Jezus jest największym i
najświętszym grzesznikiem w
dziejach świata.
Chrzest Pana Jezusa w Jordanie
jest tym momentem, w którym
Jezus bierze na Siebie wszystkie
grzechy wszystkich okresów
całego świata. Bierze na siebie
i moje grzechy i ten pierworodny
i wszystkie inne z całego mojego
życia.
Dlaczego to, ten moment?
Chrzest Janowy był chrztem
nawrócenia, był dla grzeszników
i jego siła tkwiła w tym, co
miało się dokonać przez śmierć i
zmartwychwstanie Chrystusa.
Jezus Jest prawdziwym
Człowiekiem i prawdziwym Bogiem
i Jego ofiara „bilansuje”
grzechy,
bo On tak chciał. Jan nie
wiedział, jak Jezus tego dokona,
ale wiedział, że to Jezus jest
Zbawicielem. Wiedząc z Kim ma do
czynienia,
z całą ludzką logiką wzbrania się przed chrztem Jezusa. Ten jednak
decyduje inaczej.
Przez wejście w wody Jordanu i
przyjęcie chrztu Janowego Jezus,
który był jedynym człowiekiem
sam z siebie bezgrzesznym,
przyjął
na siebie grzechy nas wszystkich. Wypełniły się tak słowa proroka
Izajasza: „Pan włożył na Niego
nieprawości nas wszystkich”.
Ciekawego spostrzeżenia dokonał
Sługa Boży, ks. bp Jan
Pietraszko. Nigdzie w Ewangelii
nie mamy wzmianki o tym, że
Chrystus się śmiał. Tłumaczy to
faktem, że człowiek, który ma
świadomość grzechu się nie
śmieje. Grzech, jak pisze, „jest
przerażająco smutny”
i „kładzie się cieniem na naszej
świadomości”. On wziął to
wszystko na siebie i dlatego
możemy o Nim powiedzieć, że jest
największym i najświętszym
grzesznikiem w dziejach świata.
Ojciec Niebieski nie zostawia
Syna samego. W momencie chrztu,
w momencie ludzkiej decyzji
Jezus ma doświadczenie otwartego
nieba i niesamowitego wsparcia
Boga, który jest Trójjedyny.
Przez swoje dzieło wprowadzi do
Boskiej rzeczywistości naszą
ludzką naturę. To niesamowita
scena, tak bardzo dla nas
śmiertelników ważna. Jezus i
tylko Jezus wprowadzi mnie
słabego śmiertelnika w
nieskończoną Boską naturę. Jakże
ważny, w tym kontekście jest mój
chrzest, przełożony na życie,
będące jego świadomą aprobatą.
Tak buduje się przez Jezusa
relacja z Bogiem, dająca
najwyższej rangi poczucie
bezpieczeństwa i zapewniająca
nadzwyczajną skuteczność, nawet
tam, gdzie po ludzku jest już
tylko mur.
Warto o tym pomyśleć w czasach,
kiedy tylu biedaków, którzy
przez chrzest zaokrętowani są w
Kościele, płynąc po falach tego
świata, nagle stwierdza, że: nie
podoba im się kapitan,
oficerowie są do niczego, zasady
żeglugi przestarzałe,
współpasażerowie denerwujący,
kadłub dziurawy, a więc bezsens
dalej w tym tkwić. I zamiast
ratować okręt i wraz z jego
właścicielem Jezusem,
intensywniej się o niego
zatroszczyć, zagniewani i
wzburzeni bardziej niż
otaczające morze, wyskakują za
burtę w nadziei, że sami jakoś i
gdzieś dopłyną, że wystarczy im
ludzkiej wiedzy i ludzkich sił.
Szkoda: zapominają o tym, że
Kościół jest jedynym okrętem na
morzu tego świata, który nie
zatonie i jedynym, który
dopłynie do portu.
Ks.
Lucjan Bielas
Rozum, serce, wiara.
Musieli być z bardzo daleka i
bardzo zakręceni w nauce, bo
radośnie weszli w paszczę lwa, w
obszar bezpośredniego zagrożenia
ze strony jednego z
najniebezpieczniejszych ludzi
swojej epoki, Heroda Wielkiego.
Pytać króla, który władzę
przedkładał ponad wszystko i był
dla niej gotowy zabić dosłownie
każdego o to, gdzie narodził się
nowy król żydowski, było
szczytem braku orientacji. Może
jednak właśnie to, ich
uratowało? Musiało też być coś
niezwykłego w owych „Mędrcach ze
Wschodu”, skoro zostali przyjęci
w tak niezwykły sposób przez
żydowskiego władcę, który z byle
kim się nie liczył. Niezmiernie
inteligentny Herod wiedział jak
się zachować w dość nietypowej
sytuacji, kogo zapytać i w jaki
sposób zastawić pułapkę, której
skuteczność była niemal
gwarantowana.
To nie tylko głód wiedzy,
fascynacja zjawiskiem,
pragnienie poznania naukowej
prawdy, ale jeszcze coś więcej
kazało Mędrcom opuścić
Jerozolimę i udać się w dalszą
podróż. Prowadzeni nie tylko
gwiazdą, która znów się
pojawiła, ale i słowem Bożym
odczytanym przez uczonych w
Piśmie docierają do Betlejem,
gdzie miał przyjść na świat
Mesjasz. „Weszli do domu i
zobaczyli Dziecię z Matką Jego,
Maryją; upadli na twarz i oddali
Mu pokłon. I otworzywszy swe
skarby, ofiarowali Mu dary:
złoto, kadzidło i mirrę”. To, co
się wydarzyło, było już poza
rozumem. Doświadczenie tego domu
zwaliło ich z nóg. Upadli
oddając Dziecięciu Boską cześć.
Złożone zaś dary świadczą o ich
przekonaniu, że mają do
czynienia z Bogiem, Królem,
Kapłanem i Ofiarą. Bóg, widząc
ich ogromny trud, pokorę
intelektu i czyste serce dał im
łaskę wiary, która przekracza
wszystko. Pan Wszechświata
wchodzi z Mędrcami w nową
relację. Kieruje do nich swoje
słowo, którego wypełnienie
będzie gwarantem ich bezpiecznej
podróży do ojczyzny.
Kiedy odprawiam Mszę św. i biorę
do rąk konsekrowaną Hostię,
proszę Ojca Niebieskiego o wiarę
Mędrców. Pragnę, aby tak jak oni
zobaczyli Boga w Dziecięciu,
zobaczyć Boga pod postacią
chleba. Pragnę zawsze słuchać
Jego nakazów i chodzić Jego
drogami i tak właśnie prowadzić
innych na drodze do wspólnej
Ojczyzny, z której wszyscy
wyszliśmy i do której wszyscy
zdążamy.
Ks. Lucjan Bielas
Słowa, których diabeł nie
wypowie.
Choć Egipt nie wypracował
spójnej teologii, to mity
powstałe w tej cywilizacji
zawierały istotne przesłania
dotyczące relacji człowieka ze
Stwórcą. I tak np. starożytny
Egipcjanin wierzył w ukrytą moc
twórczą każdego słowa. W micie o
bogu-stwórcy Ptahu z Memfis
wyrażano wiarę, że to, co
pomyślało jego serce, „język
urodził”. Natomiast najwyższe
bóstwo słoneczne Re słowem
powołało do istnienia innych
bogów. Owo słowo uważano za
bóstwo oddzielne, zwane Hu.
Dlatego też w społeczności
Egiptu, pisarz zajmował
wyjątkowe miejsce jako ten,
który w słowie zawierał moc.
Może teraz łatwiej będzie nam
zrozumieć początek Ewangelii
według św. Jana:
„Na początku było Słowo, a Słowo
było u Boga, i Bogiem było
Słowo. Ono było na początku u
Boga. Wszystko przez Nie się
stało, a bez Niego nic się nie
stało, co się stało”.
W umysłach starożytnych na pewno
nie chodziło tu o grę słów, lecz
o bardzo konkretną stwórczą
rzeczywistość, stwórczą moc
zawartą w słowie.
Jakie to Słowo, jaka to Moc?
Bóg jest Miłością, i tak Go
rozumie św. Jan. Bóg mówi sam w
sobie, w trzech Osobach: Ja
Ciebie kocham. Ojciec do Syna,
Syn do Ojca, Ojciec do Ducha… Ta
Miłość jest nieskończona i nie
zamyka się w Bogu. Bóg,
stwarzając świat, stwarzając
człowieka, stwarzając mnie,
krzyczy: Ja ciebie kocham!
A kiedy w swej wolności
zawodzimy, wszechmocny Bóg
ogranicza się do człowieka
Jezusa Chrystusa. Jego imię Jeszua
znaczy „Jahwejest
zbawieniem”. I jako prawdziwy
człowiek dalej Bóg krzyczy: Ja
ciebie Kocham i jestem gotów
oddać swoje ludzkie życie dla
Ciebie.
A ja? A ja, co na to?
A ja wstydzę się Bogu
powiedzieć, że Go kocham, bo co
o mnie inni powiedzą?
Dziecku boję się powiedzieć, że
go kocham, bo - pedofil.
Kobiecie boję się powiedzieć, że
ją kocham, bo…
Mężczyźnie boję się powiedzieć,
że go kocham, bo…
Nawet sam sobie boję się
powiedzieć, że siebie kocham,
bo…
To nic, że nieraz takie
przychodzą myśli, obawy,
zahamowania. A ja i tak wiem, że
jestem kochany i wolny i
dlatego, pomimo wszystkich obaw
i lęków, w tym świecie tak
bardzo manipulującym słowem i
jego mocą, krzyczę na całe
gardło:
Kocham Boga i Was wszystkich, a
nawet moich wrogów, bo wiem, że
to jedyna możliwość
uczestniczenia w Boskiej mocy
stwórczej.
Ks. Lucjan Bielas
100 centymetrów
Zdrowia, stu lat życia i
wszelkiej pomyślności, życzymy
sobie przy różnych okazjach,
również i na Nowy Rok.
Kiedyś przyszedł do mnie mój
przyjaciel, Janusz, nasz
znakomity jaworznicki
hydraulik. Janusz wyciągnął z
kieszeni roboczego kombinezonu
metr stolarski, rozłożył go i
powiada: popatrz Lucjan 100
centymetrów, jak 100 lat życia.
Tyle sobie życzymy. Tak sobie
życzymy, przytaknąłem. Lucjan,
ile mamy przeżyte? Obaj byliśmy
po pięćdziesiątce, no to
odcinamy. Jaka jest średnia
wieku mężczyzny w Polsce?
Wystarczy spojrzeć na nasze
jaworznickie nekrologi.
Odcinamy. Co nam zostało do
zagospodarowania? Niewiele.
W kilka lat po tej rozmowie
Janusz zmarł. Pamiętam nasze
ostatnie spotkanie, porządkował
swoje ziemskie sprawy, a czułem,
że jest już w innej
rzeczywistości, u progu Domu
Ojca Niebieskiego.
Życzenia mamy piękne, ale trzeba
być odpowiedzialnym realistą i
mając jeszcze parę centymetrów w
ręce, nie czas na durne pomysły
i głupią gadaninę. Dlatego też
dziś, u progu Nowego Roku chcemy
zobaczyć cel i dobrać właściwe
środki. Zwykle świadomi
ziemskiego kresu patrzymy w
niebo. Tymczasem Stwórca dał nam
swojego Syna. Wraz z Najświętszą
Maryją Panną i św. Józefem
patrzymy w dół, na małe bezradne
Dzieciątko, potrzebujące
nieustannej obecności i pomocy
drugiego człowieka. Wraz z nimi
wierzymy, że będąc z Nim,
wcielonym Słowem Boga,
towarzysząc w Jego wzroście,
współpracując w Jego
działalności, uczestnicząc w
Jego ofierze, będziemy mieli
udział w Jego wieczności. Tak
po prostu jest, że Jego obecność
w naszym życiu niczego nie
komplikuje. Wszystkiemu zaś
nadaje właściwe znaczenie i jest
źródłem fantastycznego poczucia
bezpieczeństwa, niezależnie ile
centymetrów mamy jeszcze w ręce.
Ks.
Lucjan Bielas
Rodzina z Głową
Józef był głową Świętej Rodziny.
To do niego Anioł Pański zwraca
się we śnie: „Wstań, weź dziecię
i Jego Matkę i uchodź do Egiptu;
pozostań tam, aż ci powiem; bo
Herod będzie szukał dziecięcia,
aby Je zgładzić”. Józef nie
dyskutuje, wie, co ma robić i
dlaczego. Nie czekał rana,
wstał, zabrał dziecię i Jego
Matkę i jeszcze nocą wyruszył do
Egiptu. Niebezpieczeństwo
musiało być niezwykle poważne,
natomiast hasło „Herod” było
dostatecznie mocne. Tak
rozpoczął się ok. trzyletni
okres wędrówki i pobytu Świętej
Rodziny w kraju faraonów, wtedy
jak cały Basen Morza
Śródziemnego, przynależnym do
Rzymu.
Józef miał zawód, który pozwalał
utrzymać rodzinę wszędzie, był
cieślą. W oczach starożytnych
Greków do najważniejszych
fachowców budowlanych należał
cieśla – tékton. Zarówno
Homer, jak i żyjący kilka wieków
później Platon, ukazywali pracę
cieśli, począwszy od wycinki
drzew i obróbki drewna, aż po
skomplikowane prace przy budowie
okrętów, łodzi i oczywiście
domów, z ich konstrukcją
dachową. Cieśla, według Greków,
był człowiekiem o
ponadprzeciętnej inteligencji,
pracował z drewnem, które
uchodziło za materiał niezwykle
szlachetny, a przy tym opiekę
sprawowała nad nim sama Pallas
Atena.
O niezwykłych umiejętnościach
cieśli wspomina Księga
Mądrości, której natchniony
autor krytycznie ocenia
oddawanie talentu i pracy na
rzecz obcych bóstw. I choć głowa
cieśli jest pełna znakomitych
pomysłów, a jego ręce niezwykle
sprawne, wyrzeźbione przez niego
bóstwo nie jest w stanie pomóc
mu w najbardziej podstawowych
życiowych problemach (Mdr
13,11-19).
W sam raz, to niebezpieczeństwo
nie groziło Józefowi. Charakter
pracy cieśli sprawiał, że był on
wolnym człowiekiem, który
zaopatrzony w narzędzia i
świadcząc usługi o wysokiej
jakości, pracę mógł znaleźć
wszędzie. Całą nadzieję złożył
jednak w Bogu, którego Słowo
Wcielone, Jezus, zostało właśnie
Jemu powierzone.
W Egipcie, szczególnie w
Aleksandrii, była duża emigracja
żydowska. Dzięki położeniu
miasta i posiadaniu portu
handlowego, jego mieszkańcy
mieli spore możliwości zarówno
gospodarczego, jak i
intelektualnego rozwoju. Mieli
dobrą relację z Jerozolimą, w
której posiadali swoją synagogę
i szczodrze obdarowywali
Świątynię. Czy Józef z Maryją i
Jezusem tam dotarł? - Tego nie
wiemy. To, co możemy z całą
pewnością powiedzieć, w Ich
przypadku, była to emigracja
polityczna, a nie zarobkowa. I
co bardzo ważne, rodzina była
razem. Kiedy więc tylko Bóg, po
śmierci „tych, którzy czyhali na
życie Jezusa”, polecił Mu
wracać, Józef uczynił to
natychmiast. „Lecz gdy
posłyszał, że w Judei panuje
Archelaos w miejsce ojca swego,
Heroda, bał się tam iść.
Otrzymawszy zaś we śnie nakaz,
udał się w okolice Galilei.
Przybył do miasta zwanego
Nazaret i tam osiadł”. Ta krótka
notatka Ewangelisty, dla
historyka starożytnego jest
znacząca. Czasy po śmierci
Heroda, inteligentnego tyrana
były bardzo napięte społecznie,
ekonomicznie i religijnie. Młody
18-letni tetrarcha, Idumei,
Judei i Samarii (Cesarz nie
zaakceptował jego królewskiej
godności) nie radził sobie i po
10 latach nieudolnych rządów,
został odwołany i skazany na
banicję. Ten czas, zbliżony do
stanu wojennego pochłonął
tysiące ofiar śmiertelnych.
Józef wracał z Egiptu zapewne na
początku panowania Archelaosa.
Miał świetną orientację i
uzasadnione obawy. Podjął to, co
Bóg mu polecił.
Jest rzeczą znamienną, że Bóg,
troszcząc się o Rodzinę swojego
Syna, rozmawiał z Józefem, a nie
z Maryją. Uszanował
„oprogramowanie faceta”, bo
takim go stworzył. I co
najważniejsze – Bóg się na nim
nie zawiódł!
Paradoksalnie tzw. dzisiejsze
czasy są bardzo podobne do
czasów Świętej Rodziny i to
zarówno w kwestiach religii,
ekonomii jak i polityki.
Zmieniła się tylko technologia.
Jedno jest pewne: społeczeństwo
z rodzinami pozbawionymi głowy,
nie ma szans na przetrwanie.
Ks. Lucjan Bielas
Chciałbym być jednym z nich.
Bóg nie jest wieczną
samotnością, tylko wirującą
przestrzenią Miłości,
przestrzenią dawania i brania
jednocześnie: Ojciec, Syn i Duch
Święty. W tej przestrzeni
Miłości jest pomysł na ten
świat, jest pomysł na człowieka.
A kiedy z tego wiru Miłości
człowiek wypadł, bo sam tak
zadecydował, to w tym wirze
Miłości jest pomysł, aby go nie
zostawić samego. Wszechmogąca
Miłość sprawiła, że Bóg stał się
człowiekiem, Odwieczny stał się
przemijającym, Wszechmocny stał
się bezbronnym, a wszystko po
to, abyśmy Go poznali i
pokochali.
Stawiam sobie pytanie: kim
chciałbym być w tę
Bożonarodzeniową noc?
Odpowiedź mam jasną – pasterzem!
Tym, który czuwa w nocy, bo
poważnie i odpowiedzialnie
traktuje swoją pracę. Tym, który
umie być z innymi. Tym, który
poważnie traktuje Boga i Jego
słowo. Tym, który gdy niebo się
otwiera i Anioł mówi o
narodzinach Zbawiciela w
Betlejem i o Niemowlęciu
owiniętym w pieluszki i złożonym
w żłobie, nie zadaje
niepotrzebnych pytań, tylko
zbiera innych i idzie. A kiedy
doświadczywszy otwartego nieba,
przekracza próg otwartych drzwi
stajenki i znajduje Maryję,
Józefa i Niemowlę w żłobie, mówi
o tym, co go spotkało i słucha
innych i cieszy się i chwali
Boga. A potem taki właśnie wraca
do swoich zajęć. I dalej mówi i
dalej słucha i dalej cieszy się
i dalej chwali Boga.
Ks. Lucjan Bielas
Małżeński trójkąt
Według prawa żydowskiego, w
sytuacji wskazującej na zdradę
żony, a dotyczyło to również
roku po zaślubinach, a przed
zamieszkaniem razem, mąż miał do
dyspozycji dwa narzędzia
odwetowe. Pierwszym,
najłagodniejszym był list
rozwodowy, którym oddalał
wiarołomną żonę. Sytuacja
społeczna oddalonej i jej
dziecka nie były do
pozazdroszczenia. Drugim
narzędziem, o wiele
bardziej radykalnym, była pewna
forma sądu Bożego, zwana próbą
gorzkiej wody. Podejrzana o
niewierność narzeczona
musiała
w obecności kapłana, wypić
obrzydliwy napój, którego główny
składnik, oprócz wody, stanowił
pył zebrany z podłogi Świątyni.
Jeżeli kobieta po wypiciu
zwracała go lub zachorowała,
winę jej uznawano za bezspornie
dowiedzioną, co równało się
wyrokowi
śmierci (por. Lb
5,11-31).Tymczasem Józef, kiedy
zastał swą Małżonkę brzemienną,
zapanował nad emocjami i
znalazłszy trzecie wyjście,
postanowił potajemnie Ją
opuścić. W opinii ludzi, to on
uchodziłby za męża, który nie
dotrzymawszy czystości
przedmałżeńskiej i ucieka przed
konsekwencjami. Taki czyn
niewątpliwie uchroniłby Maryję
od zniesławienia i napiętnowania
w opinii społecznej miasteczka.
Józef pokazał, swą decyzją,
klasę zapanowania nad sobą,
miłości do Boga i Maryi, oraz
przewidywania skutków swoich
decyzji. Czynnikiem, który
niewątpliwie bardzo pomógł
Józefowi w podjęciu prawdziwie
męskiej decyzji, była sama
Małżonka. O
klasie Maryi można powiedzieć,
cytując błogosławionego malarza
Fra Angelico: „zbyt piękna,
żeby ją pożądać”. Ten
wybitny artysta, uchodzący
za eksperta w dostrzeganiu i
ukazywaniu piękna, określił w
ten sposób typ urody kobiety,
który powstaje dzięki obcowaniu
z Bogiem, czystym pięknem i
dobrem. Józef, doświadczając
takiego piękna swej Małżonki w
chwili próby, na jaką został
wystawiony,
nie zdobył się na to, by
podejrzewać Ją o zdradę. W tej
przysłowiowej kwadraturze koła
zaistniałej sytuacji postąpił
sprawiedliwie, zawieszając sąd.Możemy
się tylko domyślać, co działo
się w Jego głowie i w Jego
sercu. Wynik jest nam znany.
Ten, który znał całą prawdę o
Józefie, Bóg Ojciec powierzył mu
swojego Syna i Jego Matkę. Bóg,
przez anioła, zaprosił Józefa do
wypełnienia powierzonej mu
misji: „Józefie, synu Dawida,
nie bój się wziąć do siebie
Maryi, twej Małżonki; albowiem z
Ducha Świętego jest to, co się w
Niej poczęło. Porodzi Syna,
któremu nadasz imię Jezus, On
bowiem zbawi swój lud od jego
grzechów”. Pan Bóg wyszedł
naprzeciw męskiej logice Józefa
i dał odpowiedź na
najważniejsze pytania: skąd jest
to dziecko? I jaka jest Jego
misja? Ponieważ Józef jest
przedstawicielem nas
grzeszników, dlatego określenie
celu przyjścia Syna Bożego, jako
wybawiciela z grzechów, było dla
Niego czytelne.
Niezmiernie ważne są słowa
anioła: „nadasz imię Jezus”. Bóg
w nich darzy Józefa ogromnym
zaufaniem, przekazując Mu
ojcowską władzę nad Synem Bożym.
Józef wziął swoją Małżonkę, a
wraz z Nią poczętego Jezusa, do
siebie. Warto zauważyć, że w
opinii miasteczka, byli jako ci,
którzy nie dochowali czystości.
Józef pokazał, że świetnie
rozumie, kiedy z ludzką opinią
należy się liczyć,
a kiedy nie.
Tak od momentu wyjścia Adama i
Ewy z raju, powstał pierwszy
sensowny związek małżeński,
małżeński trójkąt: mężczyzna,
kobieta i Bóg. Rozbity przez
grzech, teraz zaistniał na nowo
– Maryja, Józef i Syn Boży
Jezus. Każdy sakramentalny
związek jest takim trójkątem,
ponieważ jest zaproszeniem
Jezusa do małżeńskiej miłości. I
tak powstają trójkąty: Jacek,
Irena
i Jezus; Katarzyna, Stanisław i
Jezus, Tomasz, Oliwia i Jezus...
W czwartą niedzielę Adwentu tuż
przed wigilijnym wieczorem może
warto postawić sobie pytanie,
czy to rozumiemy? Jeśli
nie, to mamy kłopot, a jeszcze
większy kłopot mają dzieci.
Ks. Lucjan Bielas
Prawdziwy mężczyzna
Jest to najbardziej deficytowy
„towar” we współczesnym świecie.
Mam głębokie przekonanie, że
byłoby w naszej rzeczywistości
o 80% mniej głupich pomysłów,
idiotycznych rozmów i
skandalicznych postaw, gdyby
byli prawdziwi mężczyźni.
Dotyczy to całego przekroju
społeczeństwa na czele z
Kościołem. Na tyle długo żyję, a
przecież głupi nie jestem, że
mogę takie spostrzeżenie jasno
wyrazić. Wydaje mi się, że
szkoda czasu na podejmowanie
prób zdefiniowania prawdziwego
mężczyzny, trzeba go po prostu
spotkać, poznać i postanowić
takim właśnie być. Dziś Pan
Jezus przedstawia nam swojego
krewnego Jana zwanego
Chrzcicielem, z którym podął
znakomitą współpracę przy
projekcie tworzenia Bosko –
ludzkiej korporacji, zwanej
Kościołem. Dysponuje ona
nieograniczonym kapitałem
początkowym wypracowanym przez
Chrystusa na krzyżu i Jego
gwarancją, iż przetrwa wszystkie
burze dziejowe. Żadna
inna instytucja takiej gwarancji nie ma. U jej zarania jest dwóch
prawdziwych mężczyzn, a nie
trzciny na wietrze, nie
karierowicze - władzy, wygody i
pieniędzy chciwych. Każdy z nich
był świadomy swojej misji, każdy
był gotowy wypełnić
ją, aż do śmierci. Nie konkurowali ze sobą, nie porównywali się, lecz
idealnie współpracowali w
idealnym zjednoczeniu z Ojcem
Niebieskim. Na szczególną uwagę
zasługują słowa Chrystusa,
wypowiedziane do uczniów,
których uwięziony Jan Chrzciciel
wysłał
z zapytaniem: „Czy Ty jesteś
Tym, który ma przyjść, czy też
innego mamy oczekiwać?” Możemy
spokojnie przypuszczać, że to
pytanie nie było w głowie Jana,
lecz odczytał je w głowach
swoich uczniów. Jezus,
nawiązując do księgi Izajasza,
odpowiada, nie Janowi, ale
przybyłym uczniom: „Idźcie i
oznajmijcie Janowi to, co
słyszycie i na co patrzycie:
niewidomi wzrok odzyskują,
chromi chodzą, trędowaci doznają
oczyszczenia, głusi słyszą,
umarli zmartwychwstają, ubogim
głosi się Ewangelię. A
błogosławiony jest ten, kto we
Mnie nie zwątpi”.Przy tej okazji
Chrystus wskazuje wielkość Jana,
tak swoim współczesnym, jak i
nam, mówiąc - „On jest
tym, o którym napisano: Oto Ja
posyłam mego wysłańca przed
Tobą, aby Ci przygotował drogę.
Zaprawdę powiadam wam: Między
narodzonymi z niewiast nie
powstał większy od Jana
Chrzciciela”. Jezus kończy
swoją wypowiedź zdaniem, które
może w nas rodzić pytania:
„Lecz najmniejszy w królestwie
niebieskim większy jest niż on”.
Zdanie to, staje się bardziej
zrozumiałe wtedy, kiedy to
uświadomimy sobie różnicę między
chrztem Janowym a Chrystusowym.
Jan, będąc ostatnim prorokiem
Starego Przymierza, przygotowuje
powierzonych mu ludzi na
przyjście Mesjasza. Jego chrzest
w wodach Jordanu jest chrztem
nawrócenia, zmiany sposobu
myślenia polegającej na życiu
według prawa Bożego. Chrzest
Jezusa na bazie owego nawrócenia
idzie dalej. Jest to chrzest
Duchem Świętym i jako taki staje
się źródłem nowego życia w
zjednoczeniu ze Stwórcą, które
daje śmiertelnemu człowiekowi,
wieczną perspektywę i
nieograniczone możliwości. W
takim znaczeniu Jezus widzi w
Janie największego spośród
zrodzonych z niewiasty,
w każdym zaś ochrzczonym Duchem
Świętym, zupełnie nową relację
między człowiekiem a Bogiem.
Jan Chrzciciel rozeznał swoją
misję i z prawdziwie męską
odpowiedzialnością wszedł we
współpracę z Chrystusem. Stawiam
sobie pytanie: czy stać mnie na
to, aby z męską
odpowiedzialnością wejść we
współpracę z Chrystusem,
dysponując zdecydowanie
większymi możliwościami niż św.
Jan?
Ks. Lucjan
Bielas
Dwie kobiety i Bóg
Pond 10 lat temu na jakimś
spotkaniu lotniczym miałem
przyjemność poznać niezmiernie
sympatycznego starszego pana.
Przedstawił się jako Antoni
Tomiczek i choć wtedy niewiele
mi to mówiło, to jednak jego
górnośląski akcent od razu
wzbudził moją sympatię. Po
chwili rozmowy odniosłem
wrażenie, że mam do czynienia z
niezmiernie poukładanym
mężczyzną, a na dodatek
dowiedziałem się, że z ostatnim
żyjącym wtedy lotnikiem majorem
pilotem 301 Dywizjonu Bombowego
„Ziemi Pomorskiej im. Obrońców
Warszawy”. Pan Antoni chyba czuł
wtedy potrzebę, aby opowiedzieć
mi o kluczowych wydarzeniach w
swoim życiu, a ja byłem
wdzięczny Bogu za to, że mogłem
poznać tego niezwykłego
człowieka i posłuchać opowieści
o jego niezwykłych losach. Na
samym początku naszej rozmowy
Pan Antoni wyjął portfel i
pokazał mi wizerunki dwóch
kobiet. Pierwszym wizerunkiem
był obrazek Najświętszej Maryi
Panny. Jeszcze przed wojną,
jako młody pilot, otrzymał go
od biskupa polowego gen. Józefa
Gawliny. Przez całe życie miał
go ze sobą, a wizerunek Maryi
pozwałam mu, przez Nią budować
taką wewnętrzną relację z
Bogiem, która w najtrudniejszych
chwilach pozwalała zachować mu
poczucie bezpieczeństwa i zimną
krew, co było bardzo ważne
zarówno dla niego, jak i dla
innych. Dotyczyło to szczególnie
lotów, podczas których samolot
był ostrzeliwany przez artylerię
przeciwlotniczą i dziurawiony
jak sito.
Drugim wizerunkiem kobiety w
portfelu Pana Antoniego, było
zdjęcie zmarłej żony Emilii.
Pokazując je, opowiedział
historię związaną z ich
miłością. Jeszcze przed wybuchem
wojny postanowili się pobrać i
doszło do zaręczyn. Rozłąka
trwała całą okupację.
Po
wojnie, kiedy latał w Transport
Command w Siłach Powietrznych
Wielkiej Brytanii dowiedział
się, iż w Polsce Mileńka (tak
nazywał narzeczoną) wciąż na
niego czekała i wówczas podjął
decyzję o powrocie.
Zderzenie z rzeczywistością
socrealizmu było dla niego
twarde. Choć o lataniu nie było
mowy, to jednak miłość nadawała
prozie ówczesnego życia właściwe
znaczenie.
Na całe życie zostanie mi w
pamięci tamto spotkanie. Pogodna
twarz starszego mężczyzny, jego
opowieść o miłości dwóch kobiet,
a w perspektywie Bóg, źródło
wszelkiej miłości.
Dziś w adwentowy wieczór
wspomnienia Matki Bożej
Loretańskiej patronki lotników,
wspominam pana Antoniego i
stawiam sobie pytanie: czy
jeszcze są gdzieś takie Tomiczki?
Ks. Lucjan Bielas
Nie do pojęcia, ale do
uwierzenia!
Tajemnica niepokalanego poczęcia
Najświętszej Maryi Panny jest w
ujęciu Benedykta XVI, źródłem
wewnętrznego światła,
nadziei i
pociechy. Pośrodku naszych
nieraz bolesnych doświadczeń
życiowych, trudnych prób, niemal
niepokonalnych przeciwności,
Maryja Matka Jezusa Chrystusa,
kieruje do każdego z nas
fundamentalne przesłanie, które
może pomóc w uporządkowaniu
naszego życia. - Łaska Boża jest
większa od grzechu, a
miłosierdzie Boże jest większe
od zła i co więcej, może ono
każde zło przemienić na większe
dobro, jeśli tylko na to Bogu
pozwolimy.
Na różne sposoby i to każdego
dnia, zło stara się nas otoczyć,
będąc obecne w różnych
wydarzeniach i naszych
relacjach. Kiedy zastanowimy się
głębiej, to stwierdzamy z całą
pewnością, że zło ma swoje
zakorzenienie w chorym i
poranionym sercu człowieka,
które nie jest w stanie samo z
siebie uwolnić się od niego.
Biblia mówi nam o upadku
aniołów; nieposłuszeństwie
człowieka i jego twardych
konsekwencjach. O śmierci,
cierpieniu, a przede wszystkim o
dziedziczeniu braku przyjaźni z
Bogiem. Mówi nam Biblia o Bożym
planie uratowania człowieka i
jego realizacji przez
Syna
Bożego Jezusa Chrystusa,
zrodzonego z niewiasty Maryi,
którą wszechmogący Bóg zachował
od konsekwencji grzechu
dziedzicznego.W przyjaźni z Bogiem, ale wolna
w swej ludzkiej decyzji, Maryja
podjęła współpracę z Nim nie
tylko w dziele stwarzania przez
swe macierzyństwo, ale i dziele
odkupienia, przez swe
posłuszeństwo. Wraz ze swoim
Synem, Wcielonym Słowem Boga,
tworzą zupełnie nowy model
najbardziej sensownego i
kreatywnego działania człowieka
zarówno w przestrzeni
stwarzania, jak i w przestrzeni
odkupienia od wszelkiego zła.
Kiedy o tym myślimy – to głowa
mała. Warto więc postawić sobie
parę pytań, które pomogą w
uporządkowaniu naszego myślenia
i naszych serc:
- Czy zdarzyło mi się kiedyś
doświadczyć czegoś, co po ludzku
było niemożliwe, a się stało?
- Czy wierzę w to, że dla Boga
nie ma rzeczy niemożliwych?
- Czy umiem Bogu zadawać pytania
i cierpliwie czekać na
odpowiedź?
- Czy wiem, że wątpienie jest
staniem w miejscu, a pytanie
uczy pokory i otwiera myślenie?
- Czy stać mnie na najbardziej
kreatywną postawę w życiu: „Oto
ja służebnica Pańska, niech mi
się stanie według twego słowa”?
W raju, po grzechu Ewy, Adam
miał wybór. Mógł zostać z Bogiem
i bez Ewy albo z Ewą i bez Boga
- wybrał Ewę. I tak zgubił
wszystkich. Przy Zwiastowaniu,
Maryja wybrała Boga i postawiła
Go w swym sercu przed Józefem.
Dzięki temu uratowała Józefa i
nas – uratowała wszystkich.
Bądź pozdrowiona Maryjo!
Ks. Lucjan Bielas
Między czuwaniem a wolnością
Przesłaniem dzisiejszej
Ewangelii jest po raz kolejny
przypomnienie nam przez Jezusa,
że On przyjdzie i że trzeba być
gotowym na Jego przyjście.
Być może, że dla niektórych
osób, poruszanie tego tematu
jest zbyt mało atrakcyjne, albo
też zbyt częste. Jednak już sam
fakt, przyjścia Jezusa
Chrystusa, zarówno ten
historyczny, jak i ostateczny,
stanowi absolutnie centralne
wydarzenie w naszym
chrześcijańskim życiu. Sprawia
on, że myślenie i mówienie o
tych wydarzeniach, jest jak
najbardziej uzasadnione i
konieczne. Jako istoty
stworzone z miłości i do
miłości, a co zatem idzie do
wolności, możemy oczywiście, to
Jego przyjście zupełnie
zignorować. Jednak rozumne
stworzenie ignorujące Stwórcę,
musi liczyć się z konsekwencjami
takiej decyzji.
Nie czekamy na kogoś,
szczególnie w naszych czasach,
który się nie zapowiedział, nie
ustalił dnia i godziny wizyty.
Na dzwonki niezapowiedzianych
nie reagujemy, drzwi takim nie
otwieramy, telefonów, gdy
wyświetla się nieznany numer,
nie odbieramy. Im jest ktoś
ważniejszy na tym świecie, to
tym bardziej dba o ustalanie
terminów i sieć swoich
kontaktów.
Tymczasem Jezus mówi dziś do
mnie i do wszystkich i również
tych najbardziej odgrodzonych i
zabezpieczonych – spotkamy się,
czy ci się to podoba, czy też
nie, to my się spotkamy. I nie
jest to ważne, że usunąłeś Mnie
z listy swoich znajomych. Nie
jest ważne, że nawet na niej
nigdy nie byłem. I tak przyjdę
do ciebie. I tak się spotkamy.
Ludzie, zachłyśnięci swoją
codziennością, zapominają o
Mnie, o swoim Bogu, który jest
nieskończoną miłością.
Zapominają o prawach, które im
dałem i ustanawiają swoje.
Przypominam ci słynne wydarzenie
w dziejach świata, jakim był
potop. Drwili z mojego sługi
Noego wtedy, kiedy budował łódź
tam, gdzie nie było wody. On był
Mi posłuszny i to go uratowało,
to uratowało mu życie.
Krąży po tym świecie złodziej –
szatan, zabiera on tych, którzy
odeszli ode Mnie. Pozwalam mu na
to, bo ty masz prawo do wyboru i
możesz powiedzieć Mi – nie, ze
wszystkimi tego konsekwencjami.
Tak jak on powiedział Mi - nie,
ze wszystkimi konsekwencjami. W
jednym domu, przy jednej pracy,
przy sąsiednich biurkach, będą i
Moi i jego słudzy, ale tylko do
pewnego czasu.
Czuwaj!
Pytasz: - co to znaczy?
Spróbuj się na chwilę
wyłączyć z twojej bieganiny, z
twoich rodzinnych i zawodowych
problemów i wyzwań. Oderwij się
od Internetu, od komórki i
Facebooka. Popatrz w lustro,
popatrz w pesel, popatrz na
gwiaździste niebo, popatrz w
swoje serce i tu możemy się
spotkać. Dokładnie tu.
Przecież wiesz, że cię kocham.
Wiesz, że tobie daję Siebie i
dlatego ta miłość jest tak
wymagająca, bo inna być nie
może. Jeśli traktujesz moją
miłość poważnie, przełóż ją na
swoje życie. Mogę cały czas być
z tobą, rozmawiać z tobą,
pomagać ci, a nawet przez
Eucharystię być w tobie – Ja Bóg
w tobie człowieku. Uwierz w to,
pokochaj Mnie.
Czuwaj i bądź wolny
Ks. Lucjan Bielas
Bóg mówi – „dziś”, diabeł mówi –
„jutro”.
Śmierć Jezusa Chrystusa na
krzyżu, która miała miejsce
najprawdopodobniej 7 kwietnia 30
roku, to jedno z wydarzeń, obok
jego zmartwychwstania i
wniebowstąpienia, które
uobecniają się w każdej Mszy św.
Wszechmogący Bóg, który jest
poza czasem, wyjmuje je niejako
z tamtego czasu i tamtej
przestrzeni i uobecnia, czyli
dzieją się „dziś”. My,
uczestnicząc we Mszy św., przez
swoją wiarę jesteśmy świadkami
tamtych niepowtarzalnych, a
przez Boga uobecnionych
wydarzeń.
W dzisiejszą Uroczystości
Chrystusa Króla Wszechświata
nasza obecność, pod Jego
krzyżem, czyli przy Jego
tronie, ma szczególne znaczenie.
To znaczenie jest tym większe,
że scena ukrzyżowania Pana,
przez wieki, mimo zmienności
wydarzeń, nic nie traci ze swej
aktualności. Każdy z nas może na
Golgocie odnaleźć siebie. Może
pośród oskarżycieli, może pośród
krzyżujących żołnierzy, może w
tłumie, który stał i patrzył,
może z Maryją, Janem i
kobietami, a może przy którymś z
łotrów?
W centrum tej ponadczasowej sceny
jest Jezus na swoim krzyżu, tak
jak zaznaczyliśmy, na swoim
tronie. Jest krzyż, tronem
króla ziemskiego, który będąc
prawdziwym człowiekiem, tak
bardzo ukochał swoich poddanych,
że życie swoje oddał za nich.
Paradoksalnie napis umieszczony
nad Jego głową w języku greckim,
łacińskim i hebrajskim: „To jest
król żydowski”, tę prawdę
akcentuje.
Jezus jest nie tylko prawdziwym
człowiekiem, lecz jest również
prawdziwym Bogiem, Stwórcą i
Panem wszelkiego stworzenia. Na
tronie krzyża wtedy, kiedy Jezus
- człowiek z miłości oddaje za
nas swoje ziemskie życie,
Jezus - Syn Boży z miłości daje
nam swoje życie wieczne. Ten
moment i to miejsce uobecniane w
każdej Mszy św. jest istotą
dzisiejszej uroczystości.
Nieprzypadkowo ewangelista św.
Łukasz akcentuje reakcję dwóch
złoczyńców, których powieszono
obok Jezusa. Jeden z nich Mu
urągał, drugi zaś karcąc swego
towarzysza, wyznał swoją winę i
rzekł: „Jezu, wspomnij na mnie,
gdy przyjdziesz do swego
królestwa”. Ten dobry łotr, bo
tak wpisał się w historię
świata, mimo że sam oskarżony i
miał nie lada problem, trzeźwo
ocenił postawę współoskarżonego
Chrystusa. I wtedy kiedy wielu
się pogubiło, on się odnalazł.
Znakomicie ujął to św. Ambroży,
który zauważył, że łaska, którą
otrzymał, przewyższyła, to o co
prosił. Od Jezusa usłyszał
zapewnienie, które dla każdego z
nas jest marzeniem życia:
„Zaprawdę powiadam ci: Dziś ze
mną będziesz w raju”.
Ten jedyny i
prawdziwy król – Jezus Chrystus,
daje nam zawsze więcej niż to, o
co Go prosimy. I to daje zawsze
„dziś”, choć często tego nie
widzimy.
Ks. Lucjan Bielas
„Nauczycielu,
kiedy to nastąpi?”
(Łk 21.7)
W pierwszej chwili wydawać by się
mogło, że Jezus, odpowiadając na
to pytanie, nawiązuje do końca
świata. Pojawią się fałszywi
mesjasze, będą wybuchać wojny i
konflikty, uczniów Jezusa będą
prześladować, a religijne
rozłamy będą dotykały wiele
rodzin.
Natura będzie obfitować w
kataklizmy, a wszystkiemu będzie
jeszcze towarzyszył głód i
zaraza.
Kiedy się jednak głębiej
zastanowimy nad słowami Jezusa,
a historia świata jest nam
odrobinę znana, to dojść możemy
do wniosku,
że niemal każde pokolenie
doświadczało i doświadcza za
swojego życia dramatycznych
wydarzeń, o których wspomina
Jezus. Dotyczy to zarówno
zawirowań politycznych,
niepokojów społecznych,
kataklizmów natury, jak i
podziałów dotykających życie
rodzinne.
Gdzie mądrość i siła, aby w tym
wszystkim się nie pogubić?Jest
rzeczą znamienną, że Jezus
zaczyna swój wywód od spotkania
z ludźmi wpadającymi w zachwyt
nad świątynią, nad jej
architekturą W odpowiedzi na ten
akt podziwu, dla tego miejsca,
Jezus zapowiada,
że nie pozostanie tu kamień na
kamieniu. My wiemy, że w roku 70
proroctwo Jezusa się spełniło.
Późniejszy cesarz Tytus, niejako
wbrew zwyczajowi Rzymian, zburzył
świątynię, która do dziś nie
została odbudowana. Wraz ze
zburzeniem świątyni skończyło
się kapłaństwo w narodzie
Wybranym. Nie ma ofiar i nie ma
kapłanów. Wielowiekowa tradycja,
sięgająca wyjścia Narodu
Wybranego z niewoli egipskiej,
została przerwana. Kapłanem
jest tylko Jezus Chrystus w
wybudowanej przez siebie
świątyni, a jest nią Kościół.
Jego ofiara zapowiadana przez
świątynię jerozolimską i krew
baranków, jest zadośćuczynieniem
za wszystkie grzechy świata i to
od każdego człowieka zależy, jak
z tej ofiary skorzysta. Na
świcie nie ma innej recepty na
zło i grzech.Obecność Jezusa i
działanie Ducha Świętego,
którego nam daje, pozwala nie
tylko w sądach dawać świadectwo
o Nim, ale i w każdej innej
trudnej sytuacji. Kiedy więc
słyszymy o wojnach, kataklizmach
i głodzie, nie popadajmy w
zwątpienie. To On zwyciężył
świat, to On jest jedynym w
pełni skutecznym ratunkiem na
naszą ludzką głupotę. Stało się
dziś między nami modne
odrzucanie Jezusa, a my grzeszni
mamy jeszcze pretensje do Pana
Boga, oskarżając Go, że jest
przyczyną zła. I tak powstał
tragikomiczny obraz
współczesnego człowieka, który z
jedną nogą w grobie, a drugą na
skórce z banana, grozi
paluszkiem wszechmogącemu
Stwórcy. Grzech jest głupotą,
ale jeszcze większą głupotą jest
odrzucenie Boga, który z miłości
nas stworzył, z miłości nas
odkupił, a tych, którzy do Niego
się zwracają, nie zostawia bez
pomocy. Jesteśmy codzienne
zalewani niezliczoną ilością
informacji o wojnach,
kataklizmach i przeróżnych
dramatach w większości będących
dziełem człowieka, zachowujmy
spokój. Zachowujmy go również,
kiedy świat nas oskarża o
wszystkie możliwe nieprawości.
Nie traćmy wiary, kiedy
w naszych rodzinach „głowy się
psują”. Zawierzmy Chrystusowi,
który daje wytrwałym gwarancje:
„włos z głowy wam nie zginie.
Przez swoją wytrwałość ocalicie
wasze życie”.
Zachowajmy więc przed Panem
dobrą fryzurę!
Ks. Lucjan Bielas
Jedynie sensowna odpowiedź
Saduceusze byli członkami
religijno – politycznego
stronnictwa, gromadzącego w
dużej mierze przedstawicieli
klasy kapłańskiej. Byli bogaci,
wpływowi, ugodowi względem
rzymskiego okupanta. W swych
religijnych poglądach
kwestionowali wiarę w aniołów i
zmartwychwstanie. Kiedy Pan
Jezus znakomicie uporał się z
pułapką zastawioną na Niego w
pytaniu o konieczność płacenia
podatku, karząc sobie przynieść
monetę podatkową - denara,
właśnie saduceusze wystąpili z
kolejną, tym razem teologiczną
łamigłówką.
Kazus był wymyślony na bazie
prawa mojżeszowego, które miało
na celu zabezpieczenie losu
wdowy. Kiedy umierał bezpotomnie
mąż, jego brat powinien ją pojąć
za żonę. I tak siedmiu braci po
kolei umiera, przejmując po
kolei wdowę i nie zostawiając
potomstwa. Pytanie saduceuszy
dotyczy jej losu przy
„ewentualnym” zmartwychwstaniu.
Odpowiedź Jezusa jest
ponadczasowa i dotyczy tych
wszystkich, którzy, choć niby
wierzący, to jednak w ziemskich
układach i zabezpieczeniach
pokładają swoją ufność, a o
życiu pozagrobowym myślą w
kategoriach: zobaczymy…; jakoś
to będzie…; pozwólmy
się zaskoczyć…
Jezus wyprowadza cały problem
poza ziemską logikę i ziemskie
układy. Nie można w kategoriach
tego świata myśleć o relacjach
w Domu Ojca Niebieskiego, bo to,
byłoby po prostu, prymitywne.
Druga część odpowiedzi Jezusa
jest szczególnie dla nas ważna:
„A że
umarli zmartwychwstają, to i
Mojżesz zaznaczył tam, gdzie
jest mowa o krzaku, gdy Pana
nazywa Bogiem Abrahama,
Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba.
Bóg nie jest Bogiem umarłych,
lecz żywych; wszyscy bowiem dla
Niego żyją”. Chrystus znakomicie
nawiązał do niekwestionowanego,
przez saduceuszy, dialogu
Mojżesza z Bogiem,
przemawiającym do niego z
gorejącego krzaka na pustyni.
W Jego wypowiedzi kluczowe jest
stwierdzenie, że wszyscy żyją
dla Boga. Jeżeli bowiem
każdy z nas, to sobie tak do
spodu uświadomi
i weźmie poważnie do serca,
odpadną mu wątpliwości co do
zmartwychwstania. Życie zaś,
będzie układał w kategorii
miłości, która
jest czymś daleko więcej niż
tylko uczucie, czy też ziemskie
relacje. Jest doświadczeniem
miłości Boga i odpowiedzią
bezgranicznego zaufania.
Może w kolejną listopadową
niedzielę warto się nie tylko
nad tym zastanowić, ale Bogu dać
sensowną odpowiedź – Ojcze żyję
dla ciebie.
Ks. Lucjan Bielas
Kazus Zacheusza
Rzecz dzieje się w jednej z
najstarszych miejscowości na
świecie, w Jerychu. Był to
czas, kiedy to sława Jezusa była
już na tyle wielka, że
poprzedzała Jego przyjście.
Zacheusz, przełożony celników
był człowiekiem niewątpliwie
znakomicie poinformowanym, we
wszystkim, co działo się w
lokalnej społeczności. Kiedy
przez miasto przebiegła wieść o
pobycie Jezusa, Zacheusz
postanowił działać. Był Żydem i
zapewne myślał o dobrej relacji
z Bogiem. Był celnikiem, czyli
przedstawicielem ówczesnych
poborców podatkowych
zbierających bez litości
pieniądze podatkowe dla
rzymskiego okupanta, a przy tej
okazji nieuczciwie
zagarniających grosz do swojej
sakiewki. Kolaborant, zdrajca,
oszust kochający pieniądze,
znienawidzony przez ludzi, ale w
głębi duszy człowiek, który
szukał rozwiązania dla swego
pogmatwanego życia. To
niemożliwe, aby był kierowany
tylko zwykłą ciekawością. To
musiało być coś więcej. Szef
celników, jak mały chłopczyk
pobiegł, wyprzedził tłum i
wspiął się na sykomorę.
Chrystus widział nie tylko ten
chłopięcy wyczyn, ale przede
wszystkim pogubione serce
Zacheusza i jego chęć
znalezienia wyjścia z
niesłychanie trudnej życiowej
sytuacji.
Wystarczyło jedno zdanie
Chrystusa: „Zacheuszu,
zejdź prędko, albowiem dziś
muszę się zatrzymać w twoim
domu”. On natychmiast
znalazł się na ziemi i uradowany
przyjął Mistrza nie tylko do
swego domu, ale przede wszystkim
do swojego serca. Obecny
Jezus uwolnił rozwiązanie
wewnętrznego dramatu gospodarza,
który już wcześniej musiał mieć
wszystko przemyślane i
policzone. Nie miał jednak
odwagi, aby to nazwać i
wprowadzić w życie. Znakomicie
świadczą o tym jego słowa: „Panie,
oto połowę mego majątku daję
ubogim, a jeśli kogoś w czymś
skrzywdziłem, zwracam
poczwórnie”.
Obecność Jezusa pozwoliła przełożonemu celników, zdrajcy, oszustowi
i kolaborantowi, podjąć właściwą
decyzję. Jezus jej nie narzucił,
nic nie kazał, nic nie wyliczał,
po prostu wydobył ją z jego
głowy i serca, jak akuszer
pomógł ją „urodzić”.
Kolejne zdanie Jezusa jest bardzo ważne, zarówno dla Zacheusza, jak
i dla wszystkich którzy
podważali sens wizyty Jezusa u
miejscowego grzesznika: „Dziś
zbawienie stało się udziałem
tego domu, gdyż i on jest synem
Abrahama. Albowiem Syn
Człowieczy przyszedł szukać i
zbawić to, co zginęło”. To
zdanie jest jednocześnie
uzasadnieniem naszego
domniemania o tym, co działo się
w sercu i głowie Zacheusza przed
spotkaniem z Jezusem. W tym
stwierdzeniu Syn Boży informuje
nas, jak ważna jest w naszych
sprawach zawodowych i domowych,
pełnych kazusów Zacheusza, Jego
obecność, uwalniająca mądrość i
odwagę.
Otwierający drzwi Chrystusowi muszą zawsze liczyć się z tym, że
świat prymatu użyteczności, a
nie dobra, nie będzie takiej
postawy rozumiał i będzie nią
gardził. Tym jednak nie należy
się przejmować, albowiem przy
otwartych drzwiach Królestwa
niebieskiego wszystko inne, to
przysłowiowy – Pikuś.
Ks. Lucjan Bielas
Oprogramowanie na
świętość
Uroczystość Wszystkich Świętych
to dzień szczególnego
uświadomienia sobie
rzeczywistości, którą w naszym
wyznaniu wiary określamy mianem
„świętych obcowania”. W pędzie
codzienności, to tak bardzo nam
umykająca prawda, z którą
konfrontacja w momencie ciężkiej
choroby, śmierci czy starości,
dla człowieka nieprzygotowanego
może być bolesna, a nawet
kompletnie niezrozumiała.
Dzisiaj jest znakomita
okazja, aby przystanąć i
popatrzeć na rzeczywistość, do
której wszyscy jesteśmy
stworzeni. Ziemia jest w
pewnym sensie latającym w
kosmosie grobowcem, na którym
pojawiają się nieustannie nowe
istoty, niektóre nawet rozumne,
które po chwilowym życiu
trafiają do ziemskiej mogiły.
Jedna tylko mogiła jest pusta,
albowiem ten, który w niej
został złożony, zmartwychwstał.
Jest nim Jezus Chrystus,
prawdziwy człowiek istotom
ludzkim we wszystkim równy i
jednocześnie prawdziwy Bóg,
Stwórca wszystkiego. Jego grób
to brama do świętych obcowania,
boskiej rzeczywistości,
przeznaczonej dla istot
rozumnych, które na miłość
Stwórcy odpowiedzą miłością.
Brama jest jedna i to ciasna,
dodatkowych furtek nie ma, a
system kontroli jest doskonały.
Rzeczą znamienną jest fakt, że
choć jest ciasna, to jednak
każdy, który wykaże się
gotowością, przez nią przejdzie.
Ojciec Niebieski, tak bardzo
pokochał nas, mimo wszelkich
grzechów i ułomności, że nie
tylko czeka na nas, ale wysłał
Syna, aby nas przeprowadził.
Innego przewodnika nie ma.
Z tym większym skupieniem
odczytuje dziś Kościół słowa
samego Chrystusa, który daje
bardzo konkretne rady i obiecuje
pomoc, dla każdego, kto pragnie
przejść przez Jego grób do życia
wiecznego. Mają one wspólny
klucz zawarty w słowie
„Błogosławieni”. Błogosławiony
to nie ten, któremu wszystko się
udaje, który ma zdrowie i
szczęście do pieniędzy.
Błogosławiony to ten, który w
zderzeniu ze światem chciwości,
korupcji i brutalnych zwyczajów
podejmuje drogę Bożych przykazań
i Ewangelii. Po ludzku jest
głupi i skazany na zagładę, a
mimo to, podejmuje decyzję
miłości Boga ponad wszystko i
ponad wszystkich. Wtedy Ojciec
Niebieski daje swoje
błogosławieństwo, czyli swoją
pomoc, każdemu taką, jaka jest
potrzebna, można powiedzieć
dedykowaną. Celem jest niebo.
Samuraje byli znakomitymi
rycerzami, albowiem uczyli się
ignorować swoje życie doczesne.
Strach bowiem przed jego utratą
był wyrokiem śmierci w walce.
Podobnie prowadzi nas Jezus,
zachęcając, abyśmy tak jak On
zignorowali wartości tego
świata, ale dla nieba, a wtedy
we wszystkim staniemy się
skuteczni i spełnieni, czyli po
prostu – święci.
Ks. Lucjan Bielas
Jak ufać sobie?
Takich, którzy uważają się za
sprawiedliwych, a innymi gardzą,
spotykamy na co dzień wielu.
Życie z nimi jest trudne, a
zmiana ich sposobu myślenia
wydaje się niemożliwa. Tacy samo
kanonizujący się święci. Mając
jednak odrobinę krytycyzmu wobec
własnej osoby, to i w sobie
samych odnajdujemy mniej lub
więcej elementów wspomnianej
postawy. Jesteśmy niewinni,
sprawiedliwi, budujemy swoje
dobre samopoczucie na
wymienianiu własnych zasług i
na porównywaniu się z innymi.
Zwykle nasze wywody kwitujemy
stwierdzeniem: „gdyby inni byli
tacy jak ja, to świat…”.
Pan Jezus nie zachował się
biernie wobec postawy dufnych w
sobie, uważających się za
sprawiedliwych, a innymi
gardzących. Opowiedział im i nam
przypowieść, która mocno zapada
w umysły i serca. Jako Syn Boży
i Sędzia był jedynym, który
wypowiadając te słowa, nadał im
właściwą rangę. Rzecz bowiem
dotyczy tego, co dla nas
grzesznych jest najważniejsze, a
mianowicie usprawiedliwienia.
Dwóch modliło się w świątyni,
każdy w sanktuarium swej duszy,
czego świadkiem był już tylko
Bóg, a byli to: faryzeusz i
celnik. Pierwszy przeglądnął się
w sobie, a nie w Bogu. Prawdy
więc o sobie nie poznał,
natomiast akcentował
niekwestionowane swoje zasługi,
których prezencja odbywała się
na tle zdzierców, oszustów i
celników. Zupełnie umknęło mu
to, że tak jak każdy jest
grzesznikiem. Pełne fałszu w
jego ustach było podziękowanie
Bogu, którego poinformował o
swoich dobrych uczynkach,
oczekując w głębi duszy słusznej
nagrody.
Zupełnie inną postawę przyjął
celnik. Na tym świętym miejscu
pozostał z dala. Zewnętrzna
postawa na tym świętym miejscu
była odbiciem tego, co działo
się w jego duszy. Stanął przed
samym świętym, sprawiedliwym
Bogiem, czego wyrazem było to,
że nie śmiał oczu wznieść. To,
co mówił, bijąc się w piersi,
było kluczowe: „Boże mniej
litość dla mnie, grzesznika”.
Widział więc w Bogu, nie tylko
sprawiedliwego sędziego
dysponującego sprawnym
monitoringiem i paletą sankcji,
widział przede wszystkim Ojca
nieskończenie kochającego,
gotowego przebaczyć każdy
grzech. Szczerość takiej postawy
zakłada zmianę postępowania i
odejście od tego, co nie jest
zgodne z wolą Stwórcy.
Dla nas ważne są dwa
stwierdzenia Jezusa. Nie
podlegają one żadnej dyskusji,
albowiem wypowiedział je Ten,
który dokonał dzieła naszego
odkupienia. Usprawiedliwiony
odszedł celnik, a nie faryzeusz.
I zaraz drugie stwierdzenie:
„Każdy bowiem, kto się wywyższa,
będzie poniżony, a kto się
uniża, będzie wywyższony”.
Każdy, to znaczy – każdy.
Zbliżająca się Uroczystość
Wszystkich Świętych i Dzień
Zaduszny, nastrajają do zdjęcia
maski i popatrzenie prawdzie w
oczy.
Ks. Lucjan Bielas
„Czy jednak Syn
Człowieczy znajdzie wiarę na
ziemi, gdy przyjdzie?” (Łk 18,8)
To pytanie na końcu dzisiejszej
Ewangelii wydaje się, sugerować
katastrofalny stan Kościoła na
końcu świata. Czy o to chodziło
Panu Jezusowi? – Tego nie wiem.
Wiem natomiast, że On, Chrystus
stawia mi, to pytanie dzisiaj –
Lucek, gdybym dziś przyszedł
do ciebie,
z jaką wiarą Mnie
przywitasz? Wiem, że takie
spotkanie nastąpi, a pytanie
Jezusa nie jest teoretyczne.
Wiem również, że to pytanie
nie ma na celu straszenie mnie,
ale mobilizację do pogłębienia
mojej wiary. Dopiero w takim
kontekście mogę lepiej zrozumieć
zachętę Jezusa, aby zawsze się
modlić i nie ustawać. Sugeruje
mi, że modlitwa jest wyrazem
mojej wiary i jednocześnie
narzędziem do jej pogłębiania.W
tym kontekście możemy lepiej
zrozumieć sens Jezusowej
przypowieści o niesprawiedliwym
sędzim i skutecznej wdowie. Sądy
w ówczesnym Izraelu sprawował
Sanhedryn obradujący przy
świątyni w Jerozolimie. Z
konieczności zajmował się
najważniejszymi sprawami, a taką
był między innymi proces Jezusa.
Na prowincji zaś, dobrze
zorganizowane gminy miały własne
sądy, czyli „małe sanhedryny”.
Rozstrzygały one w sprawach
mniejszej wagi, a w dziedzinie
karnej nie mogły przekroczyć
kary chłosty, czyli 39 uderzeń.
W sprawach cywilnych każdy Żyd
mógł być sędzią, w dziedzinie
kryminalnej sędziowie pochodzili
ze stanu kapłańskiego lub byli
lewitami. Traktat Sanhedrin
określał walory sędziego:
powinien być wysoki, godny,
znający języki, by nie
potrzebował tłumacza, obeznany z
magią, nie mógł być ani zbyt
młody, ani zbyt stary, nie mógł
być eunuchem, ani człowiekiem o
twardym sercu. Sędziowie
nie byli płatni, a wyroki, za
które pobrano opłatę, były
nieważne. Takie były założenia,
a praktyka jak to w życiu bywa,
wyglądała inaczej. O karykaturze
sędziego mówi Pan Jezus.
Przedstawiciel prawa w Jego
przypowieści jest niewierzący,
pozbawiony szacunku
dla drugiego człowieka i dbający
o swoją wygodę. Jezus
konfrontuje go z wdową, nękaną
przez jej przeciwnika. Jej
natręctwo i jego troska o swój
święty spokój uruchomiły proces
jej obrony. Chrystus,
akcentując skuteczność jej
natrętnych próśb, zachęca nas do
dobrego natręctwa w zwracaniu
się do Ojca Niebieskiego. Nie
danie za wygraną w proszeniu
Boga podczas modlitwy generuje
wzrost wiary. Z jednej strony
owo błogosławione natręctwo
wynika z niej, a z drugiej zaś
strony, wzmacnia ją.
Dla nas, tak bardzo zagubionych,
tak wiele tracących czasu na
głupoty, tak mało skutecznych w
działaniach i tak szybko
przemijających, słowa Jezusa
mają szczególne znaczenie. Tak
się utarło mówić, że to śmierć
po nas przyjdzie, a to przecież
On, Jezus przyjdzie. I znów
wraca fundamentalne pytanie: czy
znajdzie u mnie wiarę?
Ks. Lucjan Bielas
Być uzdrowionym,
a być uszczęśliwionym, to
ogromna różnica.
Dziesięciu trędowatych na skraju
wsi, zatrzymali się z daleka.
Pojęciem trąd określano różne
dotkliwe i często zakaźne i
odrażające choroby skóry.
Przepisy Biblii, które również
pełniły funkcję porządkowe w
Narodzie Wybranym, nakazywały
izolację trędowatych,
przy jednoczesnej zachęcie do
świadczenia im miłosierdzia (Kpł
13,45-46). W praktyce, krewni i
znajomi obdarowywali ich tym,
co było potrzebne do życia.
Zdarzające się przypadki
uzdrowienia, prawie zawsze
graniczące z cudem, musiały być
potwierdzone
przez
kapłanów, a Bogu złożona
stosowna ofiara (Kpł 14,1-32).
W tym kontekście, wołanie
trędowatych: Jezusie,
Mistrzu, ulituj się nad nami,
ma swoją głęboką wymowę. To była
prośba o cud przywrócenia do
społeczności żywych i zdrowych.
Jezus wystawił ich wiarę na
próbę, nakazując im, jeszcze
trędowatym, aby poszli
do kapłanów stwierdzić swoje
uzdrowienie. Oni to zrobili, a
uzdrowienie nastąpiło w drodze.
Intrygujący jest obecny pośród
nich Samarytanin. Ten człowiek
oprócz wiary wykazał się
pokorą, jako że dla niego,
pójście do kapłana żydowskiego
było niewątpliwą ujmą. Nie
tylko, że to zrobił, ale wrócił
do Jezusa jako jedyny z
uzdrowionych, aby podziękować.
Zrobił to w wyjątkowy sposób,
wychwalając bowiem Boga, upadł
na twarz przed Jezusem, co w
ówczesnym zwyczaju oznaczało
oddanie Mu boskiej czci.
Znamienna jest reakcja Jezusa:„Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Żaden
się nie znalazł, który
by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec". Do niego zaś
rzekł: „Wstań, idź, twoja wiara
cię uzdrowiła".
Papież Benedykt XVI zwrócił
uwagę na ten tekst, jako
kluczowy dla naszych relacji z
Jezusem. Uzdrowienie
dziękującego Samarytanina
poszło zdecydowanie głębiej.
Jezus, widząc jego wiarę,
uzdrowił nie tylko jego skórę,
ale przede wszystkim jego serce.
I tak stał
się nie tylko uzdrowionym, ale
przede wszystkim
uszczęśliwionym.
Obserwacja życia potwierdza, że
na dziesięciu uzdrowionych jest
jeden szczęśliwy.
Czy ja nim jestem?
Ks. Lucjan Bielas
(Łk 17, 5-10)
Apostołowie prosili Pana:
"Przymnóż nam wiary». Pan rzekł:
"Gdybyście mieli wiarę jak
ziarnko gorczycy,
powiedzielibyście tej morwie:
„Wyrwij się z korzeniem i
przesadź się w morze”, a byłaby
wam posłuszna. Kto z was, mając
sługę, który orze lub pasie,
powie mu, gdy on wróci z pola:
„Pójdź i siądź do stołu”? Czy
nie powie mu raczej: „Przygotuj
mi wieczerzę, przepasz się i
usługuj mi, aż zjem i napiję
się, a potem ty będziesz jadł i
pił”? Czy dziękuje słudze
za to, że wykonał to, co mu
polecono? Tak mówcie i wy, gdy
uczynicie wszystko, co wam
polecono: „Słudzy nieużyteczni
jesteśmy; wykonaliśmy to, co
powinniśmy wykonać”.
Moc, która w
głowie się nie mieści.
Prośba Apostołów skierowana do
Pana: „Przymnóż nam wiary”, jest
nam bardzo bliska. W sytuacjach
trudnych i po ludzku
niepojętych, spoglądając w
niebo, albo patrząc na Krzyż
święty, powtarzamy po wielokroć:
„Panie, przymnóż nam wiary”.
Często, rzeczywiście przychodzi
rozwiązanie, umocnienie,
otwierają się drzwi tam, gdzie
ich wcześniej nie było.
Dziś Chrystus zaprasza nas
zarówno do spokojnej refleksji
nad naszą wiarą, jak i do
„popracowania” nad jej głębią.
Rzecz znamienna, że prośba
Apostołów o przymnożenie wiary
została wypowiedziana zaraz po
tym, jak Jezus bardzo mocno
zaznaczył konieczność upominania
i przebaczenia winowajcy
żałującemu i to 7 razy
dziennie, czyli zawsze (Łk
17,3-4). To po ludzku może się
wydawać niemożliwe, a nawet
nielogiczne. Tymczasem Chrystus,
wiedząc, co dzieje się w sercach
słuchaczy mówi: Gdybyście
mieli wiarę jak ziarnko
gorczycy, powiedzielibyście tej
morwie: „Wyrwij się z korzeniem
i przesadź się w morze”, a
byłaby wam posłuszna. Trzeba
wiedzieć, że drzewo morwowe może
przetrwać na jednym miejscu 600
lat. Korzenie zaś czarnej morwy,
jak już zaznaczali starożytni
pisarze żydowscy, mają możliwość
rozrastania się na wszystkie
strony i dlatego są niezmiernie
trudne do wyrwania. Nawet
niewielka wiara, porównana przez
Pana do symbolicznie
najmniejszego ziarnka gorczycy,
daje człowiekowi ponad naturalną
moc i skuteczność wykraczającą
poza logikę tego świata, jeśli
jest to oczywiście zgodne z wolą
Boga.
Chrystus natychmiast daje
odpowiedź na rodzące się pytanie
– jak taką wiarę w sobie
wypracować? Przykład czerpie z
codziennego życia, z prozaicznej
sceny, która zapewne w wielu
domach była codziennością. Sługa
wraca po pracy z pola, a pan
domu, nie zważając na jego
zmęczenie, każe się obsłużyć,
podać sobie jedzenie, a dopiero
potem może sam się posilić.
Wydaje się to niesprawiedliwe,
zgoła nieludzkie. Dodatkowo
irytujący jest fakt, że w
naszych ludzkich relacjach,
niesprawiedliwość może stać się
akceptowanym zwyczajem.
Niesprawiedliwość, o której mowa
w dzisiejszej Ewangelii,
łagodnieje nieco, kiedy sobie
uświadomimy, że pan zapewne też
miał swoją pracę i że sługa miał
poczucie bezpieczeństwa, które
dawał mu dom, w którym pracował
i mieszkał. Jezus nie wzywa
sługi do zmiany porządku rzeczy,
do buntu, do rewolucji i zamiany
miejsc przy stole. Jezus wzywa
do rozeznania swojej misji,
czyli swojej służby, i
postrzegania jej na tle całego
domu. Postawa „sługi
nieużytecznego” to postawa sługi
perfekcyjnie wypełniającego
swoje obowiązki, co daje mu w
konsekwencji, zupełnie inne
miejsce i możliwości w domu
pana.
Opowieść Chrystusa o „słudze
nieużytecznym” ma swoje
przełożenie na naszą relację z
Panem Bogiem. Wiara staje się
zdecydowanie silniejsza i
skuteczniejsza, gdy towarzyszy
jej postawa sługi. Taką postawę
miał sam Chrystus, który nie
domaga się od nas takiej
postawy, jaką sam prezentował.
Taką postawę ma również
Najświętsza Maryja Panna. Czy
taką postawę mam ja …?
Ks. Lucjan Bielas
Nie każdy ma imię
przed Bogiem!
To stwierdzenie może niejednego
szokować, lecz jest jasnym
wnioskiem z dzisiejszego
fragmentu Ewangelii. Bogaty
człowiek,
który niemądrze korzystał z tego, co posiadał, trwonił swój majątek,
ubierając się wytwornie i
spędzając czas na zabawach,
w Ewangelii nie ma imienia.
Natomiast biedny, schorowany
człowiek, leżący u bram jego
pałacu, bez nienawiści i
zazdrości
w sercu, jedynie z prośbą o
okruchy ze stołu, ma na imię –
Łazarz. Zwykle imiona bogaczy są
znane, czytamy o nich na
pierwszych stronach gazet, w
mediach znajdujemy szczegółowe
informacje o ich strojach,
bankietach i pikantnych
szczegółach życiorysu.
Tego typu informacje są pokarmem
dla bezimiennych biedaków
cierpiących na niedosyty
sensacji i nadmiar wolnego
czasu.
Opowiadając przypowieść o
bogaczu i Łazarzu, Jezus
akcentuje przepaść między
zbawionymi i potępionymi i jej
ostateczny wymiar
po śmierci człowieka. Tu się już
nic nie zmieni. Tu się już nic
nie da zrobić. To teraz ode mnie
zależy, dopóki jestem na tym
świecie,
po jakiej stronie pozaziemskiej
rzeczywistości się znajdę, czy
jako bezimienny potępiony, czy
jako imienny uczestnik uczty
świętych. Mam do dyspozycji
słowa Boga – Pismo Święte, które
przełożone na język miłości w
moim postępowaniu stają się
pewną i bezpieczną drogą dla
mnie i tych, którzy za mną
pójdą. Mam do dyspozycji
sakramenty święte i obecnego w
nich Chrystusa, jedynego, który
zmartwychwstał i wstąpił do
nieba. Mam do dyspozycji tu i
tylko tu, bo po śmierci będzie
za późno.
Ks.
Lucjan Bielas
Boga oszukać nie próbuj!
Wydaje się, że przez wieki
funkcjonują w ekonomii i
gospodarce dwie ważne logiki:
logika zysku i logika
sprawiedliwego podziału.
Żyjący w VIII w. p. Chr. prorok
Amos, pochodzący z uboższych
warstw izraelskiej społeczności,
piętnuje logikę zysku ówczesnych
przedsiębiorców. Zysk stał się
dla nich najważniejszym celem,
albowiem w dobrach tego świata
położyli swoją nadzieję. W ich
logice zysku nie ma miejsca na
relację ze Stwórcą, co przekłada
się na ich uczciwość oraz na
podejście do dnia szabatu.
Traktują ów dzień jako wymuszoną
i przykrą przerwę w zarabianiu
pieniędzy.
Kiedy w logice zysku nie ma Pana
Boga, nie będzie Go również w
logice podziału. To Bóg jest
gwarantem jego sprawiedliwości.
Kiedy Boga braknie w ludzkiej
logice, człowiek ogarnięty
chciwością będzie w stanie
drugiego człowieka sprowadzić do
wartości rzeczy. Prorok Amos
posługuje się drastycznym
przykładem sprzedania ubogiego
za „parę sandałów”. Dla nas
najbardziej drastycznym
przykładem odczłowieczenia
relacji jest logika KL Auschwitz
- Birkenau.
To, co Bóg powiedział przez
Amosa, Syn Boży nazywa jeszcze
bardziej jasno: „Żaden sługa nie
może dwom panom służyć. Gdyż
albo jednego będzie nienawidził,
a drugiego miłował; albo z
tamtym będzie trzymał, a tym
wzgardzi. Nie możecie służyć
Bogu i Mamonie”. Ten porządek
musi wejść tak głęboko w
ludzkie serce, aby przełożyć się
na uczciwość w najdrobniejszych
sprawach: „Kto w drobnej rzeczy
jest wierny, ten i w wielkiej
będzie wierny; a kto w drobnej
rzeczy jest nieuczciwy, ten i w
wielkiej nieuczciwy będzie”.
Jezus jest realistą i doskonale
wie, że w nasze ręce trafiają
pieniądze i różne dobra, których
historia nie jest nam do końca
znana i nie jesteśmy w stanie do
końca prześledzić ich
„uczciwości”. Możemy jednak tym,
co posiadamy, tworzyć dobre
międzyludzkie relacje. Jeśli Bóg
jest w naszych sercach, to
logika podziału jest przed
logiką zysku. Czasem wydaje się
to trudne, niemal nielogiczne i
tylko przez zaufanie Bogu możemy
się przełamać i podjąć ryzyko,
którego do końca nie rozumiemy.
Efekt jest jednak niesamowity:
wewnętrzny spokój, prawdziwi
przyjaciele i dobra, które nie
są przemijające.
W Przypowieści o nieuczciwym
zarządcy Jezus, prawdziwy Bóg i
Człowiek, ukazuje niezmierną
inteligencję ludzi złych i
fantastyczną zdolność
jednoczenia się w podłości. Ich
sukces jest jednak ograniczony,
a sprawiedliwa kara ich nie
ominie - Boga nie oszukają.
