się przynajmniej dziwne.  Nie można jednak tego faktu zbagatelizować, tym bardziej że  Jezus, relację do dziecka przełożył w zaskakujący sposób na relację do Ojca Niebieskiego, a więc na kluczową relację w naszym życiu. Aby dziecko objąć, tak jak On to zrobił, trzeba się zniżyć. Objęcie dziecka ramionami to znak akceptacji i dania mu poczucia bezpieczeństwa. Aby dziecko rzeczywiście przyjąć, trzeba mieć dla niego wiele  cierpliwości. Umieć go  słuchać i niestrudzenie odpowiadać na wyartykułowane i niewypowiedziane pytania. Trzeba być za dziecko odpowiedzialnym i nieustannie czuwać nie tylko nad jego bezpieczeństwem fizycznym, ale przede wszystkim duchowym. Wychowanie dziecka to najpiękniejsza, fascynująca  współpraca ze Stwórcą w kształtowaniu osoby ludzkiej, współpraca, w której wszystkie strony się ubogacają.

I taką właśnie postawę Jezus miał wobec swoich apostołów i uczniów. Dlatego też nie oddalił ich, mimo wszystkich „wychowawczych” trudności.   Problemy znakomicie przekuwał na szansę. I taką postawę Jezus ma  wobec mnie dzisiaj. Dziękuję Mu, że mimo ciągle małej mojej wiary i nieraz nieodpowiedzialnego zachowania, nieustannie jest ze mną i nie skreśli mnie z listy swoich uczniów, swoich dzieci.

                                                                          

                                                                                                     Ks. Lucjan Bielas

 

Zejdź Mi z oczu szatanie…

(Mk 8, 27-35)
Przeprowadzony przez Jezusa sondaż opinii publicznej na temat Jego osoby, do niczego nie był Mu potrzebny. Doskonale bowiem znał jego wynik.  Postawione  pytanie uczniom: „Za  kogo uważają Mnie ludzie?” miało pobudzić ich refleksja nad świadomością tłumu. Następne zaś pytanie: „A wy za kogo Mnie uważacie?”, prowokowało jeszcze głębszą, osobistą refleksję.

Ta ewangeliczna scena stawia przed nami bardzo ważne pytanie, a mianowicie, dlaczego ten sam człowiek, Piotr, był w stanie dać znakomitą poprawną odpowiedź: „Ty jesteś Mesjasz”, natomiast chwilę później usłyszy od tego samego Jezusa słowa: „Zejdź Mi z oczu, szatanie…”?

Sam Jezus, co zapisał św. Mateusz, wskazał źródło poprawnej odpowiedzi Piotra: „Błogosławiony jesteś Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie”.  Tak więc Szymon otwarł się na Boże światło tak mocno, że Jezus mógł dać mu zapewnienie: „Otóż i ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr, czyli Opoka i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą” (Mt 16, 13-23).

Kiedy chwilkę później Chrystus zapowiedział swoją śmierć i zmartwychwstanie, Piotr nie chwytając istoty,  upomniał Pana. Reakcja Jezusa jest niesłychanie ostra. Ten, który został chwilę wcześniej ogłoszony opoką, na której stanie niepokonany przez szatana Kościół, sam stał się diabelskim narzędziem. Chrystus natychmiast wyjaśnił dlaczego: bo nie myślisz po Bożemu, lecz po ludzku.

Piotr się nie obraził, na pięcie się nie obrócił i nie odszedł. Nie tylko został, lecz wyciągnął wnioski tak daleko idące, że zaparł się siebie, wziął swój krzyż, czyli swoje powołanie i poszedł za Jezusem. Towarzyszył Jezusowi w Jego męce, doświadczył upadku zapierając się Mistrza, uzyskał  przebaczenie grzechu i był świadkiem zmartwychwstania. Umocniony Duchem Świętym  pełnił misję aż do świadectwa własnej męczeńskiej śmierci.

Jak to się przekłada na dzisiaj?

 „Zawsze będę kochał Boga i dochowam wierności Kościołowi”. Te słowa zapisał w swoim pamiętniku wychowanek szkoły katedralnej w Monachium, pochodzący z katolickiej rodziny, Heinrich Himmler, jeden z największych zbrodniarzy, współtwórca obozów koncentracyjnych. Na tym ważnym etapie przejścia z wiary dziecka w wiarę dorosłego człowieka odszedł od tego, co Boskie w stronę tego, co  ludzkie, w imię wolności swojej i wolności Niemiec. Był jednym z wielu, choć niewątpliwie wybitnym, którym to, co Boskie wydawało się ograniczać to, co ludzkie. Stał się jednym z wielu sług szatana.

Sprawa nie dotyczy tylko Niemiec, dotyczy nas wszystkich. Logika historycznych procesów jest nieubłagana. Dlatego z wielkim niepokojem patrzę na to, jak dziś głupio tracimy dzieci i młodzież nie pomagając im w przejściu z wiary dziecka w wiarę dorosłego człowieka.  To, że nie ma w państwie, ani w Kościele pomysłu, jak to zrobić, nie jest problemem. Problemem jest to, że jak na razie, nie ma woli, aby szukać konstruktywnych rozwiązań. W dynamicznie zmieniającym się świecie odeszliśmy od tego, co stare, a nie mamy nic w zamian. Nie myślenie o tym, co Boskie, lecz szukanie tylko ludzkich dróg jest drogą do zagłady. Rzecz dotyczy całego porządku społecznego i gospodarczego. Ten porządek domaga się sprawnie działających ludzkich sumień, wolnych i odpowiedzialnych. Trafnie to ujął ks. prof. Józef Tischner w Etyce Solidarności, sumienie bez Boga, nie jest sumieniem. Stawiane w nim pytania o moralność czynu nie mają bowiem właściwego punktu odniesienia. Wykreowanie takiego punktu odniesienia w postaci np. praw człowieka, woli wodza, poprawności politycznej itp. jest głupie i niebezpieczne. Przykładów takich ludzkich dramatów niestety mamy pełno.

Czy dzisiejsze beatyfikacja Sług Bożych kard. Stefana Wyszyńskiego i Matki Elżbiety Czackiej coś zmieni? Czy nastąpi cud?

Nic to nie zmieni i cudu nie będzie, dopóki nie zaczniemy z łaską Bożą współpracować. Przed nami dwie drogi, droga świętości, wolności i życia, albo droga zła, zniewolenia i śmierci. Wybór należy do nas, pamiętając, że bogami nie jesteśmy, tylko śmiertelnymi ludźmi.

 

                                                                                                                                                         Ks. Lucjan Bielas

 

Gdybym mówił językami ludzi i aniołów…

(Mk 7, 31-37)

Działo się to w krainie zwanej Dekapolem. Tworzył ją związek dziesięciu miast hellenistycznych położonych w Transjordanii, zasiedlonych przez ludność pogańską, gdzie Żydzi stanowili jedynie mniejszość.  Jezus nie unikał tego terenu, a swoje zachowanie roztropnie dostosowywał do istniejących warunków. Z jednej strony ludzka roztropność nakazywała unikanie niepotrzebnego rozgłosu, aby nie narazić Boskich planów, z drugiej zaś, dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych.

I właśnie tam i wtedy przyprowadzili Mu głuchoniemego i prosili Go, żeby położył na nim rękę. Wyraźnie ten ludzki gest Jezusa łączył się w gronie jego najbliższych z Jego Boską mocą uzdrawiania. Tymczasem On uczynił coś, co można by powiedzieć, nie było w Jego stylu, a co nadało temu wydarzeniu szczególną rangę, rozgłos i znaczenie, albowiem taki był Jego zamiar. Jezus oddalił się z głuchoniemym od tłumu, włożył palce w jego uszy i śliną dotknął mu języka; a spojrzawszy w niebo, westchnął i rzekł do niego: "Effatha", to znaczy: Otwórz się. Mamy tu trzy momenty.

Po pierwsze, Jezus uczynił coś tak ludzkiego, że bardziej nie można. Te palce w uszach i Jego ślina na języku tego biedaka, szokujące ludzkie gesty, szokujące, bo takimi miały być.

A potem, to wymowne spojrzenie w niebo, znak, za którym kryła się prośba Syna do Ojca Niebieskiego.

I trzeci element, mocno wypowiedziane słowo, które wpisało się w historię świata:  "Effatha", to znaczy: Otwórz się. W tym poleceniu kryje się głębokie zjednoczenie woli Ojca i woli Syna w Jego ludzkiej i Boskiej naturze. Tu natura musiała ustąpić: Zaraz otworzyły się jego uszy, więzy języka się rozwiązały i mógł prawidłowo mówić.

Tymczasem zakaz mówienia o tym wydarzeniu skierowany do świadków, już nie miał, jak się okazało, takiej bezwzględnej mocy, jako że Stwórca obdarzył człowieka wolną wolą. Słabość ludzką jednak nie tylko przewidział, lecz i znakomicie wykorzystał.

Sprawa bowiem jest głębsza. Kluczem do niej jest słowo „effata” – otwórz się. Sugeruje to wyrażenie, jak i cała scena, iż Jezus miał  w zamiarze nie tylko  przywrócenie uszom i językowi głuchoniemego ich  naturalnych funkcji, lecz idzie o pełne otwarcie się zamkniętego człowieka. Papież Benedykt XVI zauważył, że słowo „effata” zawiera w sobie cały przekaz nauki Chrystusa. To On stał się człowiekiem, aby człowieka w jego wnętrzu głuchego i niemego przez grzech, otworzyć. Chodzi o takie uzdolnienie serca człowieka, aby  usłyszało głos Bożej miłości i odpowiedziało  językiem miłości Bogu i drugiemu człowiekowi. Sam Jezus jest najlepszym przykładem człowieka słyszącego i mówiącego językiem miłości.

Ta ewangeliczna scena uzdrowienia głuchoniemego, którą Jezus znakomicie z dala  od tłumów, tłumom przekazał, znalazła swoje odbicie w liturgii sakramentu Chrztu św. Nowo ochrzczonemu dziecku kapłan dotyka uszu i ust  wypowiadając słowo „effata”, modląc się, aby ten młody chrześcijanin, jak najszybciej usłyszał słowo Boga, słowo miłości. Aby na miłość był otwarty i jej językiem komunikował się z Bogiem i bliźnimi.

Tak bardzo dziś akcentujemy znajomość języków obcych i ma to swoje znaczenie. Jednakże bez otwarcia się na miłość, znajomość języków nie ma żadnego znaczenia. Świetnie  rozumiał to  i zgrabnie ujął   św. Paweł:

Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,

a miłości bym nie miał,

stałbym się jak miedź brzęcząca

albo cymbał brzmiący.

 

                                                                                                                                Ks. Lucjan Bielas

I ja jestem faryzeuszem, ale…

 (Mk 7, 1-8a. 14-15. 21-23)
U Jezusa zebrali się faryzeusze i kilku uczonych w Piśmie, którzy przybyli z Jerozolimy, a więc przybyli do Niego, przedstawiciele duchowej elity Narodu Wybranego.  Stawiając zarzut, że Jego uczniowie jedzą nieumytymi rękami, sprowokowali bardzo ważną wypowiedź Jezusa.  Po mistrzowsku wykazał im, że Dekalog otrzymany od Boga, przez Mojżesza, trzymają w ręku, a nie wprowadzają go tam, gdzie jest jego miejsce, czyli do serca, pojętego jako organ decyzyjny człowieka. To właśnie ludzkie decyzje, podjęte w sumieniu, w sercu sprawiają, że jesteśmy dobrzy, albo źli; czyści, albo nieczyści. Czuli to starożytni Egipcjanie, którzy wyobrażając sobie sąd nad zmarłym w obliczu boga obydwu prawd, Ozyrysem, byli przekonani, że analizie podlega właśnie serce człowieka. Już wtedy wiedziano, jak bardzo zarówno dla każdego człowieka, jak i dla całej społeczności, niebezpieczne jest manipulowanie przykazaniami, albo niepoważne ich traktowanie. Dlatego też na drugiej szali wagi bożej sprawiedliwości znajdowało się piórko, które symbolizowało boginię Maat, boginię równowagi, praw, porządku, harmonii i sprawiedliwości we wszechświecie. Tymczasem Chrystus, aby ukazać obłudę atakującym Go faryzeuszom i uczonym w Piśmie,  posługując się ich własną bronią, zacytował słowa proroka Izajasza: Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie. Ale czci Mnie na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi. I dodał: Uchyliliście przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej tradycji.

Nie trzeba nadzwyczajnej błyskotliwości, aby odnieść wypowiedź Chrystusa i do nas, czyli do tych, którzy uważają się za Jego uczniów. Zauważą to przede wszystkim ci, którzy mają odwagę regularnie przeprowadzać szczere rachunki sumienia. Kto tego nie robi, prawdopodobnie nic nie zauważy, mało tego, może się nawet poczuć urażony. Natomiast ci, którzy chcą popracować nad swoim sercem, nad swoim organem decyzyjnym, czyli nad sobą, mogą skorzystać z doświadczeń św. Augustyna. Warto z jego Wyznań,  w których opisał drogę swego głębokiego nawrócenia, przytoczyć parę zdań, które dla nas mogą okazać się bardzo przydatne.

1.      Nie wchodź w sumienie bez Jezusa, bo się pogubisz!

„Przynaglony do wniknięcia w siebie, wszedłem za Twym przewodnictwem do wnętrza mego serca. Mogłem to uczynić, bo "stałeś się dla mnie Wspomożycielem". Wszedłem i zobaczyłem jakby oczyma mej duszy, ponad tymiż oczyma, ponad moim umysłem Światło niezmierne”.

2.      Światłem jest Bóg i tylko w nim zobaczysz prawdę o sobie, ale nie po to, aby się pogrążyć, ale aby się zmienić!

„Ten, kto zna Prawdę, zna to Światło. O Prawdo wieczna, Miłości prawdziwa, umiłowana Wieczności! Ty jesteś moim Bogiem. Do Ciebie wzdycham dniem i nocą. Skoro tylko poznałem Cię, uniosłeś mnie, bym zobaczył to, co należy zobaczyć, ale ja nie byłem jeszcze do tego zdolny. Pokonałeś słabość mego wzroku potęgą Twoich promieni, zadrżałem z miłości i lęku”.

3.      Szczytem tej zmiany jest przyjęcie Boga do siebie – Eucharystia.

„Poznałem, że znajduję się daleko od Ciebie, w krainie obcej, i usłyszałem jakby głos Twój z wysoka: Jam jest pokarmem mocarzy; wzrastaj, a będziesz Mnie pożywał. I nie ty zamienisz Mnie w siebie na podobieństwo cielesnego pokarmu, ale Ja zamienię cię w siebie”.

4.      Bóg, który stał się człowiekiem, przez to stał się jedynym Pośrednikiem.

„Szukałem drogi, dzięki której mógłbym trwać w zjednoczeniu z Tobą, i nie znajdowałem, dopóki nie przylgnąłem do "Pośrednika między Bogiem a ludźmi, Człowieka Jezusa Chrystusa, który jest ponad wszystko, Bóg błogosławiony na wieki". On zawołał mnie i powiedział: "Ja jestem Drogą, Prawdą i Życiem" oraz złączył z ciałem - ponieważ "Słowo stało się ciałem" - pokarm, którego nie byłem zdolny przyjąć. W ten sposób Twa Mądrość, przez którą wszystko stworzyłeś, stała się dla naszego wieku dziecięctwa stosownym pokarmem”.

5.      Refleksja nad przeszłością wraz z Jezusem – Prawdą, staje się bezpieczna i kreatywna.

„Późno Cię ukochałem, Piękności dawna i zawsze nowa! Późno Cię ukochałem! We mnie byłeś, ja zaś byłem na zewnątrz i na zewnątrz Cię poszukiwałem. Sam pełen brzydoty, biegłem za pięknem, które stworzyłeś. Byłeś ze mną, ale ja nie byłem z Tobą. Z dala od Ciebie trzymały mnie stworzenia, które nie istniałyby w ogóle, gdyby nie istniały w Tobie. Przemówiłeś, zawołałeś i pokonałeś moją głuchotę. Zajaśniałeś, Twoje światło usunęło moją ślepotę. Zapachniałeś wokoło, poczułem i chłonę Ciebie. Raz zakosztowałem, a oto łaknę i pragnę; dotknąłeś, a oto płonę pragnieniem Twojego pokoju”.

 

Tak jest w życiu, że ciągle muszę się uczyć, ciągle muszę się nawracać, ciągle muszę na nowo zawierzać. 

              Muszę, bo kocham.

                        To zupełnie inne  - muszę!

                

                                                                                                                              Ks. Lucjan Bielas

Podprogowe pytania

(J 6, 55. 60-69)
Do rozumienia Eucharystii, dorastamy całe życie i to zarówno kapłani, którzy ją sprawują, jak i wierni, którzy w niej uczestniczą. Scena opisana w dzisiejszej Ewangelii  mocno nas przekonuje o tym procesie eucharystycznego dojrzewania. I zapewne nie jeden z nas, w tamtej ewangelicznej rzeczywistości, po usłyszeniu słów stojącego obok Chrystusa: Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem, odwróciłoby się na pięcie i kwitując krótkim tekstem: Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać? – też udałby się do domu.

A może byłoby inaczej. Może postawa Jezusa i znaki przez Niego dokonywane przekraczające ludzkie możliwości, pobudziłyby naszą ciekawość. A może Jego słowa, wypowiedziane z głębokim przekonaniem i po tym, co dokonał,  wyzwoliłyby w nas, śmiertelnych, inną decyzję: To  Duch daje życie; ciało na nic się nie zda. Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem.

Jestem wdzięczny św. Janowi za to, że swą Ewangelią i szczerym opisem postawy wątpiących, paradoksalnie,  również w naszym procesie dojrzewania w wierze, daje nam siłę.

Kolejny więc raz w moim życiu uświadamiam sobie, że w  Eucharystii Jezus jest obecny. Ten, który jest Bogiem wszechmogącym, który stworzył świat i  który stworzył człowieka i który z miłości do człowieka stał się człowiekiem, który umarł i zmartwychwstał, kiedy posługując się ustami kapłana, mówi, dając chleb w jego ręce:  To jest bowiem Ciało moje, i kiedy dając kielich z winem, mówi: To jest bowiem kielich Krwi mojej, to ja Jemu wierzę. Mimo że moje zmysły dalej doświadczają przypadłości chleba i wina, to ja Jemu wierzę bez dyskusji!

Eucharystia to uobecnienie śmierci, zmartwychwstania i wniebowstąpienia Jezusa.

Jak rozumieć owo – uobecnienie?

My ludzie żyjemy w czasie i w przestrzeni, to znaczy, że  z natury rzeczy, to co się wydarzyło, przechodzi z teraźniejszości w  czas przeszły. Zegara nie da się zatrzymać, kalendarza nie da się cofnąć. Bóg  jest poza czasem, w więc jako jedyny jest teraz, po prostu, tak jak powiedział Mojżeszowi z gorejącego krzaka, po prostu – Jest!  

 To dla nas, żyjących w czasie, wskazówki zegara ciągle się przesuwają, jest sekunda przed… i sekunda po... Teraźniejszość jest więc dla świadomej istoty ludzkiej  bardziej umowna niż faktyczna. Dla Boga, który po prostu Jest, wszystkie wydarzenia ludzkiej historii są teraz. Może więc On, będąc wszechmogącym Bogiem, dowolne wydarzenia z ludzkiej historii wyjąć i uobecnić. I tak uobecnia, te najważniejsze dla człowieka, w których Jezus, Syn Boży, swą śmiercią, zmartwychwstaniem i wniebowstąpienia spłaca odwieczny dług i otwiera bramę nieba. Będąc człowiekiem obecnym na Mszy św., przez wiarę staję się świadkiem tamtych wydarzeń. Choćby więc zaprosił mnie na przyjęcie prezydent USA, Rosji, Królowa angielska i przywódcy Chin i Papież, nie miałoby to żadnego znaczenia w porównaniu z zaproszeniem wszechmogącego i nieskończenie mnie miłującego Boga.  Niezrobienie wszystkiego, co w ludzkiej mocy, aby przyjść, jest głębokim nieporozumieniem. Tylko regularność tych spotkań pogłębia naszą wiarę i przemienia nas. Tacy jako ludzie jesteśmy. Spotkania nieregularne nic nie zmieniają, nic nie znaczą.

Warto więc zrobić sobie małe ćwiczenie. Nim wejdziemy do świątyni stanąć przed jej progiem i pomyśleć: czy wiem, z Kim się spotkam? W jakim wydarzeniu wezmę udział? Z jaką wartością wyjdę?

Te podprogowe pytania są kluczem do nieba!

     Zrozumiałem to, sam zacząłem je sobie stawiać, przed wyjściem z domu na Eucharystię.

 

                                                                                  Ks. Lucjan Bielas

Podprogowe pytania

(J 6, 55. 60-69)

Do rozumienia Eucharystii, dorastamy całe życie i to zarówno kapłani, którzy ją sprawują, jak i wierni, którzy w niej uczestniczą. Scena opisana w dzisiejszej Ewangelii  mocno nas przekonuje o tym procesie eucharystycznego dojrzewania. I zapewne nie jeden z nas, w tamtej ewangelicznej rzeczywistości, po usłyszeniu słów stojącego obok Chrystusa: Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem, odwróciłoby się na pięcie i kwitując krótkim tekstem: Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać? – też udałby się do domu.

A może byłoby inaczej. Może postawa Jezusa i znaki przez Niego dokonywane przekraczające ludzkie możliwości, pobudziłyby naszą ciekawość. A może Jego słowa, wypowiedziane z głębokim przekonaniem i po tym, co dokonał,  wyzwoliłyby w nas, śmiertelnych, inną decyzję: To  Duch daje życie; ciało na nic się nie zda. Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem.

Jestem wdzięczny św. Janowi za to, że swą Ewangelią i szczerym opisem postawy wątpiących, paradoksalnie,  również w naszym procesie dojrzewania w wierze, daje nam siłę.

Kolejny więc raz w moim życiu uświadamiam sobie, że w  Eucharystii Jezus jest obecny. Ten, który jest Bogiem wszechmogącym, który stworzył świat i  który stworzył człowieka i który z miłości do człowieka stał się człowiekiem, który umarł i zmartwychwstał, kiedy posługując się ustami kapłana, mówi, dając chleb w jego ręce:  To jest bowiem Ciało moje, i kiedy dając kielich z winem, mówi: To jest bowiem kielich Krwi mojej, to ja Jemu wierzę. Mimo że moje zmysły dalej doświadczają przypadłości chleba i wina, to ja Jemu wierzę bez dyskusji!

Eucharystia to uobecnienie śmierci, zmartwychwstania i wniebowstąpienia Jezusa.

Jak rozumieć owo – uobecnienie?

My ludzie żyjemy w czasie i w przestrzeni, to znaczy, że  z natury rzeczy, to co się wydarzyło, przechodzi z teraźniejszości w  czas przeszły. Zegara nie da się zatrzymać, kalendarza nie da się cofnąć. Bóg  jest poza czasem, w więc jako jedyny jest teraz, po prostu, tak jak powiedział Mojżeszowi z gorejącego krzaka, po prostu – Jest!  

 To dla nas, żyjących w czasie, wskazówki zegara ciągle się przesuwają, jest sekunda przed… i sekunda po... Teraźniejszość jest więc dla świadomej istoty ludzkiej  bardziej umowna niż faktyczna. Dla Boga, który po prostu Jest, wszystkie wydarzenia ludzkiej historii są teraz. Może więc On, będąc wszechmogącym Bogiem, dowolne wydarzenia z ludzkiej historii wyjąć i uobecnić. I tak uobecnia, te najważniejsze dla człowieka, w których Jezus, Syn Boży, swą śmiercią, zmartwychwstaniem i wniebowstąpienia spłaca odwieczny dług i otwiera bramę nieba. Będąc człowiekiem obecnym na Mszy św., przez wiarę staję się świadkiem tamtych wydarzeń. Choćby więc zaprosił mnie na przyjęcie prezydent USA, Rosji, Królowa angielska i przywódcy Chin i Papież, nie miałoby to żadnego znaczenia w porównaniu z zaproszeniem wszechmogącego i nieskończenie mnie miłującego Boga.  Niezrobienie wszystkiego, co w ludzkiej mocy, aby przyjść, jest głębokim nieporozumieniem. Tylko regularność tych spotkań pogłębia naszą wiarę i przemienia nas. Tacy jako ludzie jesteśmy. Spotkania nieregularne nic nie zmieniają, nic nie znaczą.

Warto więc zrobić sobie małe ćwiczenie. Nim wejdziemy do świątyni stanąć przed jej progiem i pomyśleć: czy wiem, z Kim się spotkam? W jakim wydarzeniu wezmę udział? Z jaką wartością wyjdę?

Te podprogowe pytania są kluczem do nieba!

     Zrozumiałem to, sam zacząłem je sobie stawiać, przed wyjściem z domu na Eucharystię.

 

                                                                                                               Ks. Lucjan Bielas

                                  

Na Nią nie pozwolę złego słowa powiedzieć!

(Ap 11, 19a; 12, 1. 3-6a. 10ab);  (Łk 1, 39-56)
Przez ostatnie nasze rozważania przewija się nieustannie św. Jan Ewangelista, wraz ze znakomitym świadectwem swej wiary w obecność Jezusa pod postaciami chleba i wina. Był on, podobnie jak i inni Apostołowie, świadkiem życia i śmierci Jezusa, uczestnikiem spotkań ze Zmartwychwstałym, aż do Jego wniebowstąpienia. Razem ze zgromadzonymi w Wieczerniku w dniu Pięćdziesiątnicy, otrzymał dary Ducha Świętego. Tak jak i inni w obrzędzie łamania chleba, czyli Eucharystii, przyjmował z wiarą Jezusa obecnego pod postacią chleba i wina, jako pokarm na życie wieczne. W Ewangelii napisanej przez Jana, pod natchnieniem Ducha Świętego, Chrystus niezwykle mocno wzywa do przyjmowania Eucharystii, jako chleba i napoju, którym jest On sam. To zjednoczenie nas ludzi z Chrystusem Bogiem, które przez wiarę wtedy się dokonuje, jest tak wielkie, że życie nasze, niezagrożone śmiercią,  nabiera zupełnie nowej jakości, nowej perspektywy i nowej siły.

Dziś, kiedy to nasze myśli szczególnie koncentrują się na wniebowzięciu  Najświętszej Maryi Panny, Kościół odczytuje fragment Apokalipsy.  Jej autor, właśnie wspomniany św. Jan, otrzymał od Jezusa konającego na krzyżu cudowny dar, Maryję jako Matkę.  I ten Dar wziął do siebie, lecz nie tylko dla siebie, lecz zgodnie z wolą Pana, dla całego Kościoła. Jednakże w tym ludzkim wymiarze, przebywał z Maryją najwięcej.  Jej obecność w tzw. szarzyźnie codzienności, była dla Jana rewolucyjnym doświadczeniem, czemu dał wyraz w 12 rozdziale Apokalipsy: Potem wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu. Jest owa alegoryczna Niewiasta symbolem ludu Bożego obu Testamentów, z którym walkę przez wszystkie wieki podejmuje szatan. Największym wrogiem diabła jest Dziecko zrodzone przez Niewiastę.  Jest rzeczą absolutnie pewną, że szatan tej walki z niewiastą, z jej Synem i resztą  jej potomstwa, czyli z Kościołem, nie wygra. W tym wspaniałym apokaliptycznym opisie Jan główną przedstawicielkę ludu Bożego widzi w Maryi, rodzącej historycznego Jezusa. 

Stawiam sobie dziś pytanie: czy to doświadczenie codziennego życia z Maryją, może być również moim udziałem?

Pomocą w odpowiedzi na nie, jest niewątpliwie dzisiejsza Ewangelia, opisująca pobyt Maryi w domu Zachariasza i Elżbiety. Udała się tam bezzwłocznie, zaraz po wyrażeniu swojej zgody na spełnienie się woli Boga. Adorując Zbawiciela obecnego pod swoim sercem, poszła do domu krewnej, aby wnieść Mesjasza do tych, którzy Go szczególnie oczekiwali, aby wnieść  w ich domowe relacje swoją wiarę, wnieść ręce gotowe do pomocy oraz prawdziwą radość. Od momentu zwiastowania, jest Maryja w najściślejszej relacji z Chrystusem, której prawdziwość weryfikuje się otwarciem na drugiego człowieka i na jego potrzeby. Na mocy Testamentu ukrzyżowanego Syna przyjmuje Jego Kościół w swą macierzyńską opiekę, by chronić go przed złem, czyli przed szatanem. Wniebowzięta w tym najściślejszym związaniu człowieka z Bogiem może jeszcze więcej, niż wtedy gdy była z Janem i Apostołami, czego on, Jan, dał w Apokalipsie znakomity wyraz.

Przez wieki obecność Maryi w życiu Kościoła stawała się coraz bardziej czytelną. Paradoksalnie, im dłużej żyję, tym bardziej jest mi bliższa. Coraz mocniej docierają do mnie słowa Jezusa z krzyża: Oto Matka twoja. Coraz bardziej rozumiem, co to znaczy – wziąć Maryję do siebie (J 19,27).  Coraz wyraźniej Jej decyzja,  staje się moją – Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego (Łk 1,38). Coraz jaśniej na tym wielkim weselu tego świata widzę Maryję wskazującą Chrystusa z jasnym poleceniem skierowanym zarówno do sług, jak i do mnie – Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie (J 2,5). Wreszcie, coraz silniejsze czuję więzy rodzinne z Jezusem obecnym w Eucharystii i z Maryją przez pełnienie woli Ojca Niebieskiego (por. Mt 12,50).

Znamienne jest to, że w trudnych chwilach i to zarówno w życiu jednostek, jak i całej społeczności Kościoła, na początku drogi nawrócenia, czy też istotnej zmiany jest Maryja. Dziś coraz częściej przypomina mi się krótka rozmowa sprzed wielu lat z pewnym człowiekiem z tzw. marginesu. W całej szczerości powiedział mi, że daleko mu do Boga i daleko do Kościoła, ale zaraz dodał „na Matkę Boską nie pozwolę złego słowa powiedzieć!”                                                                                            

                                                                                                                                                                                    Ks. Lucjan Bielas

 

 

Krzyk śmierci cichego człowieka

Ef 4, 30 – 5, 2;  J 6, 41-51
W te, na bieżąco pisane rozważania na temat niedzielnych tekstów Ewangelii, Pan Bóg w tzw. prozie życia, wpisuje swoje istotne uwagi. W ubiegłą niedzielę,  w kościele parafialnym w Kalwarii Zebrzydowskiej, miała miejsce pierwsza część uroczystości pogrzebowych śp. Ks. Kazimierza Moskały (tzw. importa).

Kiedy stanąłem przy pulpicie, aby odczytać Ewangelię, zobaczyłem przed sobą nawę główną niewielkiego kościoła parafialnego, wypełnioną ok. 140  kapłanami,  ubranymi w białe alby. Pośrodku tej bieli, znajdowała się trumna z ciałem ks. Kazimierza. Zwyczajna prosta trumna, bez drugiego dna, bez sensacji, można więc powiedzieć, że  dla tego świata jest nieciekawa . A na niej stał kielich z pateną i mszał, położony na kapłańskiej  fioletowej stule. Biały, kapłański krąg, który ją otaczał, dotykał ołtarza przy którym, jako główni celebransi tej wielkiej koncelebry, byli Księża Biskupi. A wszystko to było wkomponowane w liturgię Mszy św., w to cudowne uobecnienie śmierci, zmartwychwstania i wniebowstąpienia Chrystusa. I w Komunię św., w której jeszcze raz rozbrzmiewały w naszych sercach i umysłach słowa, wypowiedziane przez Jezusa, a zapamiętane przez św. Jana: Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie.

Niespodziewana śmierć tego Ks. Kazimierza wybrzmiała w nas, kolegach, jak głośny krzyk jego cichego życia, przepełnionego pracą, modlitwą i Eucharystią. Tak już jest, że śmierć wyciąga z życia jego prawdziwe przesłanie i jest nauczycielką mądrości dla tych, którzy jeszcze żyją w czasie. Słusznie zauważył mędrzec Kohelet, pisząc:  Serce mędrców jest w domu żałoby, a serce głupców w domu wesela ( Koh 7,4). Nie można więc tej trudnej, bolesnej, lecz ważnej lekcji, zmarnować.

Ta uroczystość pogrzebowa kolegi kapłana, jego życie i śmierć, postawiły w mojej głowie szereg ważnych pytań o moje miejsce i moją postawę w Kościele, ale nie tak ja, ale jak chce tego Chrystus – Głowa. To właśnie On pokazał mi jeszcze raz, że centrum tej nieustannie trwającej rewitalizacji Kościoła – to Jego obecność w Eucharystii. Jeszcze raz stawiam sobie pytanie – czy wierzę w to, co Jezus dziś do mnie mówi: To jest chleb, który z nieba zstępuje: Kto go je, nie umrze. Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje Ciało, wydane za życie świata. Ten, który świat stworzył i Ten, który zmartwychwstał, mówi: To jest Ciało moje; To jest krew moja, to choć zmysły dalej doświadczają chleba i wina, to ja nie wierzę zmysłom, wierzę Jezusowi.

Właśnie ta wiara przemienia życie człowieka. Znakomicie zrozumiał to św. Paweł, żyjący Eucharystią: Niech zniknie spośród was wszelka gorycz, uniesienie, gniew, wrzaskliwość, znieważanie – wraz z wszelką złością. Bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni. Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg wam przebaczył w Chrystusie. Bądźcie więc naśladowcami Boga, jako dzieci umiłowane, i postępujcie drogą miłości, bo i Chrystus was umiłował i samego siebie wydał za nas w ofierze i dani na woń miłą Bogu.

Znakomicie rozumiał to ks. Kazimierz. Z racji pełnionej funkcji wiedział bardzo wiele o ludzkich dobrach, ale i dramatycznych sprawach w Kościele. Miał usta zapieczętowane sekretem, życie przejrzyste, a serce przy Bogu. Paradoksalnie – najbardziej reformatorska i skuteczna postawa, która piekło doprowadza do szału.

                                                                                                                                                             Ks. Lucjan Bielas

 

 

Bogaty i ubogi

(J 6, 24-35)
Taki jest człowiek w przedziwnym paradoksie swej ludzkiej egzystencji. Jest bogaty i można sobie, patrząc na wszechświat, za św. Janem Chryzologiem postawić pytanie: „Czy nie widzisz, że cała ta budowla dla ciebie została stworzona?”

Z drugiej zaś strony, trzeźwo myślący, złudzeń nie mają – wszystko i wszyscy należymy do Boga, czyli jesteśmy ze swej natury stworzenia, po prostu – u Boga – ubodzy. 

To wszystko byłoby wielką sprzecznością samą w sobie, gdyby nie fakt, że człowiek i cały wszechświat został powołany do istnienia z nieskończonej Miłości. Ten boski pierwiastek w nas – miłość sprawia, że możemy zarówno cieszyć się władzą nad otaczającym nas światem, jak i  cieszyć się wolnością, której gwarantem jest nieskończona miłość Stwórcy. To dzięki miłości, na pozór wykluczające się bogactwo i ubóstwo, mogą w nas nie tylko koegzystować, ale utrzymywane w cudownej harmonii, uskrzydlać nas we wspaniałej współpracy z Bogiem w dziele stwarzania.

Ten cudowny paradoks, ta fantastyczna harmonia, może być niszczona i jest niszczona przez grzech będący  zaprzeczeniem miłości. Nie ma innej możliwości na zachowanie opisanej równowagi, jak przyjęcie Jezusa Chrystusa, który wchodząc w nasze życie, za naszym oczywiście przyzwoleniem, bierze grzech na siebie, nam przywracając zdolność do prawdziwej miłości.

Jak w soczewce, ten cały proces jest widoczny w chlebie. Owoc ziemi i pracy rąk ludzkich, łamany i dzielony jest cudownym znakiem miłości i życia, harmonii bogactwa i ubóstwa. Tak więc chleb jest zarówno w ręku Boga, jak i człowieka. Nie może więc dziwić nikogo, że istota zła walcząca o władzę nad chlebem, a przez to nad człowiekiem, jest szatanem.  Nie wahał się on kusić Chrystusa na pustyni, a przy cudownym rozmnożeniu chleba był również obecny, wprowadzając zamęt w myślach i pragnieniach uczestników tego wydarzenia. Zamęt, jaki szatan wprowadził w ich głowach, Jezus nie tylko zauważył, ale i nazwał: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Szukacie Mnie nie dlatego, że widzieliście znaki, ale dlatego, że jedliście chleb do syta. Ten bałagan dotyczy również i naszego myślenia, a  polega on na chęci posłużenia się Jezusem w zaspakajaniu doczesnych potrzeb, bez przyjęcia Go w całości, czyli z całym przesłaniem Jego miłości. Innymi słowy – Jezus spełniający nasze życzenia tu i teraz – tak,  ale życie według Jezusa tu i teraz – nie.

Tymczasem miłosierny Jezus nie idzie na kompromisy. Porządkując zarówno myślenie tych, którzy Go wtedy otaczali, jak  również i nasze, daje dobrą radę oraz obiecuje znakomite lekarstwo: Zabiegajcie nie o ten pokarm, który niszczeje, ale o ten, który trwa na życie wieczne, a który da wam Syn Człowieczy.

Ten, który te słowa usłyszał, a pod koniec swojego długiego życia zapisał, św. Jan doświadczył ich znaczenia. Otrzymał wyjątkową łaskę i związane z nią zadanie. Jako uczeń i Apostoł Jezusa, świadek Jego życia, śmierci i zmartwychwstania, obdarzony obecnością Matki Jezusa jako swojej, a przede wszystkim przez wiarę  obdarzony obecnością samego Jezusa w Jego słowie i w Eucharystii.  Dlatego słowa, które od Jezusa usłyszał i nam przekazał, miał przetrawione całym życiem doczesnym i otwierały mu wieczność: Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie.

 

                                                                             Ks. Lucjan Bielas

 

 

Głód trzeba zaspokoić!

(J 6, 1-15)

Niebywały sukces przyniosła misja dwunastu Apostołów, rozesłanych przez Jezusa po dwóch, do tych domów, które przed nimi otworzą swe drzwi.  Za powracającymi wysłannikami, tysiące ludzi przyszło do Jezusa na drugi brzeg Jeziora Galilejskiego i otoczyło Go i to we wcale nie komfortowych warunkach. Rezygnując z odpoczynku, nauczał i uzdrawiał ich chorych. Jego słowa porządkowały myślenie, otwierały oczy i budziły nadzieję. Przez relację Ewangelistów wyczuwa się znakomitą atmosferę tego spotkania i poczucie bezpieczeństwa, jakie dawał Ten, wokół którego wszyscy się zgromadzili..

Tymczasem proza życia, zwyczajny głód, dał znać o sobie. Wszyscy Ewangeliści opisują to, co się wtedy wydarzyło. Jednak na szczególną uwagę zasługuje relacja św. Jana. Otóż  zauważa on, że inicjatywa zaradzenia niełatwej sytuacji wyszła od samego Jezusa. Wiedząc, co ma czynić, stawia Filipowi kłopotliwe pytanie: Gdzie kupimy chleba, aby oni się najedli? 200 denarów w trzosie na pustkowiu, nie ma żadnego znaczenia dla nakarmieniu 5000 mężczyzn. Paradoksalnie bardziej konkretnie, choć i tak utopijnie zabrzmiała propozycja chłopca, który miał do zaoferowania wprawdzie tylko pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, ale było to wszystko, co miał ze sobą do jedzenia. Ten gest młodego człowieka, w tamtej sytuacji po ludzku rzecz biorąc niemal śmieszny, Jezus bierze z najwyższą powagą. Dar chłopca, a więc chleb i ryby, Jezus, po odmówieniu dziękczynienia, brał w swoje ręce i rozdawał ludziom, tyle, le kto chciał. Fakt, że wszyscy się nasycili, był szokujący, a 12 koszów ułomków, które zapewne wróciły do „młodego inwestora”,  podkreślały fenomen zdarzenia. Można i trzeba też zauważyć, że Jezus nie zwykł czynić cudów z niczego. Wkład człowieka na miarę jego możliwości, choćby niewielki, i  jego dobre, szczere serce, uaktywniają wszechmoc Boga, z którą On wchodzi w ludzką codzienność.

Spontaniczna reakcja ludzi wyrażona słowami: Ten prawdziwie jest prorokiem, który ma przyjść na świat, połączona z chęcią porwania Go i ogłoszenia królem, wpisywała się we współczesne im wyobrażenia o Mesjaszu, którego postrzegano również w kategoriach politycznych jako wybawcę Narodu. Tymczasem Jezus, wycofując się z tłumu, ucina tego typu zapędy otaczających Go ludzi. Ucina je raz na zawsze, choć przez całą historię Jego Kościoła, będą Mu towarzyszyły, co zresztą i dziś mamy okazję zaobserwować. Jezus, jak to znakomicie ujął Benedykt XVI, jest królem nie w ziemskim rozumieniu, lecz jest królem nie z tego świata, który na tym świecie pragnie służyć człowiekowi, który pragnie zaspokoić jego głód, i to nie tylko ten materialny, ale przede wszystkim głód dobrej orientacji, głód sensu, głód prawdy, głód Boga.  Tego zaspokojenia szeroko rozumianego głodu doświadczyły zebrane przy Nim tłumy, choć do pełnego zrozumienia Jego misji, droga była jeszcze daleka.

We współczesnej naszej refleksji nad Kościołem ogromne znaczenie ma relacja św. Jana, napisana pod koniec życia, a więc z większej perspektywy  i opatrzona głębszą analizą. Jego uwaga dotycząca zbliżających się świąt Paschy oraz wzmianka o modlitwie dziękczynnej Jezusa i dzielenie chleba przez Niego, jasno wskazują na Eucharystię, którą niewątpliwie to wydarzenie, które miało miejsce na drugim brzegu Jeziora Galilejskiego, zapowiadało i przygotowało. Sprawując Eucharystię i przyjmując ją z wiarą, pozwalamy Chrystusowi na karmienie nas prawdą i miłością. Jego obecność w nas, jest w stanie przemienić nas, w Niego. Szatan zaś tego najbardziej się obawia. Dlatego strzela ze wszystkich możliwych dział w Eucharystię, w tych którzy ją sprawują i w tych, którzy chcą w niej uczestniczyć. Na dodatek, w swej perfidnej inteligencji, ubiera się często w szaty sędziów sprawiedliwych, strażników najwyższych wartości, oraz zagorzałych  obrońców Kościoła.

Zostawiając na boku boksowanie ze złem, spokojni, że Chleba Eucharystycznego nigdy w ręku Jezusa nie zabraknie, prośmy Go o wiarę, nadzieję i miłość potrzebne do godnego i owocnego sprawowania  i uczestniczenia w niej na takim poziomie, aby wszelki głód w nas został zaspokojony. I tak staniemy się znakiem i pomocą dla innych.

 

                                                                                                                                                                    Ks. Lucjan Bielas

 

 

Pozdrawiam z przepięknego Rokitna, z Sanktuarium Matki Bożej Słuchającej.

Rekolekcje - młode małżeństwa z dziećmi. Bardzo ważne dla mnie doświadczenie.
Pamiętam też o wszystkich, do których te teksty docierają.
Niech Pan nam błogosławi
ks. Lucjan

 

Wyjść, czy czekać?

(Mk 6, 30-34)

 Tydzień temu byliśmy świadkami rozesłania Apostołów przez Jezusa w celu zachęcania do nawrócenia, czyli do przeformatowania swojego myślenia. Udali się po dwóch, dając tym, którzy ich przyjęli, szeroko rozumiany pokój Chrystusowy zarówno w przestrzeni duszy, jak i ciała.

Dzisiaj św. Marek  zapoznaje nas z zakończeniem wspomnianej akcji domowych wizyt oraz z jej skutkami. Przede wszystkim Jezus, choć był towarzyszem wszystkich i wszystko wiedział, postanowił ich wysłuchać. Dla wysłanników było to bardzo ważne, aby mogli opowiedzieć o tym, co ich spotkało. Jezus zaś ze swej strony okazał im wielki szacunek, doceniając zarówno ich trud, jak i danie okazji, aby przez opisanie tego, co przeżyli, odkryli jeszcze głębszy sens znaków, jakie Bóg przez nich dokonał. Zapewne, każde wydarzenie, każde otwarcie drzwi, każde spotkanie, było inne. Przez te opowieści wzajemnie ubogacili się doświadczeniami innych, a obecność przy tym Jezusa była też zabezpieczeniem przed popadnięciem w pychę i niezdrową konkurencją.

 

Jest to pierwsza bardzo ważna lekcja zarówno dla rodziców, wychowawców, jak i dla wszystkich tzw. szefów, którzy powierzając zadania, nie chcą produkować niewolników, lecz odpowiedzialnych i kreatywnych współpracowników.

 

Druga zaś lekcja jest związana ze skalą sukcesu, nazwijmy to – wizyt domowych. To, co Apostołowie wnieśli w domową codzienność, było tak wielką  wartością, że po ich odejściu ludzie zostawiali domy i swoje zajęcia i zaczęli ich szukać. Znajdując ich, znajdowali również Tego, który ich posłał – Jezusa. Wyssany z okolicznych miejscowości ogon zainteresowanych był tak duży, a ich natręctwo tak intensywne, że Apostołowie wraz z Jezusem nie mieli możliwości odpoczynku, nawet spożycia posiłku. Próba znalezienia odludnego miejsca okazała się fiaskiem. Główną przyczyną tego fiaska była reakcja samego Jezusa wobec tłumu szukających ich ludzi:  Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce niemające pasterza.

Przypomina się niemal z automatu, scena z kuszenia Chrystusa na pustyni, kiedy to, poszcząc, poczuł głód. Wtedy przystąpił do Niego szatan i rzekł: „Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz, aby te kamienie stały się chlebem. Lecz On mu odparł: Napisane jest: <Nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych>”. Zgodnie z tą logiką wyższości Słowa Bożego nad chlebem,  Jezus na pustyni odrzucił  pokusę szatana, teraz zaś zgodnie z tą logiką, nauczanie stawia przed odpoczynkiem i posiłkiem. Taka postawa jest najlepszą weryfikacją głoszonej nauki.

 

Dla wyzwań, jakie dzisiaj stają przed Kościołem Katolickim, te lekcje mają jeszcze jedno istotne znaczenie.  Jezus gromadził ludzi, nie zaczynając od czekania na nich, ale od wyjścia do nich. Doświadczenie osobowości wysłanników, wpisania się tego, co głosili w rzeczywiste potrzeby ludzi, w ich codzienności,  pociągnęło za Jezusem tłumy. Jedna i druga forma działania będzie miała miejsce w życiu Jezusowego Kościoła. Innej drogi nie ma. Jest tylko pytanie ile potrzeba nam jeszcze czasu, aby dzisiaj tę dynamikę działania na powrót uruchomić?

Choć wydaje się, że jest to przesłanie skierowane bardziej do wielkich architektów kościelnej polityki, to jednak każdy z nas w fundamentalnym poczuciu własnej odpowiedzialności, może wraz  z Jezusem wiele dokonać.

 

 

                                                                                                                  Ks. Lucjan Bielas

 

 

Proch zostawiony na progu

(Mk 6, 7-13)

W ubiegłym tygodniu wyszliśmy razem z Chrystusem z Jego rodzinnego Nazaretu, gdzie swoi Go nie przyjęli. Był zdziwiony ich niedowiarstwem i skrępowany w swym miłosierdziu tak dalece, że nie mógł tam dokonać żadnego cudu. Trudno oprzeć się refleksji nad faktem, że  nieskończenie kochający Bóg dał człowiekowi niepojętą władzę, nad swym boskim miłosierdziem.  Władza ta nie zwalnia człowieka od odpowiedzialności. Odchodząc z Nazaretu do okolicznych wiosek, Jezus jednak coś zostawił, coś bardzo ważnego, zarówno na teraz, jak i na ostateczne rozliczenie. Może analiza dzisiejszej Ewangelii pozwoli nam ową tajemnicę nieco bardziej rozświetlić.

Jeżeli Jan Chrzciciel gromadził tłumy wokół siebie nad Jordanem, to Jezus, mając po ludzku „oprogramowanie cieśli”, wychodzi do ludzi tam, gdzie oni są i tam, gdzie oni żyją. Właśnie w tym duchu wysyła swoich Apostołów do poranionych i pogubionych w swej codzienności ludzi, aby w ich domy wnosili Jego pokój. Dlatego wysyła ich po dwóch, aby ich wzajemna relacja była najlepszą wizytówką przyniesionej przez nich wartości. Wysyła ich, aby wzywali do nawrócenia, czyli  do zmiany myślenia, czyli do całkowitego zaufania Bogu. Podporządkowując się Jego poleceniu niebrania niczego ze sobą, sami mieli dawać świadectwo posłuszeństwa Bogu, przekraczającego ludzką logikę. To doświadczenie było potrzebne zarówno im - wysłannikom, jak i tym wszystkim, do których zostali posłani. To wszystko w połączeniu z otrzymaną  władzą wyrzucania złych duchów i uzdrawiania chorych czyniło ich dla wielu niezmiernie atrakcyjnymi  gośćmi. Aby to nie wbiło ich w pychę i nie stało się sposobem na wygodne życie,  Jezus zabronił im zmiany kwater.

Nie wszystkim jednak pokój Jezusowy będzie odpowiadał, nie wszyscy będą gotowi do zmiany sposobu swojego myślenia i życia, nie wszyscy otrzymają, albo przyjmą łaskę wiary, dlatego też wysłannicy Jezusa muszą i na takie reakcje być przygotowani. Dlatego też Jezus nakazał im: Jeśli w jakimś miejscu was nie przyjmą i nie będą was słuchać, wychodząc stamtąd, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo dla nich. Sam Jezus pokazał, na czym polega owo „strząśnięcie prochu”. Odszedł z Nazaretu gdzie Go nie przyjęto, bo nie poradzili sobie Jego ziomkowie z Jego bóstwem. Odszedł z krainy Gadareńczyków, gdzie po stracie świń okazało się, że dla mieszkańców bardziej liczyła się materia niż duch. Co jest więc owym „prochem”. Jest nim wspomnienie Jego obecności, wspomnienie decyzji wyproszenia Go za drzwi. Owo wspomnienie – „proch na progu” może doprowadzić do późniejszej zmiany decyzji i otwarcia drzwi Jezusowi, a może też na Sądzie Ostatecznym świadczyć przeciwko takiemu domowi (por. Mt 10,15).

Wysłannicy powinni wnosić do otwartych przed nimi domów Chrystusa, Jego naukę i moc. Zostawienie „prochu z nóg”, oznacza ich wolność od natręctwa i osądów. To Bóg widzi ten proch i widzą go domownicy. Tego prochu zmyć się nie da. Oczywiście najłatwiej zrzucić winę na wysłanników, że się źle zachowali, że za mało święci, że grosza chciwi itp. Tymczasem Jezus wysyła nie aniołów, ale grzesznych ludzi (Judasz był również posłany). Obdarzony darem rozumu człowiek w myśleniu swym krytyczny znakomicie potrafi się w tej wizycie zorientować i nie wylewa dziecka z kąpielą.

Tak więc opisana scena rozesłania Apostołów ma absolutnie ponadczasowe wymiar. Jest ona wyzwaniem do refleksji zarówno dla wysyłanych przez Jezusa, jak i dla tych, którzy ich przyjmują. Symbolika zaś prochu na progu naszych drzwi jest bezcenna i niezmiernie mocna dla nas wszystkich.

                                                                                           

                                                                                                                                                                   Ks. Lucjan Bielas

 

Dwa zdziwienia

(Mk 6, 1-6)
Ponad 30 lat swojego ziemskiego życia spędził Pan Jezus w Nazarecie i w jego okolicy. Ten czas między 12 rokiem życia Jezusa a początkiem Jego publicznej działalności, został przez Ewangelię pominięty. Ten pewnego rodzaju mrok tajemnicy, w zamyśle Boga celowy, został nieco tylko oświetlony przez św. Łukasza informacją, którą zakończył opowieść o pielgrzymce Świętej Rodziny z 12-letnim Jezusem do świątyni Jerozolimskiej. Świadomy dwoistości natur, swego prawdziwego Bóstwa i prawdziwego Człowieczeństwa Jezus wraca wraz z Rodzicami do Nazaretu i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te sprawy w swym sercu. Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi (Łk 2, 51 – 52). O tym, jak dobre były relacje rodzinne, może świadczyć wcześniejsza wzmianka o poszukiwaniu zaginionego Jezusa przez Maryję i Józefa – między krewnymi i znajomymi.

Możemy z dużym prawdopodobieństwem zakładać, że Jezus  uczęszczał do szkoły. Wskazuje na to zarówno ludzka wiedza i umiejętności Chrystusa, jak i mocno już w tamtym czasie powszechny system szkolnictwa, oparty o synagogi.  

Następną ważną informacją, rzucającą snop światła na ten okres życia Jezusa jest  słowo – cieśla. Zapewne przez lata pracował On wraz ze swoim ojcem Józefem, wykonując wtedy bardzo szanowane rękodzieło. Domagało się ono fachowości, sprawności intelektualnej i fizycznej, otwartości na międzyludzkie relacje. O tym, że nie było to dorywcze zajęcie, lecz rzetelnie wykonywane rzemiosło świadczy fakt, że  zarówno Józef, jak i Jezus w świadomości lokalnej wspólnoty, zapisali się wraz z wykonywanym zawodem.

Oczywistym jawi się pytanie: dlaczego taka była droga ludzkiej edukacji Syna Bożego do misji ogłoszenia najważniejszego przekazu, jaki Bóg przygotował dla człowieka oraz dokonania dzieła wyzwolenia człowieka z niewoli grzechu?

Nie wystarczyło Synowi Bożemu, aby za zgodą Dziewicy przyjąć człowieczeństwo, ale postanowił wrosnąć w ludzką codzienność, przyjąć ją tak, jak ona wygląda w relacjach ludzkich, zawodowych i społecznych. Jezus nie tylko przyjął ją, ale jak zaznaczył św. Łukasz – wzrastał w niej. Nie mogło być lepszego przygotowania do głoszenia Słowa Bożego jak ta w normalnej ludzkiej rzeczywistości. Było to zarówno przygotowanie ludzkiej osobowości, jak  i ludzkiego języka dla Jego boskiej misji na ziemi.

Tak przygotowany Jezus, po chrzcie Janowym, przedefiniował swoją działalność w obrębie tej samej misji. Jego boska natura, niczym nie naruszając ludzkiej, zaczęła się coraz bardziej ujawniać w słowie i czynie. I tak, kiedy Jego nauka i znaki zdały się  coraz bardziej świadczyć o Jego boskości, przybył  do rodzinnego Nazaretu.  W tutejszej synagodze w szabat doszło do konfrontacji z ziomkami. Zaskoczyła ich Jego mądrość i Jego moc i co znamienne, pojawiło się natychmiast zwątpienie: Skąd to u Niego? I co to za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce! Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Zabrzmiało to tak, jakby zapamiętany przez nich Jezus z nazaretańskiej codzienności, nie przystawał im do Jezusa, którego spotkali i usłyszeli teraz w ich synagodze.

Dlaczego? Czy wcześniej nic w Nim nie było wyjątkowego?

A może, po pewnym czasie nieobecności, kiedy najpierw dotarła do nich Jego sława, a potem i On, zobaczyli w Nim to, czego wcześniej nie widzieli, a w Nim cały czas było?

Mimo wszystko Jezus dziwił się ich niedowiarstwu. Wprawdzie wiedział, jak postępowano z prorokami w ich ojczyźnie, ale po swoich ziomkach i krewnych tak po ludzku, spodziewał się czegoś więcej.

Trzeba nam też zauważyć, że Ta, która była najbliżej Jezusa, Najświętsza Maryja Panna, miała świadomość, że przez tyle lat mieszka pod jednym dachem z prawdziwym człowiekiem i prawdziwym Bogiem. Dała temu znakomite świadectwo na weselu w Kanie Galilejskiej, po mistrzowsku wypraszając Jego pierwszy cud.

Można postawić sobie dwa zasadnicze pytania:

Czy ta sytuacja przekłada się na nasze relacje z Jezusem?

Gdyby tak zapytać wychodzących z kościoła po Mszy św. – czy wierzysz, że Chrystus jest Bogiem?

Jaka byłaby odpowiedź?

 

                                                                                                                                                                 Ks. Lucjan Bielas

 

 

 

Cuda też chodzą parami!

(Mk 5, 21-43)

Znakomicie opisał to św. Marek, relacjonując uzdrowienie przez Jezusa dwóch kobiet. Pierwszą z nich była córka przełożonego synagogi o imieniu Jair.

Drugą zaś, kobieta, cierpiąca na upływ krwi. Te dwa uzdrowienia, zawierają w sobie dwa wymiary, które warto zobaczyć i nazwać, jako że nasze doczesne

życie jest z natury kruche i często zdarza się, że Boga prosimy o cudowne interwencje. Mamy do zanoszenia takich próśb prawo, jednak dla zwiększenia ich skuteczności warto przypatrzeć się nadzwyczajnym Jego interwencjom w ludzkim życiu, szczególnie tym, które są opisane w Ewangeliach. Są one dane jako wzorcowe przypieczętowane niepodważalnym autorytetem Ducha Świętego.

Tak więc w pierwszym przypadku Jezus na prośbę ojca udał się do jego domu, aby uzdrowić córkę. Kiedy zaś poinformowano ich o jej śmierci, umocnił go w wierze słowami: Nie bój się, wierz tylko! Benedykt XVI zwrócił uwagę na znakomity komentarz św. Hieronima, który rzecz opisał z punktu widzenia samego Jezusa: „Dziewczynko, wstań przeze Mnie. Nie siłą twojej zasługi, lecz przez Moją łaskę. Wstań więc przeze Mnie. Fakt, że zostałaś uzdrowiona, nie zależy od twoich cnót” (Homilie do Ewangelii

wg św. Marka, 3).

Drugi opis uzdrowienia, który dotyczy kobiety od 12 lat cierpiącej na upływ krwi, ma na celu ukazanie Jezusa uzdrawiającego całego człowieka. W pierwszej fazie tego cudu zostało uzdrowione ciało kobiety. Było to ściśle związane z jej całościowym uzdrowieniem, które jest szczególnym działaniem łaski Boga, danej tylko temu, kto z wiarą o nią poprosi. Jasno wyraził to Jezus, zwracając się do uzdrowionej kobiety: Córko, twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju i bądź wolna od swej dolegliwości.

Te dwa ewangeliczne opisy uzdrowienia zachęcają nas do proszenia o nadzwyczajne łaski tam, gdzie nasze ludzkie możliwości osiągnęły granice. Dotyczy to jakby horyzontalnego wymiaru naszych doczesnych potrzeb. Jezus ukazuje nam dzisiaj jeszcze jeden wymiar naszych próśb, i to o wiele ważniejszy, albowiem niejako warunkujący ów pierwszy. Jest to troska i prośba o pogłębienie naszej wiary. Jak bardzo pracował nad tym przełożony synagogi, który upadł do nóg Jezusa, aby prosić o uzdrowienie córki.  Jak bardzo pracowała nad tym kobieta, znosząc przez tyle lat cierpienie,  upokorzenie płynące z nieczystości (Kpł 15,25 nn) i ruinę finansową spowodowaną nieskutecznym leczeniem. Jakże mocna jest jej krótka modlitwa: Żebym choć dotknęła Jego płaszcza, a będę zdrowa.

Korzystajmy z zaproszenia Jezusa do zanoszenia naszych próśb. Nie może to być jednak tzw. koncert życzeń, albowiem On chce uzdrawiać nas całościowo, dając nam nie tylko zdrowie, czy też inne łaski, ale przede wszystkim prawdziwy pokój. Do tego potrzebuje On jednak naszej wiary!

     

                                                                                                                                                                                                   Ks. Lucjan Bielas                           

 

 

Złe i dobre pytanie

(Mk 4, 35-41)

Wielu  słysząc słowa Ewangelii wg św. Marka, opisujące burzę na jeziorze, stwierdzi – no tak, jakże trafiony tekst na nasze czasy, znakomicie wpisujący się w nasze odczucia, nasze myślenie i w nasze rozmowy. W naturalny przecież sposób porównujemy Kościół  Chrystusowy do łodzi Apostołów unoszącej się na wodach tego świata, raz mniej, raz bardziej wzburzonych. Są czasy, kiedy to żeglowanie wydaje się przyjemne i bezpieczne, bo morze jest spokojne, a wiatry pomyślne.  Są czasy, kiedy wiatry są przeciwne, i tym większym trzeba wykazać się żeglarskim kunsztem. 

Choć obsada łodzi nieustannie się zmienia i raz jest lepsza, raz gorsza,  to jej dobór zależy od Tego, który jest, można tak powiedzieć, głównym Armatorem i stałym Pasażerem. Nie jest ta łódź, jakby niektórym się wydawało, luksusowym jachtem wycieczkowym, ale jest to konkretna łódź rybacka, przeznaczona do specjalistycznych połowów. Jezus, bo to On jest główną postacią, przy samym werbunku załogi przedefiniował jej zadania: Pójdźcie za Mn, a uczynię was rybakami ludzi (Mt 4,19).  I można zaraz dodać  – rybakami życiowych rozbitków. I to nie ma znaczenia, że ta łódź jest mała, że jezioro duże, że ilość rozbitków jest gigantyczna. To wszystko działa, ale w zupełnie innej logice i przy każdej pogodzie.

Opisane w dzisiejszej Ewangelii „szkoleniowe warsztaty” dla załogi, znakomicie wpisane w życie, mają zdecydowanie uniwersalny charakter. Członkowie załogi, aby zyskać celującą ocenę, nie powinni byli budzić Jezusa. Powinni byli wykonywać swoją pracę jak najlepiej i całkowicie Mu – Bogu zawierzyć, pomimo śmiertelnego niebezpieczeństwa, w którym się znaleźli, a jego stopień  przerastał ich ludzkie umiejętności. Warto oczami wyobraźni przenieść się w tamte realia, w tamtą burzę, w tamtą łódź miotaną falami, w tamto śmiertelne zagrożenie i zobaczyć śpiącego Cieślę z Nazaretu umęczonego do granic ludzkich możliwości. Warto zobaczyć w swej ludzkiej wyobraźni, jak przerażeni rybacy budzą Cieślę z pytaniem pełnym wyrzutu i zawiedzionej nadziei: Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?  Widać, że zaczął przebijać się w ich głowach jako ktoś większy niż cieśla, większy niż wędrowny nauczyciel, ale jeszcze do końca nie wiedzą, kim jest.

On, powstawszy, zgromił wicher i rzekł do jeziora: "Milcz, ucisz się!" Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza. Wtedy rzekł do nich: "Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże brak wam wiary!"

Ocena z „warsztatów” to słabe dostateczny, ale ich pozytywny skutek to pytanie, które powstało w ich głowach, pytanie, które otwiera oczy, umysł i serce. Zadawali je między sobą, ale tak naprawdę było ono najbardziej osobistym pytaniem każdego z nich: Kim On jest właściwie, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?  Specyfiką tego pytania jest to, że pełnej odpowiedzi na nie,  będziemy szukać do końca życia, a po śmierci przez całą wieczność, szczęśliwi, że jej szukamy. Wieczność będzie nieustanną fascynacją poznawania Ojca, Syna i Ducha Świętego!

Ta ewangeliczna scena przekłada się zarówno na nasze mylenie o  Kościele, a także o sakramencie małżeństwa i o wszystkich innych dziełach, do których zaprosiliśmy Jezusa, a są  ukierunkowane na drugiego człowieka. Przede wszystkim jednak wchodzi ona głęboko we wnętrze każdego z nas, który w łódce swojego życia ma jeszcze Chrystusa.

 

                                                                                                                                                                      Ks. Lucjan Bielas

 

 

Kiedy sen jest zdrowy?

(Mk 4, 26-34)

Niemal wszyscy doświadczamy niepokojów, umiejętnie podsycanych przez media, którym w naturalny sposób sprzyja rosnąca inflacja oraz brak charyzmatycznych i wiarygodnych przywódców. Reagujemy więc każdy po swojemu na ten rosnący z dnia na dzień bałagan, czując podskórnie, że w nim jest mimo wszystko jakaś ukryta logika dopuszczona, ale nie koniecznie zamierzona przez Stwórcę.  I tak jedni śledzą pilnie wszystkie doniesienia ze świata, analizują, dyskutują i snują swoje teorie. Inni są zainteresowani tym, gdzie w tych przemianach są pieniądze i jak po nie skutecznie sięgnąć. Jeszcze inni myślą jak wykorzystać aktualną sytuację do zbicia możliwie największego kapitału politycznego. Wielu jest takich, którzy poprzestając na zaspokajaniu  codziennych potrzeb, mniej lub bardziej skutecznie wypierają ze swoich głów niepokojące myśli w nadziei doczekania lepszych czasów. Nie brak wsłuchujących się w głosy jasnowidzów, dla których takie czasy, to  jak woda na młyn. Nie barak również szukających wyjaśnień czy też wsparcia w studiowaniu i propagowaniu prywatnych objawień, których autentyczność często budzi podejrzenia. Często pachnie to niemal magią i zarabianiem na ludzkiej pogmatwanej pobożności.

To właśnie dziś w tej osobliwej naszej rzeczywistości Jezus mówi o budowaniu  królestwa Bożego. Możemy z całą pewnością założyć, że choć takich czasów jak obecne w dziejach świata nigdy nie było, to słowa Jezusa nie tracą swej aktualności. Po to dał nam rozum, aby je właściwie odczytać i wolę, aby je wdrożyć w życie. Po to nas pokochał i uzdolnił do miłości, abyśmy sami byli odpowiedzią dla Niego. W tym fantastycznym dialogu miłości między Bogiem a człowiekiem powstaje rzeczywistość, w której tworzone przez człowieka wirtualne chmury, są jedynie skromnym odbiciem. Życie i działanie w tej rzeczywistości, którą Jezus nazwa – królestwem Bożym, nadaje wszystkiemu właściwy sens i nieopisane poczucie bezpieczeństwa.Dziś Jezus w dwóch prostych przykładach daje nam dwie ważne wskazówki.  Ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Rolnik wykonał to, co do niego należało. Przygotował  ziemię, przygotował nasiona i zasiał. Tym aktem zawierzył wszystko Stwórcy, a on sam może teraz spać spokojnie.  To niezmiernie prosta, lecz jakże ważna wskazówka – wykonaj swoją pracę zgodnie z misją swojego życia i zaufaj Temu, dla którego nie ma rzeczy niemożliwych i Który nas nieskończenie kocha, możesz wtedy spać spokojnie. Druga zaś wskazówka jest związane z paradoksem ziarna gorczycy: …jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Kiedy zostanie wsiane w glebę, rozrasta się ponad inne krzewy, niejako przecząc ludzkiej logice. To z małych rzeczy, Bóg, jeśli zechce, może wyprowadzić wielkie dzieła. Nie wolno więc tego, co małe zaniedbywać. Może warto stojąc przed Stwórcą, który zna całą prawdę o mnie, postawić sobie zasadnicze pytania:  - czy wykonuję dobrze to, na co mam wpływ? - czy widzę sens wierności w tym, co po ludzku jest małe?- czy w tych niespokojnych czasach ufając Bogu, śpię spokojnie?

 

                                                                                                                                                                                   Ks. Lucjan Bielas

 

 

Jest grzech, który nie będzie odpuszczony!

(Mk 3, 20-35)
W zachwycie nad wielkością człowieka oraz nieskończonym miłosierdziem Boga warto usłyszeć z całą ostrością słowa Miłosiernego Jezusa, w których  stwierdza z całą stanowczością, że jest jeden grzech, który nigdy nie będzie odpuszczony – grzech  przeciwko Duchowi Świętemu. Ponieważ rzecz dotyczy największego dramatu człowieka – potępienia wiecznego, trzeba tę wypowiedź, jak i cały jej kontekst potraktować z najwyższą uwagą. I tak wpierw rozprzestrzeniano pogłoskę o tym, że Jezus: odszedł od zmysłów, innymi słowy zwariował, a więc siłą faktu, to co mówi, nie może być poważnie traktowane. Dalej nastąpiła eskalacja Jego dyskredytacji, a jej  autorami byli znawcy słowa Bożego – uczeni w Piśmie. Część z tych autorytetów moralnych orzekła, że Jezus:  ma Belzebuba i mocą władcy złych duchów wyrzuca złe duchy. W poniżeniu Syna Bożego posunęli się najdalej, jak tylko było można – Jezus wg nich  jest sługą szatana. Odpowiedź Chrystusa jest znamienna. Po pierwsze wykazał wewnętrzną sprzeczność takiego stwierdzenia: Jak może Szatan wyrzucać Szatana? Po drugie, patrząc na przewrotność ich serc, stwierdził z całą ostrością:  Zaprawdę, powiadam wam: Wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego. Bóg tak pokochał człowieka, i dał mu taką wolność, iż ten może podjąć taką decyzję o popełnieniu grzechu, którą zamknie możliwość działania Miłosierdzia Bożego. Dla człowieka oznacza to – wieczne potępienie, wieczny brak miłości, wieczne – nie  kocham i wieczne – nie będę kochany. Świadomość skutków decyzji nie zmienia faktu, że człowiek jest zaproszony, a nie zaprogramowany do szczęścia wiecznego. Z pomocą we właściwym rozumieniu tego tekstu przychodzi Kościół. Św. Jan Paweł II,  który  stwierdza, że to  bluźnierstwo nie polega na słownym znieważeniu Ducha Świętego; polega natomiast na odmowie przyjęcia tego zbawienia, jakie Bóg ofiaruje człowiekowi przez Ducha Świętego, działającego w mocy Chrystusowej ofiary Krzyża.[…] Wiemy, że owocem takiego właśnie oczyszczenia jest odpuszczenie grzechów. Kto zatem odrzuca Ducha i Krew, pozostaje w „martwych uczynkach”, w grzechu. Bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu polega więc w konsekwencji na radykalnej odmowie przyjęcia tego odpuszczenia, którego wewnętrznym szafarzem jest Duch Święty, a które zakłada całą prawdę nawrócenia, dokonanego przezeń w sumieniu. Jeśli Chrystus mówi, że bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu nie może być odpuszczone ani w tym, ani w przyszłym życiu, to owo „nie-odpuszczenie” związane jest przyczynowo z „nie-pokutą” — to znaczy z radykalną odmową nawrócenia się. […]„Bluźnierstwo” przeciw Duchowi Świętemu jest grzechem popełnionym przez człowieka, który broni rzekomego „prawa” do trwania w złu, we wszystkich innych grzechach, i który w ten sposób odrzuca Odkupienie. Człowiek pozostaje zamknięty w grzechu, uniemożliwiając ze swej strony nawrócenie — a więc i odpuszczenie grzechów, które uważa za jakby nieistotne i nieważne w swoim życiu (Encyklika Dominum et Vivificantem 46).Te dwa głosy, że Jezus jest idiotą i że Jezus jest zły, wybrzmiewały nie tylko między współczesnymi Chrystusowi, ale jakże mocno rozlegają się dziś pośród nas. Pielęgnowane mogą doprowadzić do dramatycznej decyzji wiecznej śmierci. To wszystko dzieje się małymi kroczkami. Pytanie:  jak więc tego uniknąć? I tu Jezus daje odpowiedź prostą, która jest zawarta w odwadze przynależności do Jego rodziny. Ta odwaga to nasze codzienne małe decyzje: Bo kto pełni wolę Bożą, ten jest Mi bratem, siostrą i matką. Proszę Cię Jezu o taką odwagę we wszystkich sytuacjach mojego życia!

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Ks. Lucjan Bielas

 

 

 

 

Solidarność Boga

(Mk 14, 12-16. 22-26)

Bóg, który jest czystą Miłością, wyszedł naprzeciw poranionemu przez grzech człowiekowi. W tym wyjściu do człowieka Boska Natura objawiła się w trzech boskich osobach: w osobie Ojca, w osobie  Syna i w osobie Ducha Świętego. To wyjście do będącego w potrzebie człowieka ukazało doskonałą solidarność Boskich Osób,  doskonałe BOSKIE MY. Stworzeni na obraz i podobieństwo Boga ludzie, obdarzeni sumieniem, a co tym idzie, zdolnością do dostrzegania potrzeb innych i wychodzenia im naprzeciw. Słusznie zauważa ks. Józef Tischner, że tak tworzy się solidarność ludzkich sumień. Ma ona szczególne znaczenie pośród ochrzczonych, którzy w dojrzały sposób wydarzenie Chrztu św. w swoim życiu przepracowali. Chrzest  w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego,  znak, słowa i odrobina wody, to nie jakiś tradycją uświęcony pusty ryt. Jest on zawiązaniem  niezwykłej solidarności Boga Trójjedynego z  oczyszczonym z grzechu człowiekiem. Staje się on w pewien sposób uczestnikiem natury Boga, co daje mu nową perspektywę życia. W budowaniu solidarności z człowiekiem Bóg idzie jeszcze dalej. Wymownie oddaje to dzisiejsza Ewangelia. W życie codzienne człowieka wchodzi Jezus Chrystus – Bóg, który w akcie solidarności z człowiekiem przyjął jego postać i zamieszkał w jego życiowych realiach. Przed tym, który z natury rzeczy przyjmuje posiłek aby żyć, kładzie na stole chleb i kielich z winem, a wypowiadając słowa: Bierzcie, to jest Ciało moje. To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana, swą boską mocą, zachowuje postacie chleba i wina, Sam staje się pokarmem dla człowieka. Ci wszyscy,  którzy z wiarą po ten Pokarm i Napój sięgną, stają się jeszcze bardziej zakorzenieni w boskiej naturze, jeszcze bardziej z Bogiem i z bliźnimi zjednoczeni.  To zjednoczenie ma ponadczasowy charakter. Wskazują na to słowa samego Chrystusa: Odtąd nie będę już pił napoju z owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić będę go nowy w królestwie Bożym. Innymi słowy, stół eucharystyczny, do którego zaprasza Chrystus nie ma końca. Ciągnie się w nieskończoność. Dziś, w Uroczystość Bożego Ciała, warto jeszcze raz postawić sobie zasadnicze pytania: Czy wierzysz Jezusowi? Jeżeli wierzysz, to czy Go kochasz? A jeśli kochasz, to czy pokładasz w Nim nadzieję? Gdyby się zdarzyło, a może tak być, bo Bóg nas do niczego nie zmusza, że odpowiedzi będą negatywne, to warto postawić sobie jeszcze jedno pytanie: jaką mam inną koncepcję na życie i czy jest ona głosem sumienia, a może jedynie próbą ucieczki przed odpowiedzialnością

                                                                                                                                                  

                                                                                                                                                                                                 Ks. Lucjan Bielas

 

Kropielnica

Mt 28, 16-20)

28 września 1952 r. w kościele parafialnym pod wezwaniem św. Wojciecha i Katarzyny w Jaworznie, zostałem ochrzczony w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Przez to wydarzenie Jezus Chrystus włączył mnie w życie samego Boga w  ten niepojęty, pozaziemski krwiobieg miłości. Im więcej lat mi przybywa, tym większą przeżywam radość z tego, że Bóg po prostu jest, a ja jestem w Nim. Ten proces poznawczy rozpoczął się we wczesnym dzieciństwie od doświadczenia domu rodzinnego i od doświadczenia miłości rodziców, w której czułem się bezpiecznie w nie całkiem bezpiecznych czasach. To podstawowy majątek, jaki odziedziczyłem, który, między innymi tym różni się od innych dóbr, że jest niezbywalny.  Mogę dziś powiedzieć z całym przekonaniem, że miłość weryfikuje się w relacji z „tym trzecim” – miłość rodziców weryfikuje się zarówno w relacji z Bogiem, jak i w relacji z dzieckiem. Dramaty zaś rozbitych małżeństw i przeciąganych lub porzucanych dzieci, są niestety, tej tezy bolesnym uzasadnieniem. Doświadczenie domu rodzinnego bardzo pomaga mi w zmierzeniu się z tajemnicą Trójcy Przenajświętszej – jednego Boga o jednej boskiej naturze  w trzech osobach. Gdyby była w Bogu jedna osoba, nieskończenie się kochająca, byłby to swoistego rodzaju narcyzm – jestem doskonały sam dla siebie, sam siebie podziwiam. Gdyby były w Bogu dwie osoby i każda dawałaby każdej wszystko, byłby to egoizm – jesteśmy tylko dla siebie. Tymczasem w Bogu są trzy osoby w fantastyczne relacji wirującej miłości. Każda każdej daje 100% i każda od każdej 100% przyjmuje. Ta trzecia osoba uwiarygadnia relacje pozostałych dwóch.  To w tej wirującej miłości powstał pomysł na świat, powstał pomysł na człowieka i pomysł na mnie. To tu powstał plan uratowania człowieka, uratowania mnie, bo z tej rzeczywistości wyszedłem i do tej rzeczywistości wracam. W moim domu rodzinnym zawsze przy drzwiach wejściowych wisiała i wisi kropielniczka przeznaczona na wodę święconą.  W polskich kościołach od XI w., a w domach prywatnych od XVII/XVIII w. kropielnice mają, dziś bezpieczniej powiedzieć – miały swoje miejsce. Zakorzenione w starotestamentalnych rytualnych obmyciach, z podobną nieco funkcją w bazylikach starochrześcijańskich i z ukształtowanym w tradycji Kościoła przesłaniem wspomnienia Sakramentu Chrztu Świętego.  Gest zanurzenia końców palca  w wodzie święconej oraz uczynienie  znaku krzyża stawia nas w obecności Boga Trój-jedynego, w tym wirującym trójkącie Miłości.  Jako ochrzczeni w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego, świadomi tego faktu, tworzymy przestrzeń wolności i równości. I tylko wtedy możemy prawdziwie kochać i być kochani. Zarówno świątynia, dom i rodzina, potrzebują relacji budowanych przez ludzi wolnych i równych. Nie liczy się, ile masz lat i gdzie się urodziłeś, nie liczy się, ile masz na koncie, nie liczy się, jakie masz wykształcenie itp. Liczy się czy chcesz kochać i być kochanym. W tę Uroczystość Trójcy Przenajświętszej AD 2021 patrząc na wyschnięte kropielnice stawiam sobie pytanie: czy będą kiedyś napełnione wodą święconą i czy kiedyś nasze serca znów zaczną kochać? Dwie rzeczy wiem na pewno. Pierwsza to, że z najwyższą powagą muszę wziąć słowa Chrystusa: Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata. Druga zaś to, że w kropielniczce domowej mogę mieć wodę święconą, a w sercu miłość.

                                                                                                                                                               

                                                                                                                                                                                                                       Ks. Lucjan Bielas

 

Język miłości

(J 15, 26-27; 16, 12-15)

A było to na samym początku, w szóstym dniu, według biblijnego opisu aktu stworzenia wszechświata: - wtedy  to Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi, i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą (Rdz 2, 7).Owo tchnienie Boga jest nie tylko darem życia, ale cząstką samego Boga, daną stworzonemu człowiekowi i uzdalniającą go do podjęcia ze Stwórcą świadomej współpracy będącą kontynuacją Jego dzieła. Cząstka ta z natury swej  nieśmiertelna, od Boga wychodzi i do Boga wraca. Określamy ją mianem ludzkiej duszy, dzięki której człowiek nie tylko żyje, jak inne istoty, ale uzyskuje rangę osoby, czyli jest uzdolniony do swoistego rodzaju dialogu z osobowym Bogiem. Można by powiedzieć, że oknem, przez które dusza człowieka niejako wyziera na ten świat, jest twarz człowieka. Nie ma nic piękniejszego od pełnego życia ludzkiej twarzy i nic smutniejszego, kiedy zastyga po śmierci człowieka. Jednakże największym zranieniem i okaleczeniem ludzkiego oblicza jest grzech.  O wadze komunikacyjnej twarzy , jak nigdy dotąd,  przekonujemy się teraz, doświadczając  w wątpliwego uroku zbiorowej maskarady, przekładającej się również na rosnące problemy z interpersonalną komunikacją. W historii świata Bóg przygotował dla człowieka pogubionego w grzechu drugie tchnienie. Jest nim Duch Święty, który od Ojca i Syna pochodzi, a Który jest trzecią osobą Trójcy Przenajświętszej.  Celem Jego zesłania, jest udoskonalenie komunikacji między człowiekiem a Bogiem i komunikacji między ludźmi. Jej językiem jest język miłości, który ludzie utracili, a czego symbolem stała się biblijna wieża Babel. Odczytajmy jeszcze raz pierwotny zamysł Stwórcy: A wreszcie rzekł Bóg: „Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam” (Rdz 1, 26).Obraz ten zakłócony przez grzech, w oczach Bożych stał się na powrót czytelny, przez oczyszczenie dokonane w Jezusie Chrystusie. Jakże wymowna jest scena z Ostatniej Wieczerzy, kiedy to Chrystus umywa stopy swoim uczniom i jakże znaczące są Jego  słowa skierowane do Piotra: Wykąpany potrzebuje tylko nogi sobie umyć, bo cały jest czysty (J 13, 10). Tylko Jezus był w stanie nas prawdziwie obmyć.  Przyjął postać człowieka, aby tego dokonać. Nam zostawił przykład i polecenie, aby sobie wzajemnie nogi obmywać, aby sobie wzajemnie służyć. To jest prawdziwie język miłości. Zjednoczeni doświadczeniem śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, cieszący się obecnością Najświętszej Maryi Panny, gotowi do służby Bogu i ludziom, Apostołowie otrzymali dar Ducha Świętego. Bóg prześwietlił ich swoją miłością i mocą. Efekt był niesamowity, czego doświadczyli ci pielgrzymi przybyli do  Jeruzalem, których wokół Wieczernika zgromadził powiewem wiatru. Bóg w uczniach Jezusa stał się  czytelny, a oni zaś okazali się dzięki temu godni zaufania. Po raz pierwszy w dziejach Jeruzalem pielgrzymi wyszli ze świętego miasta prawdziwie zjednoczeni z Bogiem, doświadczywszy języka Jego miłości. A stało się to przez tych, którzy Bogu oddali całych siebie, bo język miłości, to 100% dawania i 100% otrzymywania. Stawiam sobie pytanie w 44 rocznicę moich święceń kapłańskich, mojego wyjścia z Wieczernika; - czy  pozwalam Bogu na to, aby  mówił przeze mnie językiem miłości? Niestety nie zawsze, a przecież na obrazku prymicyjnym napisałem: Usłysz mój głos w swej dobroci Panie!

 

                                                                                                                                                                                                              Ks. Lucjan Bielas

 

To rozstanie, nie jest rozłąką

 (Mk 16, 15-20)

- Rozkwitająca wiosna  cudowny maj, radosny okres wielkanocny,  pełne swoistego uroku nabożeństwa Maryjne, w tym roku nieco skromniejsze, ale zawsze bardzo ważne, pierwsze Komunie św.

- Dziś pogrzeb koleżanki z klasy, Grażyny. Przy urnie z jej prochami zdjęcie pięknej kobiety.- Jutro wigilia Wniebowstąpienia Pańskiego.

- Czy to tylko proza ludzkiego, życia. A może jednak warto chwilkę się zatrzymać i nim, jak to poeta mówi – wieko spadnie, postawić

sobie pytanie o jego sens o nić łączącą te wszystkie majowe wydarzenia.Zstąpienie Boga na ziemię nastąpiło wtedy, kiedy to Bóg poprosił człowieka o jego ludzkie życie i kiedy człowiek wyraził na to swoją zgodę. W Maryi i przez Maryję stało się to możliwe. Niezwykłe  ograniczenie się przez Boga wolą człowieka w owej partnerskiej współpracy, było niezmiernym jego – człowieka, wyniesieniem. Uniżony do bycia człowiekiem Bóg – Jezus Chrystus, po wypełnieniu swej zbawczej misji, wraca do swej Boskiej rzeczywistości, której przecież nigdy nie opuścił, jest bowiem prawdziwym, wszechmogącym Bogiem i nasza ludzka logika bytu w Nim po prostu nie działa. Z pokorą intelektu, bo cóż nam więcej zostało, wpatrujemy się wraz z Apostołami w niebo, odprowadzając oczami wiary wstępującego tam Chrystusa. Ciesząc się doświadczeniem Jego zmartwychwstania, które na głowie postawiło całe nasze ziemskie życie, otwierając wieczne perspektywy, cieszymy się, że zabrał ze sobą naszą ludzką naturę. Teraz jeszcze głębiej rozumiemy, dlaczego  Jezusowi tak bardzo zależało, aby uczniowie dotykali Jego zmartwychwstałego ciała i doświadczyli „namacalnie” zachowanych w nim ran. Wstępując do nieba, zabiera w tę wirującą miłość Ojca, Syna I Ducha,  ludzkie ciało, mówiąc do nas: A gdy odejdę i gdy przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy tam byli, gdzie ja jestem (J 14,3).To rozstanie, nie jest rozłąką! Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych. Ten, który wstąpił, dalej jest z nami i to w fizycznej, realnej obecności.  Kiedy Jezus przez usta Apostołów, ich następców oraz kapłanów  wypowiada nad chlebem i winem słowa: To jest ciało moje; To jest kielich Krwi mojej, to ja Mu wierzę. Wierzę, że pod postaciami chleba i wina jest realnie i fizycznie obecny On, Jezus Chrystus, Bóg-Człowiek. Te słowa wypowiada Bóg, więc ja człowiek, uszy swej ludzkiej logiki kładę po sobie i po prostu wierzę!  A kiedy Go przyjmuję i w swym ludzkim sercu daję Mu mieszkanie, czuję się domownikiem samego Boga. Za św. Pawłem mogę powiedzieć:  Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus (Gal 2,20).  Tak zakorzeniony w Bogu mogę się wystawić na wichry tego świata. Pod koniec uroczystości pogrzebowej śp. Grażyny, jej syn Miłosz, przejętym głosem, naszkicował obraz kochającej matki, w której miłość przerosła urodę. Bo takie są matki. Z wdzięcznością myślę o Maryi. Była pod krzyżem, zmartwychwstały Syn  Jej się nie objawił, nie żegna Go podczas Jego wniebowstąpienia, ale jest z Apostołami przy wyborze Macieja i przy zesłaniu Ducha Świętego. Jest z nami w takiej niesamowitej solidarności, którą zmartwychwstały Jezus ujął w słowach: Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli (J 20,29).Proszę Jezusa przez wstawiennictwo Maryi, abym w tym zawirusowanym świecie, nigdy nie zaniechał  głoszenia Jego Ewangelii.  Przyjdź Duch Święty i napełnij mnie swoimi darami.

                                                                                                                                                                                                         Ks. Lucjan Bielas

 

Oświadczyny

(J 15, 9-17)
Różne składamy sobie wyznania. Niewątpliwie największe i najbardziej zmieniające nasze życie to wyznania miłości. Nieraz na takie wyznania daremnie czekamy i zabiegamy o nie całe życie, a w ich braku upatrujemy osobisty dramat. Wiemy, że nikogo do takich wyznań nie możemy zmusić, a tym bardziej do  konsekwentnie idącej za nimi życiowej postawy. Wyznanie miłości jest najpiękniejszym aktem wolnej osoby, gotowej na wszystkie  płynące z tego konsekwencje. Owe, uroczyście nazywane – oświadczyny, są deklaracją dania swojego życia drugiej osobie i gotowością na przyjęcie jej życia. Dwoje stają się jednym, a miłość sprawia, że są jeszcze wolniejsi. Jest pewien osobliwy paradoks. Dla wielu z nas wyznanie miłości, złożone przez drugiego człowieka, ma zdecydowanie większe znaczenie, niż wyznanie miłości, jakie składa nam Bóg. Te Jego oświadczyny, traktujemy często tylko jako pobożne hasła, które nie wywołują głębszego oddźwięku w naszych sercach, umysłach i działaniu. Dlaczego tak jest? To Bóg pierwszy wyznaje człowiekowi swoją miłość i to nie tylko przez akt stworzenia, ale również przez swoją obecność. Księga Rodzaju w metaforycznym obrazie ukazuje Boga, który przechadza się po rajskim ogrodzie, otwarty na towarzystwo człowieka (por. Rdz 3,8). Te przechadzki z Bogiem zakończył grzech człowieka, który zaczął się bardziej bać, niż kochać.  Miłość Boga jest jednak większa niż ludzki grzech. Jakże wymowne są słowa Jezusa: Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Trwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna. Ojciec Niebieski tak bardzo nas pokochał, że nie zawahał się dać nam swojego Syna, gotowego oddać za nas swoje życie. To wyznanie miłości Boga do człowieka zdecydowanie przewyższa miłość okazaną nam w akcie stworzenia. Przyjęcie tej miłości jest daniem Bogu całego swojego życia. Bóg przyjmuje człowieka, a człowiek Boga. Każda ze stron w tym cudownym zjednoczeniu zachowuje swoją tożsamość i wolność. Każde oświadczyny przekładają się na prozę życia, która dzień po dniu weryfikuje ich autentyczność. Codzienna wierność deklaracji miłości nieustannie pogłębia ją. Tak jest zarówno z miłością do Boga, jak i do drugiej osoby. Przedziwnie, ale te miłości mają wspólny mianownik. W najbardziej nieludzkich warunkach, będących zaprzeczeniem miłości Boga i człowieka powstał jeden z najpiękniejszych tekstów o miłości. Jego autorem jest  Wiktor Frankl, Żyd, znakomity psychiatra, więzień obozu Auschwitz. Pozwalam sobie zacytować fragment jego  książki „Człowiek w poszukiwaniu sensu” (s. 68.71).W ciemnościach potykaliśmy się o wielkie kamienie i z trudem pokonywaliśmy rozległe kałuże na jedynej drodze wiodącej z obozu. Eskortujący nas strażnicy cały czas pokrzykiwali i popędzali nas kolbami swoich karabinów. Ci, którzy mieli szczególnie obolałe stopy, wspierali się na ramionach swoich towarzyszy. Z rzadka tylko padało jakieś słowo; lodowaty wiatr nie zachęcał do prowadzenia rozmów. W pewnym momencie mój najbliższy sąsiad wyszeptał, kryjąc twarz za postawionym kołnierzem: „Gdyby nasze żony mogły nas teraz zobaczyć! Mam nadzieję, że spotkał je lepszy los w innym obozie i nie wiedzą, jak jesteśmy traktowani". Jego słowa sprawiły, że pomyślałem o swojej żonie. I gdy tak pokonywaliśmy kolejne kilometry - potykając się, ślizgając po zmarzniętej ziemi, podtrzymując się nawzajem i ciągnąc jeden drugiego naprzód - nic więcej nie zostało powiedziane, lecz obaj wiedzieliśmy, że ten drugi rozmyśla o swojej żonie. Co pewien czas zerkałem w niebo, gdzie wolno gasły gwiazdy, a różowe światło poranka rozlewało się coraz szerzej za wałem ciemnych, spiętrzonych chmur. Przed oczyma jednak wciąż widziałem twarz swojej żony, której obraz był w mojej wyobraźni boleśnie wyraźny. Słyszałem, jak mi odpowiada, widziałem jej uśmiech, jej szczere, dodające otuchy spojrzenie. Wyimaginowane czy nie, w moich oczach to jej spojrzenie miało wówczas w sobie więcej blasku niż promienie właśnie wschodzącego słońca. Nagle poraziła mnie pewna myśl: po raz pierwszy w życiu objawiła mi się prawda po tylekroć wplatana w pieśni przez poetów i ogłaszana najwyższą mądrością przez filozofów, a mianowicie, że miłość jest najwyższym i najszlachetniejszym celem, do jakiego może dążyć człowiek. Pojąłem wówczas sens największej tajemnicy, której rąbka uchylają przed nami dzieła największych poetów, myślicieli i duchownych: droga do zbawienia człowieka wiedzie poprzez miłość i sama jest miłością. Zrozumiałem, że nawet ktoś, komu wszystko na tym świecie odebrano, wciąż może zaznać prawdziwego szczęścia, choćby nawet przez krótką chwilę, za sprawą kontemplacji tego, co najbardziej ukochał. W sytuacji całkowitej samotności, gdy nie sposób wyrazić samego siebie poprzez pozytywne działanie, gdy jedynym i największym osiągnięciem jest godne i szlachetne znoszenie własnego cierpienia, nawet w takiej sytuacji można doświadczyć spełnienia, kontemplując z uczuciem noszony w sercu obraz najdroższej nam osoby. Po raz pierwszy w życiu byłem w stanie w pełni pojąć znaczenie zdania:  „Aniołowie zatracają się w nieustannej kontemplacji nieskończonej chwały". Nagle idący przede mną człowiek potknął się, a ci, którzy za nim podążali, automatycznie na niego wpadli. Natychmiast zjawił się strażnik i na nieszczęśników posypały się uderzenia bata. Wydarzenie to wyrwało mnie na kilka minut z moich marzeń na jawie. Wkrótce jednak moja dusza odnalazła drogę powrotną do innego świata, zostawiając za sobą tragiczną egzystencję więźnia, ja zaś podjąłem przerwaną rozmowę z moją ukochaną. Zadawałem pytania, na które odpowiadała; potem zaś ona pytała, a ja odpowiadałem. „Stać!". Głośny ten okrzyk oznaczał, że przybyliśmy na miejsce. Zaraz też wszyscy rzuciliśmy się do ciemnego baraku w nadziei zdobycia jakiegoś przyzwoitego narzędzia. Każdy więzień dostawał do dyspozycji szpadel lub kilof. „Nie możecie szybciej, świnie?". Wkrótce potem zajęliśmy swoje wczorajsze miejsca w rowie. Zmrożona ziemia zgrzytała pod kilofami, aż leciały iskry. Mężczyźni milczeli, pracując w otępieniu. Tymczasem moje myśli krążyły wokół obrazu żony, który wciąż miałem przed oczyma. W pewnej chwili przyszło mi coś do głowy: przecież nawet nie wiedziałem, czy ona nadal żyje. Wiedziałem jednak coś innego - coś, w co do tej pory głęboko wierzę: miłość nie ogranicza się do fizycznej powłoki ukochanej osoby. Prawdziwą głębię  odnajduje się, dopiero wnikając w jej duchowe jestestwo, jej wewnętrzne „ja". Wówczas to, czy osoba ta jest przy nas obecna, czy nie, czy żyje, czy jest martwa, przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie. Nie wiedziałem, czy moja żona żyje, i nie miałem szans tego sprawdzić (podczas całego okresu mojej niewoli nie było możliwości odbierania ani nadawania listów), lecz w tamtej chwili nie było to dla mnie istotne. Nie musiałem tego wiedzieć; nic nie mogło osłabić siły mojej miłości, zakłócić moich myśli ani zatrzeć w pamięci obrazu mojej ukochanej. Wydaje mi się, że nawet gdybym wówczas wiedział, iż moja żona zginęła, to i tak - niewzruszony tą wiadomością - oddawałbym się kontemplowaniu jej wizerunku, a moja duchowa rozmowa z nią byłaby równie żywa i satysfakcjonująca. „Połóż mię jak pieczęć na twoim sercu (...) bo jak śmierć potężna jest miłość". (Żonę Wiktora Frankla, Tilly, przeniesiono do obozu Bergen-Belsen, gdzie umarła (1944) w wieku 24 lat).  Może te głębokie refleksje w tych dramatycznych okolicznościach pozwolą nam odczytać oświadczyny Boga i nasze ludzkie relacje nieco inaczej  i póki jeszcze czas dokonać właściwej korekty życia.

 

                                                                                                                                                                                       Ks. Lucjan Bielas