Być uzdrowionym,
a być uszczęśliwionym, to
ogromna różnica.
Dziesięciu trędowatych na skraju
wsi, zatrzymali się z daleka.
Pojęciem trąd określano różne
dotkliwe i często zakaźne i
odrażające choroby skóry.
Przepisy Biblii, które również
pełniły funkcję porządkowe w
Narodzie Wybranym, nakazywały
izolację trędowatych,
przy jednoczesnej zachęcie do
świadczenia im miłosierdzia (Kpł
13,45-46). W praktyce, krewni i
znajomi obdarowywali ich tym,
co było potrzebne do życia.
Zdarzające się przypadki
uzdrowienia, prawie zawsze
graniczące z cudem, musiały być
potwierdzone
przez
kapłanów, a Bogu złożona
stosowna ofiara (Kpł 14,1-32).
W tym kontekście, wołanie
trędowatych: Jezusie,
Mistrzu, ulituj się nad nami,
ma swoją głęboką wymowę. To była
prośba o cud przywrócenia do
społeczności żywych i zdrowych.
Jezus wystawił ich wiarę na
próbę, nakazując im, jeszcze
trędowatym, aby poszli
do kapłanów stwierdzić swoje
uzdrowienie. Oni to zrobili, a
uzdrowienie nastąpiło w drodze.
Intrygujący jest obecny pośród
nich Samarytanin. Ten człowiek
oprócz wiary wykazał się
pokorą, jako że dla niego,
pójście do kapłana żydowskiego
było niewątpliwą ujmą. Nie
tylko, że to zrobił, ale wrócił
do Jezusa jako jedyny z
uzdrowionych, aby podziękować.
Zrobił to w wyjątkowy sposób,
wychwalając bowiem Boga, upadł
na twarz przed Jezusem, co w
ówczesnym zwyczaju oznaczało
oddanie Mu boskiej czci.
Znamienna jest reakcja Jezusa:„Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Żaden
się nie znalazł, który
by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec". Do niego zaś
rzekł: „Wstań, idź, twoja wiara
cię uzdrowiła".
Papież Benedykt XVI zwrócił
uwagę na ten tekst, jako
kluczowy dla naszych relacji z
Jezusem. Uzdrowienie
dziękującego Samarytanina
poszło zdecydowanie głębiej.
Jezus, widząc jego wiarę,
uzdrowił nie tylko jego skórę,
ale przede wszystkim jego serce.
I tak stał
się nie tylko uzdrowionym, ale
przede wszystkim
uszczęśliwionym.
Obserwacja życia potwierdza, że
na dziesięciu uzdrowionych jest
jeden szczęśliwy.
Czy ja nim jestem?
Ks. Lucjan Bielas
(Łk 17, 5-10)
Apostołowie prosili Pana:
"Przymnóż nam wiary». Pan rzekł:
"Gdybyście mieli wiarę jak
ziarnko gorczycy,
powiedzielibyście tej morwie:
„Wyrwij się z korzeniem i
przesadź się w morze”, a byłaby
wam posłuszna. Kto z was, mając
sługę, który orze lub pasie,
powie mu, gdy on wróci z pola:
„Pójdź i siądź do stołu”? Czy
nie powie mu raczej: „Przygotuj
mi wieczerzę, przepasz się i
usługuj mi, aż zjem i napiję
się, a potem ty będziesz jadł i
pił”? Czy dziękuje słudze
za to, że wykonał to, co mu
polecono? Tak mówcie i wy, gdy
uczynicie wszystko, co wam
polecono: „Słudzy nieużyteczni
jesteśmy; wykonaliśmy to, co
powinniśmy wykonać”.
Moc, która w
głowie się nie mieści.
Prośba Apostołów skierowana do
Pana: „Przymnóż nam wiary”, jest
nam bardzo bliska. W sytuacjach
trudnych i po ludzku
niepojętych, spoglądając w
niebo, albo patrząc na Krzyż
święty, powtarzamy po wielokroć:
„Panie, przymnóż nam wiary”.
Często, rzeczywiście przychodzi
rozwiązanie, umocnienie,
otwierają się drzwi tam, gdzie
ich wcześniej nie było.
Dziś Chrystus zaprasza nas
zarówno do spokojnej refleksji
nad naszą wiarą, jak i do
„popracowania” nad jej głębią.
Rzecz znamienna, że prośba
Apostołów o przymnożenie wiary
została wypowiedziana zaraz po
tym, jak Jezus bardzo mocno
zaznaczył konieczność upominania
i przebaczenia winowajcy
żałującemu i to 7 razy
dziennie, czyli zawsze (Łk
17,3-4). To po ludzku może się
wydawać niemożliwe, a nawet
nielogiczne. Tymczasem Chrystus,
wiedząc, co dzieje się w sercach
słuchaczy mówi: Gdybyście
mieli wiarę jak ziarnko
gorczycy, powiedzielibyście tej
morwie: „Wyrwij się z korzeniem
i przesadź się w morze”, a
byłaby wam posłuszna. Trzeba
wiedzieć, że drzewo morwowe może
przetrwać na jednym miejscu 600
lat. Korzenie zaś czarnej morwy,
jak już zaznaczali starożytni
pisarze żydowscy, mają możliwość
rozrastania się na wszystkie
strony i dlatego są niezmiernie
trudne do wyrwania. Nawet
niewielka wiara, porównana przez
Pana do symbolicznie
najmniejszego ziarnka gorczycy,
daje człowiekowi ponad naturalną
moc i skuteczność wykraczającą
poza logikę tego świata, jeśli
jest to oczywiście zgodne z wolą
Boga.
Chrystus natychmiast daje
odpowiedź na rodzące się pytanie
– jak taką wiarę w sobie
wypracować? Przykład czerpie z
codziennego życia, z prozaicznej
sceny, która zapewne w wielu
domach była codziennością. Sługa
wraca po pracy z pola, a pan
domu, nie zważając na jego
zmęczenie, każe się obsłużyć,
podać sobie jedzenie, a dopiero
potem może sam się posilić.
Wydaje się to niesprawiedliwe,
zgoła nieludzkie. Dodatkowo
irytujący jest fakt, że w
naszych ludzkich relacjach,
niesprawiedliwość może stać się
akceptowanym zwyczajem.
Niesprawiedliwość, o której mowa
w dzisiejszej Ewangelii,
łagodnieje nieco, kiedy sobie
uświadomimy, że pan zapewne też
miał swoją pracę i że sługa miał
poczucie bezpieczeństwa, które
dawał mu dom, w którym pracował
i mieszkał. Jezus nie wzywa
sługi do zmiany porządku rzeczy,
do buntu, do rewolucji i zamiany
miejsc przy stole. Jezus wzywa
do rozeznania swojej misji,
czyli swojej służby, i
postrzegania jej na tle całego
domu. Postawa „sługi
nieużytecznego” to postawa sługi
perfekcyjnie wypełniającego
swoje obowiązki, co daje mu w
konsekwencji, zupełnie inne
miejsce i możliwości w domu
pana.
Opowieść Chrystusa o „słudze
nieużytecznym” ma swoje
przełożenie na naszą relację z
Panem Bogiem. Wiara staje się
zdecydowanie silniejsza i
skuteczniejsza, gdy towarzyszy
jej postawa sługi. Taką postawę
miał sam Chrystus, który nie
domaga się od nas takiej
postawy, jaką sam prezentował.
Taką postawę ma również
Najświętsza Maryja Panna. Czy
taką postawę mam ja …?
Ks. Lucjan Bielas
Nie każdy ma imię
przed Bogiem!
To stwierdzenie może niejednego
szokować, lecz jest jasnym
wnioskiem z dzisiejszego
fragmentu Ewangelii. Bogaty
człowiek,
który niemądrze korzystał z tego, co posiadał, trwonił swój majątek,
ubierając się wytwornie i
spędzając czas na zabawach,
w Ewangelii nie ma imienia.
Natomiast biedny, schorowany
człowiek, leżący u bram jego
pałacu, bez nienawiści i
zazdrości
w sercu, jedynie z prośbą o
okruchy ze stołu, ma na imię –
Łazarz. Zwykle imiona bogaczy są
znane, czytamy o nich na
pierwszych stronach gazet, w
mediach znajdujemy szczegółowe
informacje o ich strojach,
bankietach i pikantnych
szczegółach życiorysu.
Tego typu informacje są pokarmem
dla bezimiennych biedaków
cierpiących na niedosyty
sensacji i nadmiar wolnego
czasu.
Opowiadając przypowieść o
bogaczu i Łazarzu, Jezus
akcentuje przepaść między
zbawionymi i potępionymi i jej
ostateczny wymiar
po śmierci człowieka. Tu się już
nic nie zmieni. Tu się już nic
nie da zrobić. To teraz ode mnie
zależy, dopóki jestem na tym
świecie,
po jakiej stronie pozaziemskiej
rzeczywistości się znajdę, czy
jako bezimienny potępiony, czy
jako imienny uczestnik uczty
świętych. Mam do dyspozycji
słowa Boga – Pismo Święte, które
przełożone na język miłości w
moim postępowaniu stają się
pewną i bezpieczną drogą dla
mnie i tych, którzy za mną
pójdą. Mam do dyspozycji
sakramenty święte i obecnego w
nich Chrystusa, jedynego, który
zmartwychwstał i wstąpił do
nieba. Mam do dyspozycji tu i
tylko tu, bo po śmierci będzie
za późno.
Ks.
Lucjan Bielas
Boga oszukać nie próbuj!
Wydaje się, że przez wieki
funkcjonują w ekonomii i
gospodarce dwie ważne logiki:
logika zysku i logika
sprawiedliwego podziału.
Żyjący w VIII w. p. Chr. prorok
Amos, pochodzący z uboższych
warstw izraelskiej społeczności,
piętnuje logikę zysku ówczesnych
przedsiębiorców. Zysk stał się
dla nich najważniejszym celem,
albowiem w dobrach tego świata
położyli swoją nadzieję. W ich
logice zysku nie ma miejsca na
relację ze Stwórcą, co przekłada
się na ich uczciwość oraz na
podejście do dnia szabatu.
Traktują ów dzień jako wymuszoną
i przykrą przerwę w zarabianiu
pieniędzy.
Kiedy w logice zysku nie ma Pana
Boga, nie będzie Go również w
logice podziału. To Bóg jest
gwarantem jego sprawiedliwości.
Kiedy Boga braknie w ludzkiej
logice, człowiek ogarnięty
chciwością będzie w stanie
drugiego człowieka sprowadzić do
wartości rzeczy. Prorok Amos
posługuje się drastycznym
przykładem sprzedania ubogiego
za „parę sandałów”. Dla nas
najbardziej drastycznym
przykładem odczłowieczenia
relacji jest logika KL Auschwitz
- Birkenau.
To, co Bóg powiedział przez
Amosa, Syn Boży nazywa jeszcze
bardziej jasno: „Żaden sługa nie
może dwom panom służyć. Gdyż
albo jednego będzie nienawidził,
a drugiego miłował; albo z
tamtym będzie trzymał, a tym
wzgardzi. Nie możecie służyć
Bogu i Mamonie”. Ten porządek
musi wejść tak głęboko w
ludzkie serce, aby przełożyć się
na uczciwość w najdrobniejszych
sprawach: „Kto w drobnej rzeczy
jest wierny, ten i w wielkiej
będzie wierny; a kto w drobnej
rzeczy jest nieuczciwy, ten i w
wielkiej nieuczciwy będzie”.
Jezus jest realistą i doskonale
wie, że w nasze ręce trafiają
pieniądze i różne dobra, których
historia nie jest nam do końca
znana i nie jesteśmy w stanie do
końca prześledzić ich
„uczciwości”. Możemy jednak tym,
co posiadamy, tworzyć dobre
międzyludzkie relacje. Jeśli Bóg
jest w naszych sercach, to
logika podziału jest przed
logiką zysku. Czasem wydaje się
to trudne, niemal nielogiczne i
tylko przez zaufanie Bogu możemy
się przełamać i podjąć ryzyko,
którego do końca nie rozumiemy.
Efekt jest jednak niesamowity:
wewnętrzny spokój, prawdziwi
przyjaciele i dobra, które nie
są przemijające.
W Przypowieści o nieuczciwym
zarządcy Jezus, prawdziwy Bóg i
Człowiek, ukazuje niezmierną
inteligencję ludzi złych i
fantastyczną zdolność
jednoczenia się w podłości. Ich
sukces jest jednak ograniczony,
a sprawiedliwa kara ich nie
ominie - Boga nie oszukają.
