Ks. Lucjan Bielas

 

 

 

 

Bogaty i ubogi

(J 6, 24-35)
Taki jest człowiek w przedziwnym paradoksie swej ludzkiej egzystencji. Jest bogaty i można sobie, patrząc na wszechświat, za św. Janem Chryzologiem postawić pytanie: „Czy nie widzisz, że cała ta budowla dla ciebie została stworzona?”

Z drugiej zaś strony, trzeźwo myślący, złudzeń nie mają – wszystko i wszyscy należymy do Boga, czyli jesteśmy ze swej natury stworzenia, po prostu – u Boga – ubodzy. 

To wszystko byłoby wielką sprzecznością samą w sobie, gdyby nie fakt, że człowiek i cały wszechświat został powołany do istnienia z nieskończonej Miłości. Ten boski pierwiastek w nas – miłość sprawia, że możemy zarówno cieszyć się władzą nad otaczającym nas światem, jak i  cieszyć się wolnością, której gwarantem jest nieskończona miłość Stwórcy. To dzięki miłości, na pozór wykluczające się bogactwo i ubóstwo, mogą w nas nie tylko koegzystować, ale utrzymywane w cudownej harmonii, uskrzydlać nas we wspaniałej współpracy z Bogiem w dziele stwarzania.

Ten cudowny paradoks, ta fantastyczna harmonia, może być niszczona i jest niszczona przez grzech będący  zaprzeczeniem miłości. Nie ma innej możliwości na zachowanie opisanej równowagi, jak przyjęcie Jezusa Chrystusa, który wchodząc w nasze życie, za naszym oczywiście przyzwoleniem, bierze grzech na siebie, nam przywracając zdolność do prawdziwej miłości.

Jak w soczewce, ten cały proces jest widoczny w chlebie. Owoc ziemi i pracy rąk ludzkich, łamany i dzielony jest cudownym znakiem miłości i życia, harmonii bogactwa i ubóstwa. Tak więc chleb jest zarówno w ręku Boga, jak i człowieka. Nie może więc dziwić nikogo, że istota zła walcząca o władzę nad chlebem, a przez to nad człowiekiem, jest szatanem.  Nie wahał się on kusić Chrystusa na pustyni, a przy cudownym rozmnożeniu chleba był również obecny, wprowadzając zamęt w myślach i pragnieniach uczestników tego wydarzenia. Zamęt, jaki szatan wprowadził w ich głowach, Jezus nie tylko zauważył, ale i nazwał: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Szukacie Mnie nie dlatego, że widzieliście znaki, ale dlatego, że jedliście chleb do syta. Ten bałagan dotyczy również i naszego myślenia, a  polega on na chęci posłużenia się Jezusem w zaspakajaniu doczesnych potrzeb, bez przyjęcia Go w całości, czyli z całym przesłaniem Jego miłości. Innymi słowy – Jezus spełniający nasze życzenia tu i teraz – tak,  ale życie według Jezusa tu i teraz – nie.

Tymczasem miłosierny Jezus nie idzie na kompromisy. Porządkując zarówno myślenie tych, którzy Go wtedy otaczali, jak  również i nasze, daje dobrą radę oraz obiecuje znakomite lekarstwo: Zabiegajcie nie o ten pokarm, który niszczeje, ale o ten, który trwa na życie wieczne, a który da wam Syn Człowieczy.

Ten, który te słowa usłyszał, a pod koniec swojego długiego życia zapisał, św. Jan doświadczył ich znaczenia. Otrzymał wyjątkową łaskę i związane z nią zadanie. Jako uczeń i Apostoł Jezusa, świadek Jego życia, śmierci i zmartwychwstania, obdarzony obecnością Matki Jezusa jako swojej, a przede wszystkim przez wiarę  obdarzony obecnością samego Jezusa w Jego słowie i w Eucharystii.  Dlatego słowa, które od Jezusa usłyszał i nam przekazał, miał przetrawione całym życiem doczesnym i otwierały mu wieczność: Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie.

 

                                                                             Ks. Lucjan Bielas

 

 

Głód trzeba zaspokoić!

(J 6, 1-15)

Niebywały sukces przyniosła misja dwunastu Apostołów, rozesłanych przez Jezusa po dwóch, do tych domów, które przed nimi otworzą swe drzwi.  Za powracającymi wysłannikami, tysiące ludzi przyszło do Jezusa na drugi brzeg Jeziora Galilejskiego i otoczyło Go i to we wcale nie komfortowych warunkach. Rezygnując z odpoczynku, nauczał i uzdrawiał ich chorych. Jego słowa porządkowały myślenie, otwierały oczy i budziły nadzieję. Przez relację Ewangelistów wyczuwa się znakomitą atmosferę tego spotkania i poczucie bezpieczeństwa, jakie dawał Ten, wokół którego wszyscy się zgromadzili..

Tymczasem proza życia, zwyczajny głód, dał znać o sobie. Wszyscy Ewangeliści opisują to, co się wtedy wydarzyło. Jednak na szczególną uwagę zasługuje relacja św. Jana. Otóż  zauważa on, że inicjatywa zaradzenia niełatwej sytuacji wyszła od samego Jezusa. Wiedząc, co ma czynić, stawia Filipowi kłopotliwe pytanie: Gdzie kupimy chleba, aby oni się najedli? 200 denarów w trzosie na pustkowiu, nie ma żadnego znaczenia dla nakarmieniu 5000 mężczyzn. Paradoksalnie bardziej konkretnie, choć i tak utopijnie zabrzmiała propozycja chłopca, który miał do zaoferowania wprawdzie tylko pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, ale było to wszystko, co miał ze sobą do jedzenia. Ten gest młodego człowieka, w tamtej sytuacji po ludzku rzecz biorąc niemal śmieszny, Jezus bierze z najwyższą powagą. Dar chłopca, a więc chleb i ryby, Jezus, po odmówieniu dziękczynienia, brał w swoje ręce i rozdawał ludziom, tyle, le kto chciał. Fakt, że wszyscy się nasycili, był szokujący, a 12 koszów ułomków, które zapewne wróciły do „młodego inwestora”,  podkreślały fenomen zdarzenia. Można i trzeba też zauważyć, że Jezus nie zwykł czynić cudów z niczego. Wkład człowieka na miarę jego możliwości, choćby niewielki, i  jego dobre, szczere serce, uaktywniają wszechmoc Boga, z którą On wchodzi w ludzką codzienność.

Spontaniczna reakcja ludzi wyrażona słowami: Ten prawdziwie jest prorokiem, który ma przyjść na świat, połączona z chęcią porwania Go i ogłoszenia królem, wpisywała się we współczesne im wyobrażenia o Mesjaszu, którego postrzegano również w kategoriach politycznych jako wybawcę Narodu. Tymczasem Jezus, wycofując się z tłumu, ucina tego typu zapędy otaczających Go ludzi. Ucina je raz na zawsze, choć przez całą historię Jego Kościoła, będą Mu towarzyszyły, co zresztą i dziś mamy okazję zaobserwować. Jezus, jak to znakomicie ujął Benedykt XVI, jest królem nie w ziemskim rozumieniu, lecz jest królem nie z tego świata, który na tym świecie pragnie służyć człowiekowi, który pragnie zaspokoić jego głód, i to nie tylko ten materialny, ale przede wszystkim głód dobrej orientacji, głód sensu, głód prawdy, głód Boga.  Tego zaspokojenia szeroko rozumianego głodu doświadczyły zebrane przy Nim tłumy, choć do pełnego zrozumienia Jego misji, droga była jeszcze daleka.

We współczesnej naszej refleksji nad Kościołem ogromne znaczenie ma relacja św. Jana, napisana pod koniec życia, a więc z większej perspektywy  i opatrzona głębszą analizą. Jego uwaga dotycząca zbliżających się świąt Paschy oraz wzmianka o modlitwie dziękczynnej Jezusa i dzielenie chleba przez Niego, jasno wskazują na Eucharystię, którą niewątpliwie to wydarzenie, które miało miejsce na drugim brzegu Jeziora Galilejskiego, zapowiadało i przygotowało. Sprawując Eucharystię i przyjmując ją z wiarą, pozwalamy Chrystusowi na karmienie nas prawdą i miłością. Jego obecność w nas, jest w stanie przemienić nas, w Niego. Szatan zaś tego najbardziej się obawia. Dlatego strzela ze wszystkich możliwych dział w Eucharystię, w tych którzy ją sprawują i w tych, którzy chcą w niej uczestniczyć. Na dodatek, w swej perfidnej inteligencji, ubiera się często w szaty sędziów sprawiedliwych, strażników najwyższych wartości, oraz zagorzałych  obrońców Kościoła.

Zostawiając na boku boksowanie ze złem, spokojni, że Chleba Eucharystycznego nigdy w ręku Jezusa nie zabraknie, prośmy Go o wiarę, nadzieję i miłość potrzebne do godnego i owocnego sprawowania  i uczestniczenia w niej na takim poziomie, aby wszelki głód w nas został zaspokojony. I tak staniemy się znakiem i pomocą dla innych.

 

                                                                                                                                                                    Ks. Lucjan Bielas

 

 

Pozdrawiam z przepięknego Rokitna, z Sanktuarium Matki Bożej Słuchającej.

Rekolekcje - młode małżeństwa z dziećmi. Bardzo ważne dla mnie doświadczenie.
Pamiętam też o wszystkich, do których te teksty docierają.
Niech Pan nam błogosławi
ks. Lucjan

 

Wyjść, czy czekać?

(Mk 6, 30-34)

 Tydzień temu byliśmy świadkami rozesłania Apostołów przez Jezusa w celu zachęcania do nawrócenia, czyli do przeformatowania swojego myślenia. Udali się po dwóch, dając tym, którzy ich przyjęli, szeroko rozumiany pokój Chrystusowy zarówno w przestrzeni duszy, jak i ciała.

Dzisiaj św. Marek  zapoznaje nas z zakończeniem wspomnianej akcji domowych wizyt oraz z jej skutkami. Przede wszystkim Jezus, choć był towarzyszem wszystkich i wszystko wiedział, postanowił ich wysłuchać. Dla wysłanników było to bardzo ważne, aby mogli opowiedzieć o tym, co ich spotkało. Jezus zaś ze swej strony okazał im wielki szacunek, doceniając zarówno ich trud, jak i danie okazji, aby przez opisanie tego, co przeżyli, odkryli jeszcze głębszy sens znaków, jakie Bóg przez nich dokonał. Zapewne, każde wydarzenie, każde otwarcie drzwi, każde spotkanie, było inne. Przez te opowieści wzajemnie ubogacili się doświadczeniami innych, a obecność przy tym Jezusa była też zabezpieczeniem przed popadnięciem w pychę i niezdrową konkurencją.

 

Jest to pierwsza bardzo ważna lekcja zarówno dla rodziców, wychowawców, jak i dla wszystkich tzw. szefów, którzy powierzając zadania, nie chcą produkować niewolników, lecz odpowiedzialnych i kreatywnych współpracowników.

 

Druga zaś lekcja jest związana ze skalą sukcesu, nazwijmy to – wizyt domowych. To, co Apostołowie wnieśli w domową codzienność, było tak wielką  wartością, że po ich odejściu ludzie zostawiali domy i swoje zajęcia i zaczęli ich szukać. Znajdując ich, znajdowali również Tego, który ich posłał – Jezusa. Wyssany z okolicznych miejscowości ogon zainteresowanych był tak duży, a ich natręctwo tak intensywne, że Apostołowie wraz z Jezusem nie mieli możliwości odpoczynku, nawet spożycia posiłku. Próba znalezienia odludnego miejsca okazała się fiaskiem. Główną przyczyną tego fiaska była reakcja samego Jezusa wobec tłumu szukających ich ludzi:  Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce niemające pasterza.

Przypomina się niemal z automatu, scena z kuszenia Chrystusa na pustyni, kiedy to, poszcząc, poczuł głód. Wtedy przystąpił do Niego szatan i rzekł: „Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz, aby te kamienie stały się chlebem. Lecz On mu odparł: Napisane jest: <Nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych>”. Zgodnie z tą logiką wyższości Słowa Bożego nad chlebem,  Jezus na pustyni odrzucił  pokusę szatana, teraz zaś zgodnie z tą logiką, nauczanie stawia przed odpoczynkiem i posiłkiem. Taka postawa jest najlepszą weryfikacją głoszonej nauki.

 

Dla wyzwań, jakie dzisiaj stają przed Kościołem Katolickim, te lekcje mają jeszcze jedno istotne znaczenie.  Jezus gromadził ludzi, nie zaczynając od czekania na nich, ale od wyjścia do nich. Doświadczenie osobowości wysłanników, wpisania się tego, co głosili w rzeczywiste potrzeby ludzi, w ich codzienności,  pociągnęło za Jezusem tłumy. Jedna i druga forma działania będzie miała miejsce w życiu Jezusowego Kościoła. Innej drogi nie ma. Jest tylko pytanie ile potrzeba nam jeszcze czasu, aby dzisiaj tę dynamikę działania na powrót uruchomić?

Choć wydaje się, że jest to przesłanie skierowane bardziej do wielkich architektów kościelnej polityki, to jednak każdy z nas w fundamentalnym poczuciu własnej odpowiedzialności, może wraz  z Jezusem wiele dokonać.

 

 

                                                                                                                  Ks. Lucjan Bielas

 

 

Proch zostawiony na progu

(Mk 6, 7-13)

W ubiegłym tygodniu wyszliśmy razem z Chrystusem z Jego rodzinnego Nazaretu, gdzie swoi Go nie przyjęli. Był zdziwiony ich niedowiarstwem i skrępowany w swym miłosierdziu tak dalece, że nie mógł tam dokonać żadnego cudu. Trudno oprzeć się refleksji nad faktem, że  nieskończenie kochający Bóg dał człowiekowi niepojętą władzę, nad swym boskim miłosierdziem.  Władza ta nie zwalnia człowieka od odpowiedzialności. Odchodząc z Nazaretu do okolicznych wiosek, Jezus jednak coś zostawił, coś bardzo ważnego, zarówno na teraz, jak i na ostateczne rozliczenie. Może analiza dzisiejszej Ewangelii pozwoli nam ową tajemnicę nieco bardziej rozświetlić.

Jeżeli Jan Chrzciciel gromadził tłumy wokół siebie nad Jordanem, to Jezus, mając po ludzku „oprogramowanie cieśli”, wychodzi do ludzi tam, gdzie oni są i tam, gdzie oni żyją. Właśnie w tym duchu wysyła swoich Apostołów do poranionych i pogubionych w swej codzienności ludzi, aby w ich domy wnosili Jego pokój. Dlatego wysyła ich po dwóch, aby ich wzajemna relacja była najlepszą wizytówką przyniesionej przez nich wartości. Wysyła ich, aby wzywali do nawrócenia, czyli  do zmiany myślenia, czyli do całkowitego zaufania Bogu. Podporządkowując się Jego poleceniu niebrania niczego ze sobą, sami mieli dawać świadectwo posłuszeństwa Bogu, przekraczającego ludzką logikę. To doświadczenie było potrzebne zarówno im - wysłannikom, jak i tym wszystkim, do których zostali posłani. To wszystko w połączeniu z otrzymaną  władzą wyrzucania złych duchów i uzdrawiania chorych czyniło ich dla wielu niezmiernie atrakcyjnymi  gośćmi. Aby to nie wbiło ich w pychę i nie stało się sposobem na wygodne życie,  Jezus zabronił im zmiany kwater.

Nie wszystkim jednak pokój Jezusowy będzie odpowiadał, nie wszyscy będą gotowi do zmiany sposobu swojego myślenia i życia, nie wszyscy otrzymają, albo przyjmą łaskę wiary, dlatego też wysłannicy Jezusa muszą i na takie reakcje być przygotowani. Dlatego też Jezus nakazał im: Jeśli w jakimś miejscu was nie przyjmą i nie będą was słuchać, wychodząc stamtąd, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo dla nich. Sam Jezus pokazał, na czym polega owo „strząśnięcie prochu”. Odszedł z Nazaretu gdzie Go nie przyjęto, bo nie poradzili sobie Jego ziomkowie z Jego bóstwem. Odszedł z krainy Gadareńczyków, gdzie po stracie świń okazało się, że dla mieszkańców bardziej liczyła się materia niż duch. Co jest więc owym „prochem”. Jest nim wspomnienie Jego obecności, wspomnienie decyzji wyproszenia Go za drzwi. Owo wspomnienie – „proch na progu” może doprowadzić do późniejszej zmiany decyzji i otwarcia drzwi Jezusowi, a może też na Sądzie Ostatecznym świadczyć przeciwko takiemu domowi (por. Mt 10,15).

Wysłannicy powinni wnosić do otwartych przed nimi domów Chrystusa, Jego naukę i moc. Zostawienie „prochu z nóg”, oznacza ich wolność od natręctwa i osądów. To Bóg widzi ten proch i widzą go domownicy. Tego prochu zmyć się nie da. Oczywiście najłatwiej zrzucić winę na wysłanników, że się źle zachowali, że za mało święci, że grosza chciwi itp. Tymczasem Jezus wysyła nie aniołów, ale grzesznych ludzi (Judasz był również posłany). Obdarzony darem rozumu człowiek w myśleniu swym krytyczny znakomicie potrafi się w tej wizycie zorientować i nie wylewa dziecka z kąpielą.

Tak więc opisana scena rozesłania Apostołów ma absolutnie ponadczasowe wymiar. Jest ona wyzwaniem do refleksji zarówno dla wysyłanych przez Jezusa, jak i dla tych, którzy ich przyjmują. Symbolika zaś prochu na progu naszych drzwi jest bezcenna i niezmiernie mocna dla nas wszystkich.

                                                                                           

                                                                                                                                                                   Ks. Lucjan Bielas

 

Dwa zdziwienia

(Mk 6, 1-6)
Ponad 30 lat swojego ziemskiego życia spędził Pan Jezus w Nazarecie i w jego okolicy. Ten czas między 12 rokiem życia Jezusa a początkiem Jego publicznej działalności, został przez Ewangelię pominięty. Ten pewnego rodzaju mrok tajemnicy, w zamyśle Boga celowy, został nieco tylko oświetlony przez św. Łukasza informacją, którą zakończył opowieść o pielgrzymce Świętej Rodziny z 12-letnim Jezusem do świątyni Jerozolimskiej. Świadomy dwoistości natur, swego prawdziwego Bóstwa i prawdziwego Człowieczeństwa Jezus wraca wraz z Rodzicami do Nazaretu i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te sprawy w swym sercu. Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi (Łk 2, 51 – 52). O tym, jak dobre były relacje rodzinne, może świadczyć wcześniejsza wzmianka o poszukiwaniu zaginionego Jezusa przez Maryję i Józefa – między krewnymi i znajomymi.

Możemy z dużym prawdopodobieństwem zakładać, że Jezus  uczęszczał do szkoły. Wskazuje na to zarówno ludzka wiedza i umiejętności Chrystusa, jak i mocno już w tamtym czasie powszechny system szkolnictwa, oparty o synagogi.  

Następną ważną informacją, rzucającą snop światła na ten okres życia Jezusa jest  słowo – cieśla. Zapewne przez lata pracował On wraz ze swoim ojcem Józefem, wykonując wtedy bardzo szanowane rękodzieło. Domagało się ono fachowości, sprawności intelektualnej i fizycznej, otwartości na międzyludzkie relacje. O tym, że nie było to dorywcze zajęcie, lecz rzetelnie wykonywane rzemiosło świadczy fakt, że  zarówno Józef, jak i Jezus w świadomości lokalnej wspólnoty, zapisali się wraz z wykonywanym zawodem.

Oczywistym jawi się pytanie: dlaczego taka była droga ludzkiej edukacji Syna Bożego do misji ogłoszenia najważniejszego przekazu, jaki Bóg przygotował dla człowieka oraz dokonania dzieła wyzwolenia człowieka z niewoli grzechu?

Nie wystarczyło Synowi Bożemu, aby za zgodą Dziewicy przyjąć człowieczeństwo, ale postanowił wrosnąć w ludzką codzienność, przyjąć ją tak, jak ona wygląda w relacjach ludzkich, zawodowych i społecznych. Jezus nie tylko przyjął ją, ale jak zaznaczył św. Łukasz – wzrastał w niej. Nie mogło być lepszego przygotowania do głoszenia Słowa Bożego jak ta w normalnej ludzkiej rzeczywistości. Było to zarówno przygotowanie ludzkiej osobowości, jak  i ludzkiego języka dla Jego boskiej misji na ziemi.

Tak przygotowany Jezus, po chrzcie Janowym, przedefiniował swoją działalność w obrębie tej samej misji. Jego boska natura, niczym nie naruszając ludzkiej, zaczęła się coraz bardziej ujawniać w słowie i czynie. I tak, kiedy Jego nauka i znaki zdały się  coraz bardziej świadczyć o Jego boskości, przybył  do rodzinnego Nazaretu.  W tutejszej synagodze w szabat doszło do konfrontacji z ziomkami. Zaskoczyła ich Jego mądrość i Jego moc i co znamienne, pojawiło się natychmiast zwątpienie: Skąd to u Niego? I co to za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce! Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Zabrzmiało to tak, jakby zapamiętany przez nich Jezus z nazaretańskiej codzienności, nie przystawał im do Jezusa, którego spotkali i usłyszeli teraz w ich synagodze.

Dlaczego? Czy wcześniej nic w Nim nie było wyjątkowego?

A może, po pewnym czasie nieobecności, kiedy najpierw dotarła do nich Jego sława, a potem i On, zobaczyli w Nim to, czego wcześniej nie widzieli, a w Nim cały czas było?

Mimo wszystko Jezus dziwił się ich niedowiarstwu. Wprawdzie wiedział, jak postępowano z prorokami w ich ojczyźnie, ale po swoich ziomkach i krewnych tak po ludzku, spodziewał się czegoś więcej.

Trzeba nam też zauważyć, że Ta, która była najbliżej Jezusa, Najświętsza Maryja Panna, miała świadomość, że przez tyle lat mieszka pod jednym dachem z prawdziwym człowiekiem i prawdziwym Bogiem. Dała temu znakomite świadectwo na weselu w Kanie Galilejskiej, po mistrzowsku wypraszając Jego pierwszy cud.

Można postawić sobie dwa zasadnicze pytania:

Czy ta sytuacja przekłada się na nasze relacje z Jezusem?

Gdyby tak zapytać wychodzących z kościoła po Mszy św. – czy wierzysz, że Chrystus jest Bogiem?

Jaka byłaby odpowiedź?

 

                                                                                                                                                                 Ks. Lucjan Bielas

 

 

 

Cuda też chodzą parami!

(Mk 5, 21-43)

Znakomicie opisał to św. Marek, relacjonując uzdrowienie przez Jezusa dwóch kobiet. Pierwszą z nich była córka przełożonego synagogi o imieniu Jair.

Drugą zaś, kobieta, cierpiąca na upływ krwi. Te dwa uzdrowienia, zawierają w sobie dwa wymiary, które warto zobaczyć i nazwać, jako że nasze doczesne

życie jest z natury kruche i często zdarza się, że Boga prosimy o cudowne interwencje. Mamy do zanoszenia takich próśb prawo, jednak dla zwiększenia ich skuteczności warto przypatrzeć się nadzwyczajnym Jego interwencjom w ludzkim życiu, szczególnie tym, które są opisane w Ewangeliach. Są one dane jako wzorcowe przypieczętowane niepodważalnym autorytetem Ducha Świętego.

Tak więc w pierwszym przypadku Jezus na prośbę ojca udał się do jego domu, aby uzdrowić córkę. Kiedy zaś poinformowano ich o jej śmierci, umocnił go w wierze słowami: Nie bój się, wierz tylko! Benedykt XVI zwrócił uwagę na znakomity komentarz św. Hieronima, który rzecz opisał z punktu widzenia samego Jezusa: „Dziewczynko, wstań przeze Mnie. Nie siłą twojej zasługi, lecz przez Moją łaskę. Wstań więc przeze Mnie. Fakt, że zostałaś uzdrowiona, nie zależy od twoich cnót” (Homilie do Ewangelii

wg św. Marka, 3).

Drugi opis uzdrowienia, który dotyczy kobiety od 12 lat cierpiącej na upływ krwi, ma na celu ukazanie Jezusa uzdrawiającego całego człowieka. W pierwszej fazie tego cudu zostało uzdrowione ciało kobiety. Było to ściśle związane z jej całościowym uzdrowieniem, które jest szczególnym działaniem łaski Boga, danej tylko temu, kto z wiarą o nią poprosi. Jasno wyraził to Jezus, zwracając się do uzdrowionej kobiety: Córko, twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju i bądź wolna od swej dolegliwości.

Te dwa ewangeliczne opisy uzdrowienia zachęcają nas do proszenia o nadzwyczajne łaski tam, gdzie nasze ludzkie możliwości osiągnęły granice. Dotyczy to jakby horyzontalnego wymiaru naszych doczesnych potrzeb. Jezus ukazuje nam dzisiaj jeszcze jeden wymiar naszych próśb, i to o wiele ważniejszy, albowiem niejako warunkujący ów pierwszy. Jest to troska i prośba o pogłębienie naszej wiary. Jak bardzo pracował nad tym przełożony synagogi, który upadł do nóg Jezusa, aby prosić o uzdrowienie córki.  Jak bardzo pracowała nad tym kobieta, znosząc przez tyle lat cierpienie,  upokorzenie płynące z nieczystości (Kpł 15,25 nn) i ruinę finansową spowodowaną nieskutecznym leczeniem. Jakże mocna jest jej krótka modlitwa: Żebym choć dotknęła Jego płaszcza, a będę zdrowa.

Korzystajmy z zaproszenia Jezusa do zanoszenia naszych próśb. Nie może to być jednak tzw. koncert życzeń, albowiem On chce uzdrawiać nas całościowo, dając nam nie tylko zdrowie, czy też inne łaski, ale przede wszystkim prawdziwy pokój. Do tego potrzebuje On jednak naszej wiary!

     

                                                                                                                                                                                                   Ks. Lucjan Bielas                           

 

 

Złe i dobre pytanie

(Mk 4, 35-41)

Wielu  słysząc słowa Ewangelii wg św. Marka, opisujące burzę na jeziorze, stwierdzi – no tak, jakże trafiony tekst na nasze czasy, znakomicie wpisujący się w nasze odczucia, nasze myślenie i w nasze rozmowy. W naturalny przecież sposób porównujemy Kościół  Chrystusowy do łodzi Apostołów unoszącej się na wodach tego świata, raz mniej, raz bardziej wzburzonych. Są czasy, kiedy to żeglowanie wydaje się przyjemne i bezpieczne, bo morze jest spokojne, a wiatry pomyślne.  Są czasy, kiedy wiatry są przeciwne, i tym większym trzeba wykazać się żeglarskim kunsztem. 

Choć obsada łodzi nieustannie się zmienia i raz jest lepsza, raz gorsza,  to jej dobór zależy od Tego, który jest, można tak powiedzieć, głównym Armatorem i stałym Pasażerem. Nie jest ta łódź, jakby niektórym się wydawało, luksusowym jachtem wycieczkowym, ale jest to konkretna łódź rybacka, przeznaczona do specjalistycznych połowów. Jezus, bo to On jest główną postacią, przy samym werbunku załogi przedefiniował jej zadania: Pójdźcie za Mn, a uczynię was rybakami ludzi (Mt 4,19).  I można zaraz dodać  – rybakami życiowych rozbitków. I to nie ma znaczenia, że ta łódź jest mała, że jezioro duże, że ilość rozbitków jest gigantyczna. To wszystko działa, ale w zupełnie innej logice i przy każdej pogodzie.

Opisane w dzisiejszej Ewangelii „szkoleniowe warsztaty” dla załogi, znakomicie wpisane w życie, mają zdecydowanie uniwersalny charakter. Członkowie załogi, aby zyskać celującą ocenę, nie powinni byli budzić Jezusa. Powinni byli wykonywać swoją pracę jak najlepiej i całkowicie Mu – Bogu zawierzyć, pomimo śmiertelnego niebezpieczeństwa, w którym się znaleźli, a jego stopień  przerastał ich ludzkie umiejętności. Warto oczami wyobraźni przenieść się w tamte realia, w tamtą burzę, w tamtą łódź miotaną falami, w tamto śmiertelne zagrożenie i zobaczyć śpiącego Cieślę z Nazaretu umęczonego do granic ludzkich możliwości. Warto zobaczyć w swej ludzkiej wyobraźni, jak przerażeni rybacy budzą Cieślę z pytaniem pełnym wyrzutu i zawiedzionej nadziei: Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?  Widać, że zaczął przebijać się w ich głowach jako ktoś większy niż cieśla, większy niż wędrowny nauczyciel, ale jeszcze do końca nie wiedzą, kim jest.

On, powstawszy, zgromił wicher i rzekł do jeziora: "Milcz, ucisz się!" Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza. Wtedy rzekł do nich: "Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże brak wam wiary!"

Ocena z „warsztatów” to słabe dostateczny, ale ich pozytywny skutek to pytanie, które powstało w ich głowach, pytanie, które otwiera oczy, umysł i serce. Zadawali je między sobą, ale tak naprawdę było ono najbardziej osobistym pytaniem każdego z nich: Kim On jest właściwie, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?  Specyfiką tego pytania jest to, że pełnej odpowiedzi na nie,  będziemy szukać do końca życia, a po śmierci przez całą wieczność, szczęśliwi, że jej szukamy. Wieczność będzie nieustanną fascynacją poznawania Ojca, Syna i Ducha Świętego!

Ta ewangeliczna scena przekłada się zarówno na nasze mylenie o  Kościele, a także o sakramencie małżeństwa i o wszystkich innych dziełach, do których zaprosiliśmy Jezusa, a są  ukierunkowane na drugiego człowieka. Przede wszystkim jednak wchodzi ona głęboko we wnętrze każdego z nas, który w łódce swojego życia ma jeszcze Chrystusa.

 

                                                                                                                                                                      Ks. Lucjan Bielas

 

 

Kiedy sen jest zdrowy?

(Mk 4, 26-34)

Niemal wszyscy doświadczamy niepokojów, umiejętnie podsycanych przez media, którym w naturalny sposób sprzyja rosnąca inflacja oraz brak charyzmatycznych i wiarygodnych przywódców. Reagujemy więc każdy po swojemu na ten rosnący z dnia na dzień bałagan, czując podskórnie, że w nim jest mimo wszystko jakaś ukryta logika dopuszczona, ale nie koniecznie zamierzona przez Stwórcę.  I tak jedni śledzą pilnie wszystkie doniesienia ze świata, analizują, dyskutują i snują swoje teorie. Inni są zainteresowani tym, gdzie w tych przemianach są pieniądze i jak po nie skutecznie sięgnąć. Jeszcze inni myślą jak wykorzystać aktualną sytuację do zbicia możliwie największego kapitału politycznego. Wielu jest takich, którzy poprzestając na zaspokajaniu  codziennych potrzeb, mniej lub bardziej skutecznie wypierają ze swoich głów niepokojące myśli w nadziei doczekania lepszych czasów. Nie brak wsłuchujących się w głosy jasnowidzów, dla których takie czasy, to  jak woda na młyn. Nie barak również szukających wyjaśnień czy też wsparcia w studiowaniu i propagowaniu prywatnych objawień, których autentyczność często budzi podejrzenia. Często pachnie to niemal magią i zarabianiem na ludzkiej pogmatwanej pobożności.

To właśnie dziś w tej osobliwej naszej rzeczywistości Jezus mówi o budowaniu  królestwa Bożego. Możemy z całą pewnością założyć, że choć takich czasów jak obecne w dziejach świata nigdy nie było, to słowa Jezusa nie tracą swej aktualności. Po to dał nam rozum, aby je właściwie odczytać i wolę, aby je wdrożyć w życie. Po to nas pokochał i uzdolnił do miłości, abyśmy sami byli odpowiedzią dla Niego. W tym fantastycznym dialogu miłości między Bogiem a człowiekiem powstaje rzeczywistość, w której tworzone przez człowieka wirtualne chmury, są jedynie skromnym odbiciem. Życie i działanie w tej rzeczywistości, którą Jezus nazwa – królestwem Bożym, nadaje wszystkiemu właściwy sens i nieopisane poczucie bezpieczeństwa.Dziś Jezus w dwóch prostych przykładach daje nam dwie ważne wskazówki.  Ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Rolnik wykonał to, co do niego należało. Przygotował  ziemię, przygotował nasiona i zasiał. Tym aktem zawierzył wszystko Stwórcy, a on sam może teraz spać spokojnie.  To niezmiernie prosta, lecz jakże ważna wskazówka – wykonaj swoją pracę zgodnie z misją swojego życia i zaufaj Temu, dla którego nie ma rzeczy niemożliwych i Który nas nieskończenie kocha, możesz wtedy spać spokojnie. Druga zaś wskazówka jest związane z paradoksem ziarna gorczycy: …jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Kiedy zostanie wsiane w glebę, rozrasta się ponad inne krzewy, niejako przecząc ludzkiej logice. To z małych rzeczy, Bóg, jeśli zechce, może wyprowadzić wielkie dzieła. Nie wolno więc tego, co małe zaniedbywać. Może warto stojąc przed Stwórcą, który zna całą prawdę o mnie, postawić sobie zasadnicze pytania:  - czy wykonuję dobrze to, na co mam wpływ? - czy widzę sens wierności w tym, co po ludzku jest małe?- czy w tych niespokojnych czasach ufając Bogu, śpię spokojnie?

 

                                                                                                                                                                                   Ks. Lucjan Bielas

 

 

Jest grzech, który nie będzie odpuszczony!

(Mk 3, 20-35)
W zachwycie nad wielkością człowieka oraz nieskończonym miłosierdziem Boga warto usłyszeć z całą ostrością słowa Miłosiernego Jezusa, w których  stwierdza z całą stanowczością, że jest jeden grzech, który nigdy nie będzie odpuszczony – grzech  przeciwko Duchowi Świętemu. Ponieważ rzecz dotyczy największego dramatu człowieka – potępienia wiecznego, trzeba tę wypowiedź, jak i cały jej kontekst potraktować z najwyższą uwagą. I tak wpierw rozprzestrzeniano pogłoskę o tym, że Jezus: odszedł od zmysłów, innymi słowy zwariował, a więc siłą faktu, to co mówi, nie może być poważnie traktowane. Dalej nastąpiła eskalacja Jego dyskredytacji, a jej  autorami byli znawcy słowa Bożego – uczeni w Piśmie. Część z tych autorytetów moralnych orzekła, że Jezus:  ma Belzebuba i mocą władcy złych duchów wyrzuca złe duchy. W poniżeniu Syna Bożego posunęli się najdalej, jak tylko było można – Jezus wg nich  jest sługą szatana. Odpowiedź Chrystusa jest znamienna. Po pierwsze wykazał wewnętrzną sprzeczność takiego stwierdzenia: Jak może Szatan wyrzucać Szatana? Po drugie, patrząc na przewrotność ich serc, stwierdził z całą ostrością:  Zaprawdę, powiadam wam: Wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego. Bóg tak pokochał człowieka, i dał mu taką wolność, iż ten może podjąć taką decyzję o popełnieniu grzechu, którą zamknie możliwość działania Miłosierdzia Bożego. Dla człowieka oznacza to – wieczne potępienie, wieczny brak miłości, wieczne – nie  kocham i wieczne – nie będę kochany. Świadomość skutków decyzji nie zmienia faktu, że człowiek jest zaproszony, a nie zaprogramowany do szczęścia wiecznego. Z pomocą we właściwym rozumieniu tego tekstu przychodzi Kościół. Św. Jan Paweł II,  który  stwierdza, że to  bluźnierstwo nie polega na słownym znieważeniu Ducha Świętego; polega natomiast na odmowie przyjęcia tego zbawienia, jakie Bóg ofiaruje człowiekowi przez Ducha Świętego, działającego w mocy Chrystusowej ofiary Krzyża.[…] Wiemy, że owocem takiego właśnie oczyszczenia jest odpuszczenie grzechów. Kto zatem odrzuca Ducha i Krew, pozostaje w „martwych uczynkach”, w grzechu. Bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu polega więc w konsekwencji na radykalnej odmowie przyjęcia tego odpuszczenia, którego wewnętrznym szafarzem jest Duch Święty, a które zakłada całą prawdę nawrócenia, dokonanego przezeń w sumieniu. Jeśli Chrystus mówi, że bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu nie może być odpuszczone ani w tym, ani w przyszłym życiu, to owo „nie-odpuszczenie” związane jest przyczynowo z „nie-pokutą” — to znaczy z radykalną odmową nawrócenia się. […]„Bluźnierstwo” przeciw Duchowi Świętemu jest grzechem popełnionym przez człowieka, który broni rzekomego „prawa” do trwania w złu, we wszystkich innych grzechach, i który w ten sposób odrzuca Odkupienie. Człowiek pozostaje zamknięty w grzechu, uniemożliwiając ze swej strony nawrócenie — a więc i odpuszczenie grzechów, które uważa za jakby nieistotne i nieważne w swoim życiu (Encyklika Dominum et Vivificantem 46).Te dwa głosy, że Jezus jest idiotą i że Jezus jest zły, wybrzmiewały nie tylko między współczesnymi Chrystusowi, ale jakże mocno rozlegają się dziś pośród nas. Pielęgnowane mogą doprowadzić do dramatycznej decyzji wiecznej śmierci. To wszystko dzieje się małymi kroczkami. Pytanie:  jak więc tego uniknąć? I tu Jezus daje odpowiedź prostą, która jest zawarta w odwadze przynależności do Jego rodziny. Ta odwaga to nasze codzienne małe decyzje: Bo kto pełni wolę Bożą, ten jest Mi bratem, siostrą i matką. Proszę Cię Jezu o taką odwagę we wszystkich sytuacjach mojego życia!

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Ks. Lucjan Bielas

 

 

 

 

Solidarność Boga

(Mk 14, 12-16. 22-26)

Bóg, który jest czystą Miłością, wyszedł naprzeciw poranionemu przez grzech człowiekowi. W tym wyjściu do człowieka Boska Natura objawiła się w trzech boskich osobach: w osobie Ojca, w osobie  Syna i w osobie Ducha Świętego. To wyjście do będącego w potrzebie człowieka ukazało doskonałą solidarność Boskich Osób,  doskonałe BOSKIE MY. Stworzeni na obraz i podobieństwo Boga ludzie, obdarzeni sumieniem, a co tym idzie, zdolnością do dostrzegania potrzeb innych i wychodzenia im naprzeciw. Słusznie zauważa ks. Józef Tischner, że tak tworzy się solidarność ludzkich sumień. Ma ona szczególne znaczenie pośród ochrzczonych, którzy w dojrzały sposób wydarzenie Chrztu św. w swoim życiu przepracowali. Chrzest  w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego,  znak, słowa i odrobina wody, to nie jakiś tradycją uświęcony pusty ryt. Jest on zawiązaniem  niezwykłej solidarności Boga Trójjedynego z  oczyszczonym z grzechu człowiekiem. Staje się on w pewien sposób uczestnikiem natury Boga, co daje mu nową perspektywę życia. W budowaniu solidarności z człowiekiem Bóg idzie jeszcze dalej. Wymownie oddaje to dzisiejsza Ewangelia. W życie codzienne człowieka wchodzi Jezus Chrystus – Bóg, który w akcie solidarności z człowiekiem przyjął jego postać i zamieszkał w jego życiowych realiach. Przed tym, który z natury rzeczy przyjmuje posiłek aby żyć, kładzie na stole chleb i kielich z winem, a wypowiadając słowa: Bierzcie, to jest Ciało moje. To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana, swą boską mocą, zachowuje postacie chleba i wina, Sam staje się pokarmem dla człowieka. Ci wszyscy,  którzy z wiarą po ten Pokarm i Napój sięgną, stają się jeszcze bardziej zakorzenieni w boskiej naturze, jeszcze bardziej z Bogiem i z bliźnimi zjednoczeni.  To zjednoczenie ma ponadczasowy charakter. Wskazują na to słowa samego Chrystusa: Odtąd nie będę już pił napoju z owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić będę go nowy w królestwie Bożym. Innymi słowy, stół eucharystyczny, do którego zaprasza Chrystus nie ma końca. Ciągnie się w nieskończoność. Dziś, w Uroczystość Bożego Ciała, warto jeszcze raz postawić sobie zasadnicze pytania: Czy wierzysz Jezusowi? Jeżeli wierzysz, to czy Go kochasz? A jeśli kochasz, to czy pokładasz w Nim nadzieję? Gdyby się zdarzyło, a może tak być, bo Bóg nas do niczego nie zmusza, że odpowiedzi będą negatywne, to warto postawić sobie jeszcze jedno pytanie: jaką mam inną koncepcję na życie i czy jest ona głosem sumienia, a może jedynie próbą ucieczki przed odpowiedzialnością

                                                                                                                                                  

                                                                                                                                                                                                 Ks. Lucjan Bielas

 

Kropielnica

Mt 28, 16-20)

28 września 1952 r. w kościele parafialnym pod wezwaniem św. Wojciecha i Katarzyny w Jaworznie, zostałem ochrzczony w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Przez to wydarzenie Jezus Chrystus włączył mnie w życie samego Boga w  ten niepojęty, pozaziemski krwiobieg miłości. Im więcej lat mi przybywa, tym większą przeżywam radość z tego, że Bóg po prostu jest, a ja jestem w Nim. Ten proces poznawczy rozpoczął się we wczesnym dzieciństwie od doświadczenia domu rodzinnego i od doświadczenia miłości rodziców, w której czułem się bezpiecznie w nie całkiem bezpiecznych czasach. To podstawowy majątek, jaki odziedziczyłem, który, między innymi tym różni się od innych dóbr, że jest niezbywalny.  Mogę dziś powiedzieć z całym przekonaniem, że miłość weryfikuje się w relacji z „tym trzecim” – miłość rodziców weryfikuje się zarówno w relacji z Bogiem, jak i w relacji z dzieckiem. Dramaty zaś rozbitych małżeństw i przeciąganych lub porzucanych dzieci, są niestety, tej tezy bolesnym uzasadnieniem. Doświadczenie domu rodzinnego bardzo pomaga mi w zmierzeniu się z tajemnicą Trójcy Przenajświętszej – jednego Boga o jednej boskiej naturze  w trzech osobach. Gdyby była w Bogu jedna osoba, nieskończenie się kochająca, byłby to swoistego rodzaju narcyzm – jestem doskonały sam dla siebie, sam siebie podziwiam. Gdyby były w Bogu dwie osoby i każda dawałaby każdej wszystko, byłby to egoizm – jesteśmy tylko dla siebie. Tymczasem w Bogu są trzy osoby w fantastyczne relacji wirującej miłości. Każda każdej daje 100% i każda od każdej 100% przyjmuje. Ta trzecia osoba uwiarygadnia relacje pozostałych dwóch.  To w tej wirującej miłości powstał pomysł na świat, powstał pomysł na człowieka i pomysł na mnie. To tu powstał plan uratowania człowieka, uratowania mnie, bo z tej rzeczywistości wyszedłem i do tej rzeczywistości wracam. W moim domu rodzinnym zawsze przy drzwiach wejściowych wisiała i wisi kropielniczka przeznaczona na wodę święconą.  W polskich kościołach od XI w., a w domach prywatnych od XVII/XVIII w. kropielnice mają, dziś bezpieczniej powiedzieć – miały swoje miejsce. Zakorzenione w starotestamentalnych rytualnych obmyciach, z podobną nieco funkcją w bazylikach starochrześcijańskich i z ukształtowanym w tradycji Kościoła przesłaniem wspomnienia Sakramentu Chrztu Świętego.  Gest zanurzenia końców palca  w wodzie święconej oraz uczynienie  znaku krzyża stawia nas w obecności Boga Trój-jedynego, w tym wirującym trójkącie Miłości.  Jako ochrzczeni w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego, świadomi tego faktu, tworzymy przestrzeń wolności i równości. I tylko wtedy możemy prawdziwie kochać i być kochani. Zarówno świątynia, dom i rodzina, potrzebują relacji budowanych przez ludzi wolnych i równych. Nie liczy się, ile masz lat i gdzie się urodziłeś, nie liczy się, ile masz na koncie, nie liczy się, jakie masz wykształcenie itp. Liczy się czy chcesz kochać i być kochanym. W tę Uroczystość Trójcy Przenajświętszej AD 2021 patrząc na wyschnięte kropielnice stawiam sobie pytanie: czy będą kiedyś napełnione wodą święconą i czy kiedyś nasze serca znów zaczną kochać? Dwie rzeczy wiem na pewno. Pierwsza to, że z najwyższą powagą muszę wziąć słowa Chrystusa: Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata. Druga zaś to, że w kropielniczce domowej mogę mieć wodę święconą, a w sercu miłość.

                                                                                                                                                               

                                                                                                                                                                                                                       Ks. Lucjan Bielas

 

Język miłości

(J 15, 26-27; 16, 12-15)

A było to na samym początku, w szóstym dniu, według biblijnego opisu aktu stworzenia wszechświata: - wtedy  to Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi, i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą (Rdz 2, 7).Owo tchnienie Boga jest nie tylko darem życia, ale cząstką samego Boga, daną stworzonemu człowiekowi i uzdalniającą go do podjęcia ze Stwórcą świadomej współpracy będącą kontynuacją Jego dzieła. Cząstka ta z natury swej  nieśmiertelna, od Boga wychodzi i do Boga wraca. Określamy ją mianem ludzkiej duszy, dzięki której człowiek nie tylko żyje, jak inne istoty, ale uzyskuje rangę osoby, czyli jest uzdolniony do swoistego rodzaju dialogu z osobowym Bogiem. Można by powiedzieć, że oknem, przez które dusza człowieka niejako wyziera na ten świat, jest twarz człowieka. Nie ma nic piękniejszego od pełnego życia ludzkiej twarzy i nic smutniejszego, kiedy zastyga po śmierci człowieka. Jednakże największym zranieniem i okaleczeniem ludzkiego oblicza jest grzech.  O wadze komunikacyjnej twarzy , jak nigdy dotąd,  przekonujemy się teraz, doświadczając  w wątpliwego uroku zbiorowej maskarady, przekładającej się również na rosnące problemy z interpersonalną komunikacją. W historii świata Bóg przygotował dla człowieka pogubionego w grzechu drugie tchnienie. Jest nim Duch Święty, który od Ojca i Syna pochodzi, a Który jest trzecią osobą Trójcy Przenajświętszej.  Celem Jego zesłania, jest udoskonalenie komunikacji między człowiekiem a Bogiem i komunikacji między ludźmi. Jej językiem jest język miłości, który ludzie utracili, a czego symbolem stała się biblijna wieża Babel. Odczytajmy jeszcze raz pierwotny zamysł Stwórcy: A wreszcie rzekł Bóg: „Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam” (Rdz 1, 26).Obraz ten zakłócony przez grzech, w oczach Bożych stał się na powrót czytelny, przez oczyszczenie dokonane w Jezusie Chrystusie. Jakże wymowna jest scena z Ostatniej Wieczerzy, kiedy to Chrystus umywa stopy swoim uczniom i jakże znaczące są Jego  słowa skierowane do Piotra: Wykąpany potrzebuje tylko nogi sobie umyć, bo cały jest czysty (J 13, 10). Tylko Jezus był w stanie nas prawdziwie obmyć.  Przyjął postać człowieka, aby tego dokonać. Nam zostawił przykład i polecenie, aby sobie wzajemnie nogi obmywać, aby sobie wzajemnie służyć. To jest prawdziwie język miłości. Zjednoczeni doświadczeniem śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, cieszący się obecnością Najświętszej Maryi Panny, gotowi do służby Bogu i ludziom, Apostołowie otrzymali dar Ducha Świętego. Bóg prześwietlił ich swoją miłością i mocą. Efekt był niesamowity, czego doświadczyli ci pielgrzymi przybyli do  Jeruzalem, których wokół Wieczernika zgromadził powiewem wiatru. Bóg w uczniach Jezusa stał się  czytelny, a oni zaś okazali się dzięki temu godni zaufania. Po raz pierwszy w dziejach Jeruzalem pielgrzymi wyszli ze świętego miasta prawdziwie zjednoczeni z Bogiem, doświadczywszy języka Jego miłości. A stało się to przez tych, którzy Bogu oddali całych siebie, bo język miłości, to 100% dawania i 100% otrzymywania. Stawiam sobie pytanie w 44 rocznicę moich święceń kapłańskich, mojego wyjścia z Wieczernika; - czy  pozwalam Bogu na to, aby  mówił przeze mnie językiem miłości? Niestety nie zawsze, a przecież na obrazku prymicyjnym napisałem: Usłysz mój głos w swej dobroci Panie!

 

                                                                                                                                                                                                              Ks. Lucjan Bielas

 

To rozstanie, nie jest rozłąką

 (Mk 16, 15-20)

- Rozkwitająca wiosna  cudowny maj, radosny okres wielkanocny,  pełne swoistego uroku nabożeństwa Maryjne, w tym roku nieco skromniejsze, ale zawsze bardzo ważne, pierwsze Komunie św.

- Dziś pogrzeb koleżanki z klasy, Grażyny. Przy urnie z jej prochami zdjęcie pięknej kobiety.- Jutro wigilia Wniebowstąpienia Pańskiego.

- Czy to tylko proza ludzkiego, życia. A może jednak warto chwilkę się zatrzymać i nim, jak to poeta mówi – wieko spadnie, postawić

sobie pytanie o jego sens o nić łączącą te wszystkie majowe wydarzenia.Zstąpienie Boga na ziemię nastąpiło wtedy, kiedy to Bóg poprosił człowieka o jego ludzkie życie i kiedy człowiek wyraził na to swoją zgodę. W Maryi i przez Maryję stało się to możliwe. Niezwykłe  ograniczenie się przez Boga wolą człowieka w owej partnerskiej współpracy, było niezmiernym jego – człowieka, wyniesieniem. Uniżony do bycia człowiekiem Bóg – Jezus Chrystus, po wypełnieniu swej zbawczej misji, wraca do swej Boskiej rzeczywistości, której przecież nigdy nie opuścił, jest bowiem prawdziwym, wszechmogącym Bogiem i nasza ludzka logika bytu w Nim po prostu nie działa. Z pokorą intelektu, bo cóż nam więcej zostało, wpatrujemy się wraz z Apostołami w niebo, odprowadzając oczami wiary wstępującego tam Chrystusa. Ciesząc się doświadczeniem Jego zmartwychwstania, które na głowie postawiło całe nasze ziemskie życie, otwierając wieczne perspektywy, cieszymy się, że zabrał ze sobą naszą ludzką naturę. Teraz jeszcze głębiej rozumiemy, dlaczego  Jezusowi tak bardzo zależało, aby uczniowie dotykali Jego zmartwychwstałego ciała i doświadczyli „namacalnie” zachowanych w nim ran. Wstępując do nieba, zabiera w tę wirującą miłość Ojca, Syna I Ducha,  ludzkie ciało, mówiąc do nas: A gdy odejdę i gdy przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy tam byli, gdzie ja jestem (J 14,3).To rozstanie, nie jest rozłąką! Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych. Ten, który wstąpił, dalej jest z nami i to w fizycznej, realnej obecności.  Kiedy Jezus przez usta Apostołów, ich następców oraz kapłanów  wypowiada nad chlebem i winem słowa: To jest ciało moje; To jest kielich Krwi mojej, to ja Mu wierzę. Wierzę, że pod postaciami chleba i wina jest realnie i fizycznie obecny On, Jezus Chrystus, Bóg-Człowiek. Te słowa wypowiada Bóg, więc ja człowiek, uszy swej ludzkiej logiki kładę po sobie i po prostu wierzę!  A kiedy Go przyjmuję i w swym ludzkim sercu daję Mu mieszkanie, czuję się domownikiem samego Boga. Za św. Pawłem mogę powiedzieć:  Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus (Gal 2,20).  Tak zakorzeniony w Bogu mogę się wystawić na wichry tego świata. Pod koniec uroczystości pogrzebowej śp. Grażyny, jej syn Miłosz, przejętym głosem, naszkicował obraz kochającej matki, w której miłość przerosła urodę. Bo takie są matki. Z wdzięcznością myślę o Maryi. Była pod krzyżem, zmartwychwstały Syn  Jej się nie objawił, nie żegna Go podczas Jego wniebowstąpienia, ale jest z Apostołami przy wyborze Macieja i przy zesłaniu Ducha Świętego. Jest z nami w takiej niesamowitej solidarności, którą zmartwychwstały Jezus ujął w słowach: Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli (J 20,29).Proszę Jezusa przez wstawiennictwo Maryi, abym w tym zawirusowanym świecie, nigdy nie zaniechał  głoszenia Jego Ewangelii.  Przyjdź Duch Święty i napełnij mnie swoimi darami.

                                                                                                                                                                                                         Ks. Lucjan Bielas

 

Oświadczyny

(J 15, 9-17)
Różne składamy sobie wyznania. Niewątpliwie największe i najbardziej zmieniające nasze życie to wyznania miłości. Nieraz na takie wyznania daremnie czekamy i zabiegamy o nie całe życie, a w ich braku upatrujemy osobisty dramat. Wiemy, że nikogo do takich wyznań nie możemy zmusić, a tym bardziej do  konsekwentnie idącej za nimi życiowej postawy. Wyznanie miłości jest najpiękniejszym aktem wolnej osoby, gotowej na wszystkie  płynące z tego konsekwencje. Owe, uroczyście nazywane – oświadczyny, są deklaracją dania swojego życia drugiej osobie i gotowością na przyjęcie jej życia. Dwoje stają się jednym, a miłość sprawia, że są jeszcze wolniejsi. Jest pewien osobliwy paradoks. Dla wielu z nas wyznanie miłości, złożone przez drugiego człowieka, ma zdecydowanie większe znaczenie, niż wyznanie miłości, jakie składa nam Bóg. Te Jego oświadczyny, traktujemy często tylko jako pobożne hasła, które nie wywołują głębszego oddźwięku w naszych sercach, umysłach i działaniu. Dlaczego tak jest? To Bóg pierwszy wyznaje człowiekowi swoją miłość i to nie tylko przez akt stworzenia, ale również przez swoją obecność. Księga Rodzaju w metaforycznym obrazie ukazuje Boga, który przechadza się po rajskim ogrodzie, otwarty na towarzystwo człowieka (por. Rdz 3,8). Te przechadzki z Bogiem zakończył grzech człowieka, który zaczął się bardziej bać, niż kochać.  Miłość Boga jest jednak większa niż ludzki grzech. Jakże wymowne są słowa Jezusa: Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Trwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna. Ojciec Niebieski tak bardzo nas pokochał, że nie zawahał się dać nam swojego Syna, gotowego oddać za nas swoje życie. To wyznanie miłości Boga do człowieka zdecydowanie przewyższa miłość okazaną nam w akcie stworzenia. Przyjęcie tej miłości jest daniem Bogu całego swojego życia. Bóg przyjmuje człowieka, a człowiek Boga. Każda ze stron w tym cudownym zjednoczeniu zachowuje swoją tożsamość i wolność. Każde oświadczyny przekładają się na prozę życia, która dzień po dniu weryfikuje ich autentyczność. Codzienna wierność deklaracji miłości nieustannie pogłębia ją. Tak jest zarówno z miłością do Boga, jak i do drugiej osoby. Przedziwnie, ale te miłości mają wspólny mianownik. W najbardziej nieludzkich warunkach, będących zaprzeczeniem miłości Boga i człowieka powstał jeden z najpiękniejszych tekstów o miłości. Jego autorem jest  Wiktor Frankl, Żyd, znakomity psychiatra, więzień obozu Auschwitz. Pozwalam sobie zacytować fragment jego  książki „Człowiek w poszukiwaniu sensu” (s. 68.71).W ciemnościach potykaliśmy się o wielkie kamienie i z trudem pokonywaliśmy rozległe kałuże na jedynej drodze wiodącej z obozu. Eskortujący nas strażnicy cały czas pokrzykiwali i popędzali nas kolbami swoich karabinów. Ci, którzy mieli szczególnie obolałe stopy, wspierali się na ramionach swoich towarzyszy. Z rzadka tylko padało jakieś słowo; lodowaty wiatr nie zachęcał do prowadzenia rozmów. W pewnym momencie mój najbliższy sąsiad wyszeptał, kryjąc twarz za postawionym kołnierzem: „Gdyby nasze żony mogły nas teraz zobaczyć! Mam nadzieję, że spotkał je lepszy los w innym obozie i nie wiedzą, jak jesteśmy traktowani". Jego słowa sprawiły, że pomyślałem o swojej żonie. I gdy tak pokonywaliśmy kolejne kilometry - potykając się, ślizgając po zmarzniętej ziemi, podtrzymując się nawzajem i ciągnąc jeden drugiego naprzód - nic więcej nie zostało powiedziane, lecz obaj wiedzieliśmy, że ten drugi rozmyśla o swojej żonie. Co pewien czas zerkałem w niebo, gdzie wolno gasły gwiazdy, a różowe światło poranka rozlewało się coraz szerzej za wałem ciemnych, spiętrzonych chmur. Przed oczyma jednak wciąż widziałem twarz swojej żony, której obraz był w mojej wyobraźni boleśnie wyraźny. Słyszałem, jak mi odpowiada, widziałem jej uśmiech, jej szczere, dodające otuchy spojrzenie. Wyimaginowane czy nie, w moich oczach to jej spojrzenie miało wówczas w sobie więcej blasku niż promienie właśnie wschodzącego słońca. Nagle poraziła mnie pewna myśl: po raz pierwszy w życiu objawiła mi się prawda po tylekroć wplatana w pieśni przez poetów i ogłaszana najwyższą mądrością przez filozofów, a mianowicie, że miłość jest najwyższym i najszlachetniejszym celem, do jakiego może dążyć człowiek. Pojąłem wówczas sens największej tajemnicy, której rąbka uchylają przed nami dzieła największych poetów, myślicieli i duchownych: droga do zbawienia człowieka wiedzie poprzez miłość i sama jest miłością. Zrozumiałem, że nawet ktoś, komu wszystko na tym świecie odebrano, wciąż może zaznać prawdziwego szczęścia, choćby nawet przez krótką chwilę, za sprawą kontemplacji tego, co najbardziej ukochał. W sytuacji całkowitej samotności, gdy nie sposób wyrazić samego siebie poprzez pozytywne działanie, gdy jedynym i największym osiągnięciem jest godne i szlachetne znoszenie własnego cierpienia, nawet w takiej sytuacji można doświadczyć spełnienia, kontemplując z uczuciem noszony w sercu obraz najdroższej nam osoby. Po raz pierwszy w życiu byłem w stanie w pełni pojąć znaczenie zdania:  „Aniołowie zatracają się w nieustannej kontemplacji nieskończonej chwały". Nagle idący przede mną człowiek potknął się, a ci, którzy za nim podążali, automatycznie na niego wpadli. Natychmiast zjawił się strażnik i na nieszczęśników posypały się uderzenia bata. Wydarzenie to wyrwało mnie na kilka minut z moich marzeń na jawie. Wkrótce jednak moja dusza odnalazła drogę powrotną do innego świata, zostawiając za sobą tragiczną egzystencję więźnia, ja zaś podjąłem przerwaną rozmowę z moją ukochaną. Zadawałem pytania, na które odpowiadała; potem zaś ona pytała, a ja odpowiadałem. „Stać!". Głośny ten okrzyk oznaczał, że przybyliśmy na miejsce. Zaraz też wszyscy rzuciliśmy się do ciemnego baraku w nadziei zdobycia jakiegoś przyzwoitego narzędzia. Każdy więzień dostawał do dyspozycji szpadel lub kilof. „Nie możecie szybciej, świnie?". Wkrótce potem zajęliśmy swoje wczorajsze miejsca w rowie. Zmrożona ziemia zgrzytała pod kilofami, aż leciały iskry. Mężczyźni milczeli, pracując w otępieniu. Tymczasem moje myśli krążyły wokół obrazu żony, który wciąż miałem przed oczyma. W pewnej chwili przyszło mi coś do głowy: przecież nawet nie wiedziałem, czy ona nadal żyje. Wiedziałem jednak coś innego - coś, w co do tej pory głęboko wierzę: miłość nie ogranicza się do fizycznej powłoki ukochanej osoby. Prawdziwą głębię  odnajduje się, dopiero wnikając w jej duchowe jestestwo, jej wewnętrzne „ja". Wówczas to, czy osoba ta jest przy nas obecna, czy nie, czy żyje, czy jest martwa, przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie. Nie wiedziałem, czy moja żona żyje, i nie miałem szans tego sprawdzić (podczas całego okresu mojej niewoli nie było możliwości odbierania ani nadawania listów), lecz w tamtej chwili nie było to dla mnie istotne. Nie musiałem tego wiedzieć; nic nie mogło osłabić siły mojej miłości, zakłócić moich myśli ani zatrzeć w pamięci obrazu mojej ukochanej. Wydaje mi się, że nawet gdybym wówczas wiedział, iż moja żona zginęła, to i tak - niewzruszony tą wiadomością - oddawałbym się kontemplowaniu jej wizerunku, a moja duchowa rozmowa z nią byłaby równie żywa i satysfakcjonująca. „Połóż mię jak pieczęć na twoim sercu (...) bo jak śmierć potężna jest miłość". (Żonę Wiktora Frankla, Tilly, przeniesiono do obozu Bergen-Belsen, gdzie umarła (1944) w wieku 24 lat).  Może te głębokie refleksje w tych dramatycznych okolicznościach pozwolą nam odczytać oświadczyny Boga i nasze ludzkie relacje nieco inaczej  i póki jeszcze czas dokonać właściwej korekty życia.

 

                                                                                                                                                                                       Ks. Lucjan Bielas