W pierwszej chwili wydawać by się
mogło, że Jezus, odpowiadając na
to pytanie, nawiązuje do końca
świata. Pojawią się fałszywi
mesjasze, będą wybuchać wojny i
konflikty, uczniów Jezusa będą
prześladować, a religijne
rozłamy będą dotykały wiele
rodzin.
Natura będzie obfitować w
kataklizmy, a wszystkiemu będzie
jeszcze towarzyszył głód i
zaraza.
Kiedy się jednak głębiej
zastanowimy nad słowami Jezusa,
a historia świata jest nam
odrobinę znana, to dojść możemy
do wniosku,
że niemal każde pokolenie
doświadczało i doświadcza za
swojego życia dramatycznych
wydarzeń, o których wspomina
Jezus. Dotyczy to zarówno
zawirowań politycznych,
niepokojów społecznych,
kataklizmów natury, jak i
podziałów dotykających życie
rodzinne.
Gdzie mądrość i siła, aby w tym
wszystkim się nie pogubić?Jest
rzeczą znamienną, że Jezus
zaczyna swój wywód od spotkania
z ludźmi wpadającymi w zachwyt
nad świątynią, nad jej
architekturą W odpowiedzi na ten
akt podziwu, dla tego miejsca,
Jezus zapowiada,
że nie pozostanie tu kamień na
kamieniu. My wiemy, że w roku 70
proroctwo Jezusa się spełniło.
Późniejszy cesarz Tytus, niejako
wbrew zwyczajowi Rzymian, zburzył
świątynię, która do dziś nie
została odbudowana. Wraz ze
zburzeniem świątyni skończyło
się kapłaństwo w narodzie
Wybranym. Nie ma ofiar i nie ma
kapłanów. Wielowiekowa tradycja,
sięgająca wyjścia Narodu
Wybranego z niewoli egipskiej,
została przerwana. Kapłanem
jest tylko Jezus Chrystus w
wybudowanej przez siebie
świątyni, a jest nią Kościół.
Jego ofiara zapowiadana przez
świątynię jerozolimską i krew
baranków, jest zadośćuczynieniem
za wszystkie grzechy świata i to
od każdego człowieka zależy, jak
z tej ofiary skorzysta. Na
świcie nie ma innej recepty na
zło i grzech.Obecność Jezusa i
działanie Ducha Świętego,
którego nam daje, pozwala nie
tylko w sądach dawać świadectwo
o Nim, ale i w każdej innej
trudnej sytuacji. Kiedy więc
słyszymy o wojnach, kataklizmach
i głodzie, nie popadajmy w
zwątpienie. To On zwyciężył
świat, to On jest jedynym w
pełni skutecznym ratunkiem na
naszą ludzką głupotę. Stało się
dziś między nami modne
odrzucanie Jezusa, a my grzeszni
mamy jeszcze pretensje do Pana
Boga, oskarżając Go, że jest
przyczyną zła. I tak powstał
tragikomiczny obraz
współczesnego człowieka, który z
jedną nogą w grobie, a drugą na
skórce z banana, grozi
paluszkiem wszechmogącemu
Stwórcy. Grzech jest głupotą,
ale jeszcze większą głupotą jest
odrzucenie Boga, który z miłości
nas stworzył, z miłości nas
odkupił, a tych, którzy do Niego
się zwracają, nie zostawia bez
pomocy. Jesteśmy codzienne
zalewani niezliczoną ilością
informacji o wojnach,
kataklizmach i przeróżnych
dramatach w większości będących
dziełem człowieka, zachowujmy
spokój. Zachowujmy go również,
kiedy świat nas oskarża o
wszystkie możliwe nieprawości.
Nie traćmy wiary, kiedy
w naszych rodzinach „głowy się
psują”. Zawierzmy Chrystusowi,
który daje wytrwałym gwarancje:
„włos z głowy wam nie zginie.
Przez swoją wytrwałość ocalicie
wasze życie”.
Zachowajmy więc przed Panem
dobrą fryzurę!
Ks. Lucjan Bielas
Jedynie sensowna odpowiedź
Saduceusze byli członkami
religijno – politycznego
stronnictwa, gromadzącego w
dużej mierze przedstawicieli
klasy kapłańskiej. Byli bogaci,
wpływowi, ugodowi względem
rzymskiego okupanta. W swych
religijnych poglądach
kwestionowali wiarę w aniołów i
zmartwychwstanie. Kiedy Pan
Jezus znakomicie uporał się z
pułapką zastawioną na Niego w
pytaniu o konieczność płacenia
podatku, karząc sobie przynieść
monetę podatkową - denara,
właśnie saduceusze wystąpili z
kolejną, tym razem teologiczną
łamigłówką.
Kazus był wymyślony na bazie
prawa mojżeszowego, które miało
na celu zabezpieczenie losu
wdowy. Kiedy umierał bezpotomnie
mąż, jego brat powinien ją pojąć
za żonę. I tak siedmiu braci po
kolei umiera, przejmując po
kolei wdowę i nie zostawiając
potomstwa. Pytanie saduceuszy
dotyczy jej losu przy
„ewentualnym” zmartwychwstaniu.
Odpowiedź Jezusa jest
ponadczasowa i dotyczy tych
wszystkich, którzy, choć niby
wierzący, to jednak w ziemskich
układach i zabezpieczeniach
pokładają swoją ufność, a o
życiu pozagrobowym myślą w
kategoriach: zobaczymy…; jakoś
to będzie…; pozwólmy
się zaskoczyć…
Jezus wyprowadza cały problem
poza ziemską logikę i ziemskie
układy. Nie można w kategoriach
tego świata myśleć o relacjach
w Domu Ojca Niebieskiego, bo to,
byłoby po prostu, prymitywne.
Druga część odpowiedzi Jezusa
jest szczególnie dla nas ważna:
„A że
umarli zmartwychwstają, to i
Mojżesz zaznaczył tam, gdzie
jest mowa o krzaku, gdy Pana
nazywa Bogiem Abrahama,
Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba.
Bóg nie jest Bogiem umarłych,
lecz żywych; wszyscy bowiem dla
Niego żyją”. Chrystus znakomicie
nawiązał do niekwestionowanego,
przez saduceuszy, dialogu
Mojżesza z Bogiem,
przemawiającym do niego z
gorejącego krzaka na pustyni.
W Jego wypowiedzi kluczowe jest
stwierdzenie, że wszyscy żyją
dla Boga. Jeżeli bowiem
każdy z nas, to sobie tak do
spodu uświadomi
i weźmie poważnie do serca,
odpadną mu wątpliwości co do
zmartwychwstania. Życie zaś,
będzie układał w kategorii
miłości, która
jest czymś daleko więcej niż
tylko uczucie, czy też ziemskie
relacje. Jest doświadczeniem
miłości Boga i odpowiedzią
bezgranicznego zaufania.
Może w kolejną listopadową
niedzielę warto się nie tylko
nad tym zastanowić, ale Bogu dać
sensowną odpowiedź – Ojcze żyję
dla ciebie.
Ks. Lucjan Bielas
Kazus Zacheusza
Rzecz dzieje się w jednej z
najstarszych miejscowości na
świecie, w Jerychu. Był to
czas, kiedy to sława Jezusa była
już na tyle wielka, że
poprzedzała Jego przyjście.
Zacheusz, przełożony celników
był człowiekiem niewątpliwie
znakomicie poinformowanym, we
wszystkim, co działo się w
lokalnej społeczności. Kiedy
przez miasto przebiegła wieść o
pobycie Jezusa, Zacheusz
postanowił działać. Był Żydem i
zapewne myślał o dobrej relacji
z Bogiem. Był celnikiem, czyli
przedstawicielem ówczesnych
poborców podatkowych
zbierających bez litości
pieniądze podatkowe dla
rzymskiego okupanta, a przy tej
okazji nieuczciwie
zagarniających grosz do swojej
sakiewki. Kolaborant, zdrajca,
oszust kochający pieniądze,
znienawidzony przez ludzi, ale w
głębi duszy człowiek, który
szukał rozwiązania dla swego
pogmatwanego życia. To
niemożliwe, aby był kierowany
tylko zwykłą ciekawością. To
musiało być coś więcej. Szef
celników, jak mały chłopczyk
pobiegł, wyprzedził tłum i
wspiął się na sykomorę.
Chrystus widział nie tylko ten
chłopięcy wyczyn, ale przede
wszystkim pogubione serce
Zacheusza i jego chęć
znalezienia wyjścia z
niesłychanie trudnej życiowej
sytuacji.
Wystarczyło jedno zdanie
Chrystusa: „Zacheuszu,
zejdź prędko, albowiem dziś
muszę się zatrzymać w twoim
domu”. On natychmiast
znalazł się na ziemi i uradowany
przyjął Mistrza nie tylko do
swego domu, ale przede wszystkim
do swojego serca. Obecny
Jezus uwolnił rozwiązanie
wewnętrznego dramatu gospodarza,
który już wcześniej musiał mieć
wszystko przemyślane i
policzone. Nie miał jednak
odwagi, aby to nazwać i
wprowadzić w życie. Znakomicie
świadczą o tym jego słowa: „Panie,
oto połowę mego majątku daję
ubogim, a jeśli kogoś w czymś
skrzywdziłem, zwracam
poczwórnie”.
Obecność Jezusa pozwoliła przełożonemu celników, zdrajcy, oszustowi
i kolaborantowi, podjąć właściwą
decyzję. Jezus jej nie narzucił,
nic nie kazał, nic nie wyliczał,
po prostu wydobył ją z jego
głowy i serca, jak akuszer
pomógł ją „urodzić”.
Kolejne zdanie Jezusa jest bardzo ważne, zarówno dla Zacheusza, jak
i dla wszystkich którzy
podważali sens wizyty Jezusa u
miejscowego grzesznika: „Dziś
zbawienie stało się udziałem
tego domu, gdyż i on jest synem
Abrahama. Albowiem Syn
Człowieczy przyszedł szukać i
zbawić to, co zginęło”. To
zdanie jest jednocześnie
uzasadnieniem naszego
domniemania o tym, co działo się
w sercu i głowie Zacheusza przed
spotkaniem z Jezusem. W tym
stwierdzeniu Syn Boży informuje
nas, jak ważna jest w naszych
sprawach zawodowych i domowych,
pełnych kazusów Zacheusza, Jego
obecność, uwalniająca mądrość i
odwagę.
Otwierający drzwi Chrystusowi muszą zawsze liczyć się z tym, że
świat prymatu użyteczności, a
nie dobra, nie będzie takiej
postawy rozumiał i będzie nią
gardził. Tym jednak nie należy
się przejmować, albowiem przy
otwartych drzwiach Królestwa
niebieskiego wszystko inne, to
przysłowiowy – Pikuś.
Ks. Lucjan Bielas
Oprogramowanie na
świętość
Uroczystość Wszystkich Świętych
to dzień szczególnego
uświadomienia sobie
rzeczywistości, którą w naszym
wyznaniu wiary określamy mianem
„świętych obcowania”. W pędzie
codzienności, to tak bardzo nam
umykająca prawda, z którą
konfrontacja w momencie ciężkiej
choroby, śmierci czy starości,
dla człowieka nieprzygotowanego
może być bolesna, a nawet
kompletnie niezrozumiała.
Dzisiaj jest znakomita
okazja, aby przystanąć i
popatrzeć na rzeczywistość, do
której wszyscy jesteśmy
stworzeni. Ziemia jest w
pewnym sensie latającym w
kosmosie grobowcem, na którym
pojawiają się nieustannie nowe
istoty, niektóre nawet rozumne,
które po chwilowym życiu
trafiają do ziemskiej mogiły.
Jedna tylko mogiła jest pusta,
albowiem ten, który w niej
został złożony, zmartwychwstał.
Jest nim Jezus Chrystus,
prawdziwy człowiek istotom
ludzkim we wszystkim równy i
jednocześnie prawdziwy Bóg,
Stwórca wszystkiego. Jego grób
to brama do świętych obcowania,
boskiej rzeczywistości,
przeznaczonej dla istot
rozumnych, które na miłość
Stwórcy odpowiedzą miłością.
Brama jest jedna i to ciasna,
dodatkowych furtek nie ma, a
system kontroli jest doskonały.
Rzeczą znamienną jest fakt, że
choć jest ciasna, to jednak
każdy, który wykaże się
gotowością, przez nią przejdzie.
Ojciec Niebieski, tak bardzo
pokochał nas, mimo wszelkich
grzechów i ułomności, że nie
tylko czeka na nas, ale wysłał
Syna, aby nas przeprowadził.
Innego przewodnika nie ma.
Z tym większym skupieniem
odczytuje dziś Kościół słowa
samego Chrystusa, który daje
bardzo konkretne rady i obiecuje
pomoc, dla każdego, kto pragnie
przejść przez Jego grób do życia
wiecznego. Mają one wspólny
klucz zawarty w słowie
„Błogosławieni”. Błogosławiony
to nie ten, któremu wszystko się
udaje, który ma zdrowie i
szczęście do pieniędzy.
Błogosławiony to ten, który w
zderzeniu ze światem chciwości,
korupcji i brutalnych zwyczajów
podejmuje drogę Bożych przykazań
i Ewangelii. Po ludzku jest
głupi i skazany na zagładę, a
mimo to, podejmuje decyzję
miłości Boga ponad wszystko i
ponad wszystkich. Wtedy Ojciec
Niebieski daje swoje
błogosławieństwo, czyli swoją
pomoc, każdemu taką, jaka jest
potrzebna, można powiedzieć
dedykowaną. Celem jest niebo.
Samuraje byli znakomitymi
rycerzami, albowiem uczyli się
ignorować swoje życie doczesne.
Strach bowiem przed jego utratą
był wyrokiem śmierci w walce.
Podobnie prowadzi nas Jezus,
zachęcając, abyśmy tak jak On
zignorowali wartości tego
świata, ale dla nieba, a wtedy
we wszystkim staniemy się
skuteczni i spełnieni, czyli po
prostu – święci.
Ks. Lucjan Bielas
Jak ufać sobie?
Takich, którzy uważają się za
sprawiedliwych, a innymi gardzą,
spotykamy na co dzień wielu.
Życie z nimi jest trudne, a
zmiana ich sposobu myślenia
wydaje się niemożliwa. Tacy samo
kanonizujący się święci. Mając
jednak odrobinę krytycyzmu wobec
własnej osoby, to i w sobie
samych odnajdujemy mniej lub
więcej elementów wspomnianej
postawy. Jesteśmy niewinni,
sprawiedliwi, budujemy swoje
dobre samopoczucie na
wymienianiu własnych zasług i
na porównywaniu się z innymi.
Zwykle nasze wywody kwitujemy
stwierdzeniem: „gdyby inni byli
tacy jak ja, to świat…”.
Pan Jezus nie zachował się
biernie wobec postawy dufnych w
sobie, uważających się za
sprawiedliwych, a innymi
gardzących. Opowiedział im i nam
przypowieść, która mocno zapada
w umysły i serca. Jako Syn Boży
i Sędzia był jedynym, który
wypowiadając te słowa, nadał im
właściwą rangę. Rzecz bowiem
dotyczy tego, co dla nas
grzesznych jest najważniejsze, a
mianowicie usprawiedliwienia.
Dwóch modliło się w świątyni,
każdy w sanktuarium swej duszy,
czego świadkiem był już tylko
Bóg, a byli to: faryzeusz i
celnik. Pierwszy przeglądnął się
w sobie, a nie w Bogu. Prawdy
więc o sobie nie poznał,
natomiast akcentował
niekwestionowane swoje zasługi,
których prezencja odbywała się
na tle zdzierców, oszustów i
celników. Zupełnie umknęło mu
to, że tak jak każdy jest
grzesznikiem. Pełne fałszu w
jego ustach było podziękowanie
Bogu, którego poinformował o
swoich dobrych uczynkach,
oczekując w głębi duszy słusznej
nagrody.
Zupełnie inną postawę przyjął
celnik. Na tym świętym miejscu
pozostał z dala. Zewnętrzna
postawa na tym świętym miejscu
była odbiciem tego, co działo
się w jego duszy. Stanął przed
samym świętym, sprawiedliwym
Bogiem, czego wyrazem było to,
że nie śmiał oczu wznieść. To,
co mówił, bijąc się w piersi,
było kluczowe: „Boże mniej
litość dla mnie, grzesznika”.
Widział więc w Bogu, nie tylko
sprawiedliwego sędziego
dysponującego sprawnym
monitoringiem i paletą sankcji,
widział przede wszystkim Ojca
nieskończenie kochającego,
gotowego przebaczyć każdy
grzech. Szczerość takiej postawy
zakłada zmianę postępowania i
odejście od tego, co nie jest
zgodne z wolą Stwórcy.
Dla nas ważne są dwa
stwierdzenia Jezusa. Nie
podlegają one żadnej dyskusji,
albowiem wypowiedział je Ten,
który dokonał dzieła naszego
odkupienia. Usprawiedliwiony
odszedł celnik, a nie faryzeusz.
I zaraz drugie stwierdzenie:
„Każdy bowiem, kto się wywyższa,
będzie poniżony, a kto się
uniża, będzie wywyższony”.
Każdy, to znaczy – każdy.
Zbliżająca się Uroczystość
Wszystkich Świętych i Dzień
Zaduszny, nastrajają do zdjęcia
maski i popatrzenie prawdzie w
oczy.
Ks. Lucjan Bielas
„Czy jednak Syn
Człowieczy znajdzie wiarę na
ziemi, gdy przyjdzie?” (Łk 18,8)
To pytanie na końcu dzisiejszej
Ewangelii wydaje się, sugerować
katastrofalny stan Kościoła na
końcu świata. Czy o to chodziło
Panu Jezusowi? – Tego nie wiem.
Wiem natomiast, że On, Chrystus
stawia mi, to pytanie dzisiaj –
Lucek, gdybym dziś przyszedł
do ciebie,
z jaką wiarą Mnie
przywitasz? Wiem, że takie
spotkanie nastąpi, a pytanie
Jezusa nie jest teoretyczne.
Wiem również, że to pytanie
nie ma na celu straszenie mnie,
ale mobilizację do pogłębienia
mojej wiary. Dopiero w takim
kontekście mogę lepiej zrozumieć
zachętę Jezusa, aby zawsze się
modlić i nie ustawać. Sugeruje
mi, że modlitwa jest wyrazem
mojej wiary i jednocześnie
narzędziem do jej pogłębiania.W
tym kontekście możemy lepiej
zrozumieć sens Jezusowej
przypowieści o niesprawiedliwym
sędzim i skutecznej wdowie. Sądy
w ówczesnym Izraelu sprawował
Sanhedryn obradujący przy
świątyni w Jerozolimie. Z
konieczności zajmował się
najważniejszymi sprawami, a taką
był między innymi proces Jezusa.
Na prowincji zaś, dobrze
zorganizowane gminy miały własne
sądy, czyli „małe sanhedryny”.
Rozstrzygały one w sprawach
mniejszej wagi, a w dziedzinie
karnej nie mogły przekroczyć
kary chłosty, czyli 39 uderzeń.
W sprawach cywilnych każdy Żyd
mógł być sędzią, w dziedzinie
kryminalnej sędziowie pochodzili
ze stanu kapłańskiego lub byli
lewitami. Traktat Sanhedrin
określał walory sędziego:
powinien być wysoki, godny,
znający języki, by nie
potrzebował tłumacza, obeznany z
magią, nie mógł być ani zbyt
młody, ani zbyt stary, nie mógł
być eunuchem, ani człowiekiem o
twardym sercu. Sędziowie
nie byli płatni, a wyroki, za
które pobrano opłatę, były
nieważne. Takie były założenia,
a praktyka jak to w życiu bywa,
wyglądała inaczej. O karykaturze
sędziego mówi Pan Jezus.
Przedstawiciel prawa w Jego
przypowieści jest niewierzący,
pozbawiony szacunku
dla drugiego człowieka i dbający
o swoją wygodę. Jezus
konfrontuje go z wdową, nękaną
przez jej przeciwnika. Jej
natręctwo i jego troska o swój
święty spokój uruchomiły proces
jej obrony. Chrystus,
akcentując skuteczność jej
natrętnych próśb, zachęca nas do
dobrego natręctwa w zwracaniu
się do Ojca Niebieskiego. Nie
danie za wygraną w proszeniu
Boga podczas modlitwy generuje
wzrost wiary. Z jednej strony
owo błogosławione natręctwo
wynika z niej, a z drugiej zaś
strony, wzmacnia ją.
Dla nas, tak bardzo zagubionych,
tak wiele tracących czasu na
głupoty, tak mało skutecznych w
działaniach i tak szybko
przemijających, słowa Jezusa
mają szczególne znaczenie. Tak
się utarło mówić, że to śmierć
po nas przyjdzie, a to przecież
On, Jezus przyjdzie. I znów
wraca fundamentalne pytanie: czy
znajdzie u mnie wiarę?
Ks. Lucjan Bielas
Być uzdrowionym,
a być uszczęśliwionym, to
ogromna różnica.
Dziesięciu trędowatych na skraju
wsi, zatrzymali się z daleka.
Pojęciem trąd określano różne
dotkliwe i często zakaźne i
odrażające choroby skóry.
Przepisy Biblii, które również
pełniły funkcję porządkowe w
Narodzie Wybranym, nakazywały
izolację trędowatych,
przy jednoczesnej zachęcie do
świadczenia im miłosierdzia (Kpł
13,45-46). W praktyce, krewni i
znajomi obdarowywali ich tym,
co było potrzebne do życia.
Zdarzające się przypadki
uzdrowienia, prawie zawsze
graniczące z cudem, musiały być
potwierdzone
przez
kapłanów, a Bogu złożona
stosowna ofiara (Kpł 14,1-32).
W tym kontekście, wołanie
trędowatych: Jezusie,
Mistrzu, ulituj się nad nami,
ma swoją głęboką wymowę. To była
prośba o cud przywrócenia do
społeczności żywych i zdrowych.
Jezus wystawił ich wiarę na
próbę, nakazując im, jeszcze
trędowatym, aby poszli
do kapłanów stwierdzić swoje
uzdrowienie. Oni to zrobili, a
uzdrowienie nastąpiło w drodze.
Intrygujący jest obecny pośród
nich Samarytanin. Ten człowiek
oprócz wiary wykazał się
pokorą, jako że dla niego,
pójście do kapłana żydowskiego
było niewątpliwą ujmą. Nie
tylko, że to zrobił, ale wrócił
do Jezusa jako jedyny z
uzdrowionych, aby podziękować.
Zrobił to w wyjątkowy sposób,
wychwalając bowiem Boga, upadł
na twarz przed Jezusem, co w
ówczesnym zwyczaju oznaczało
oddanie Mu boskiej czci.
Znamienna jest reakcja Jezusa:„Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Żaden
się nie znalazł, który
by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec". Do niego zaś
rzekł: „Wstań, idź, twoja wiara
cię uzdrowiła".
Papież Benedykt XVI zwrócił
uwagę na ten tekst, jako
kluczowy dla naszych relacji z
Jezusem. Uzdrowienie
dziękującego Samarytanina
poszło zdecydowanie głębiej.
Jezus, widząc jego wiarę,
uzdrowił nie tylko jego skórę,
ale przede wszystkim jego serce.
I tak stał
się nie tylko uzdrowionym, ale
przede wszystkim
uszczęśliwionym.
Obserwacja życia potwierdza, że
na dziesięciu uzdrowionych jest
jeden szczęśliwy.
Czy ja nim jestem?
Ks. Lucjan Bielas
(Łk 17, 5-10)
Apostołowie prosili Pana:
"Przymnóż nam wiary». Pan rzekł:
"Gdybyście mieli wiarę jak
ziarnko gorczycy,
powiedzielibyście tej morwie:
„Wyrwij się z korzeniem i
przesadź się w morze”, a byłaby
wam posłuszna. Kto z was, mając
sługę, który orze lub pasie,
powie mu, gdy on wróci z pola:
„Pójdź i siądź do stołu”? Czy
nie powie mu raczej: „Przygotuj
mi wieczerzę, przepasz się i
usługuj mi, aż zjem i napiję
się, a potem ty będziesz jadł i
pił”? Czy dziękuje słudze
za to, że wykonał to, co mu
polecono? Tak mówcie i wy, gdy
uczynicie wszystko, co wam
polecono: „Słudzy nieużyteczni
jesteśmy; wykonaliśmy to, co
powinniśmy wykonać”.
Moc, która w
głowie się nie mieści.
Prośba Apostołów skierowana do
Pana: „Przymnóż nam wiary”, jest
nam bardzo bliska. W sytuacjach
trudnych i po ludzku
niepojętych, spoglądając w
niebo, albo patrząc na Krzyż
święty, powtarzamy po wielokroć:
„Panie, przymnóż nam wiary”.
Często, rzeczywiście przychodzi
rozwiązanie, umocnienie,
otwierają się drzwi tam, gdzie
ich wcześniej nie było.
Dziś Chrystus zaprasza nas
zarówno do spokojnej refleksji
nad naszą wiarą, jak i do
„popracowania” nad jej głębią.
Rzecz znamienna, że prośba
Apostołów o przymnożenie wiary
została wypowiedziana zaraz po
tym, jak Jezus bardzo mocno
zaznaczył konieczność upominania
i przebaczenia winowajcy
żałującemu i to 7 razy
dziennie, czyli zawsze (Łk
17,3-4). To po ludzku może się
wydawać niemożliwe, a nawet
nielogiczne. Tymczasem Chrystus,
wiedząc, co dzieje się w sercach
słuchaczy mówi: Gdybyście
mieli wiarę jak ziarnko
gorczycy, powiedzielibyście tej
morwie: „Wyrwij się z korzeniem
i przesadź się w morze”, a
byłaby wam posłuszna. Trzeba
wiedzieć, że drzewo morwowe może
przetrwać na jednym miejscu 600
lat. Korzenie zaś czarnej morwy,
jak już zaznaczali starożytni
pisarze żydowscy, mają możliwość
rozrastania się na wszystkie
strony i dlatego są niezmiernie
trudne do wyrwania. Nawet
niewielka wiara, porównana przez
Pana do symbolicznie
najmniejszego ziarnka gorczycy,
daje człowiekowi ponad naturalną
moc i skuteczność wykraczającą
poza logikę tego świata, jeśli
jest to oczywiście zgodne z wolą
Boga.
Chrystus natychmiast daje
odpowiedź na rodzące się pytanie
– jak taką wiarę w sobie
wypracować? Przykład czerpie z
codziennego życia, z prozaicznej
sceny, która zapewne w wielu
domach była codziennością. Sługa
wraca po pracy z pola, a pan
domu, nie zważając na jego
zmęczenie, każe się obsłużyć,
podać sobie jedzenie, a dopiero
potem może sam się posilić.
Wydaje się to niesprawiedliwe,
zgoła nieludzkie. Dodatkowo
irytujący jest fakt, że w
naszych ludzkich relacjach,
niesprawiedliwość może stać się
akceptowanym zwyczajem.
Niesprawiedliwość, o której mowa
w dzisiejszej Ewangelii,
łagodnieje nieco, kiedy sobie
uświadomimy, że pan zapewne też
miał swoją pracę i że sługa miał
poczucie bezpieczeństwa, które
dawał mu dom, w którym pracował
i mieszkał. Jezus nie wzywa
sługi do zmiany porządku rzeczy,
do buntu, do rewolucji i zamiany
miejsc przy stole. Jezus wzywa
do rozeznania swojej misji,
czyli swojej służby, i
postrzegania jej na tle całego
domu. Postawa „sługi
nieużytecznego” to postawa sługi
perfekcyjnie wypełniającego
swoje obowiązki, co daje mu w
konsekwencji, zupełnie inne
miejsce i możliwości w domu
pana.
Opowieść Chrystusa o „słudze
nieużytecznym” ma swoje
przełożenie na naszą relację z
Panem Bogiem. Wiara staje się
zdecydowanie silniejsza i
skuteczniejsza, gdy towarzyszy
jej postawa sługi. Taką postawę
miał sam Chrystus, który nie
domaga się od nas takiej
postawy, jaką sam prezentował.
Taką postawę ma również
Najświętsza Maryja Panna. Czy
taką postawę mam ja …?
Ks. Lucjan Bielas
Nie każdy ma imię
przed Bogiem!
To stwierdzenie może niejednego
szokować, lecz jest jasnym
wnioskiem z dzisiejszego
fragmentu Ewangelii. Bogaty
człowiek,
który niemądrze korzystał z tego, co posiadał, trwonił swój majątek,
ubierając się wytwornie i
spędzając czas na zabawach,
w Ewangelii nie ma imienia.
Natomiast biedny, schorowany
człowiek, leżący u bram jego
pałacu, bez nienawiści i
zazdrości
w sercu, jedynie z prośbą o
okruchy ze stołu, ma na imię –
Łazarz. Zwykle imiona bogaczy są
znane, czytamy o nich na
pierwszych stronach gazet, w
mediach znajdujemy szczegółowe
informacje o ich strojach,
bankietach i pikantnych
szczegółach życiorysu.
Tego typu informacje są pokarmem
dla bezimiennych biedaków
cierpiących na niedosyty
sensacji i nadmiar wolnego
czasu.
Opowiadając przypowieść o
bogaczu i Łazarzu, Jezus
akcentuje przepaść między
zbawionymi i potępionymi i jej
ostateczny wymiar
po śmierci człowieka. Tu się już
nic nie zmieni. Tu się już nic
nie da zrobić. To teraz ode mnie
zależy, dopóki jestem na tym
świecie,
po jakiej stronie pozaziemskiej
rzeczywistości się znajdę, czy
jako bezimienny potępiony, czy
jako imienny uczestnik uczty
świętych. Mam do dyspozycji
słowa Boga – Pismo Święte, które
przełożone na język miłości w
moim postępowaniu stają się
pewną i bezpieczną drogą dla
mnie i tych, którzy za mną
pójdą. Mam do dyspozycji
sakramenty święte i obecnego w
nich Chrystusa, jedynego, który
zmartwychwstał i wstąpił do
nieba. Mam do dyspozycji tu i
tylko tu, bo po śmierci będzie
za późno.
Ks.
Lucjan Bielas
Boga oszukać nie próbuj!
Wydaje się, że przez wieki
funkcjonują w ekonomii i
gospodarce dwie ważne logiki:
logika zysku i logika
sprawiedliwego podziału.
Żyjący w VIII w. p. Chr. prorok
Amos, pochodzący z uboższych
warstw izraelskiej społeczności,
piętnuje logikę zysku ówczesnych
przedsiębiorców. Zysk stał się
dla nich najważniejszym celem,
albowiem w dobrach tego świata
położyli swoją nadzieję. W ich
logice zysku nie ma miejsca na
relację ze Stwórcą, co przekłada
się na ich uczciwość oraz na
podejście do dnia szabatu.
Traktują ów dzień jako wymuszoną
i przykrą przerwę w zarabianiu
pieniędzy.
Kiedy w logice zysku nie ma Pana
Boga, nie będzie Go również w
logice podziału. To Bóg jest
gwarantem jego sprawiedliwości.
Kiedy Boga braknie w ludzkiej
logice, człowiek ogarnięty
chciwością będzie w stanie
drugiego człowieka sprowadzić do
wartości rzeczy. Prorok Amos
posługuje się drastycznym
przykładem sprzedania ubogiego
za „parę sandałów”. Dla nas
najbardziej drastycznym
przykładem odczłowieczenia
relacji jest logika KL Auschwitz
- Birkenau.
To, co Bóg powiedział przez
Amosa, Syn Boży nazywa jeszcze
bardziej jasno: „Żaden sługa nie
może dwom panom służyć. Gdyż
albo jednego będzie nienawidził,
a drugiego miłował; albo z
tamtym będzie trzymał, a tym
wzgardzi. Nie możecie służyć
Bogu i Mamonie”. Ten porządek
musi wejść tak głęboko w
ludzkie serce, aby przełożyć się
na uczciwość w najdrobniejszych
sprawach: „Kto w drobnej rzeczy
jest wierny, ten i w wielkiej
będzie wierny; a kto w drobnej
rzeczy jest nieuczciwy, ten i w
wielkiej nieuczciwy będzie”.
Jezus jest realistą i doskonale
wie, że w nasze ręce trafiają
pieniądze i różne dobra, których
historia nie jest nam do końca
znana i nie jesteśmy w stanie do
końca prześledzić ich
„uczciwości”. Możemy jednak tym,
co posiadamy, tworzyć dobre
międzyludzkie relacje. Jeśli Bóg
jest w naszych sercach, to
logika podziału jest przed
logiką zysku. Czasem wydaje się
to trudne, niemal nielogiczne i
tylko przez zaufanie Bogu możemy
się przełamać i podjąć ryzyko,
którego do końca nie rozumiemy.
Efekt jest jednak niesamowity:
wewnętrzny spokój, prawdziwi
przyjaciele i dobra, które nie
są przemijające.
W Przypowieści o nieuczciwym
zarządcy Jezus, prawdziwy Bóg i
Człowiek, ukazuje niezmierną
inteligencję ludzi złych i
fantastyczną zdolność
jednoczenia się w podłości. Ich
sukces jest jednak ograniczony,
a sprawiedliwa kara ich nie
ominie - Boga nie oszukają.
